AartDekker

De Amerikaanse Presidentsverkiezingen zijn, nu gladjakker Romney zeker de republikeinse kandidaat gaat worden, ontbrand. Het grootste politieke spektakel ter wereld begint dus op gang te komen. Ondanks de verreweg grootste dichtheid aan spindokters en mannetjesmakers ter wereld, gebeuren er dan altijd verrassende dingen. Zoals afgelopen week, zie het artikel van NRC:

11 mei De meesterzet van Joe Biden (door Guus Valk)

Waar de rappe tong van Joe Biden toe kan leiden. Niemand in het Witte Huis, Barack Obama voorop, had zin om het politieke mijnenveld van het homohuwelijk te betreden. De meningen over het onderwerp zijn scherp verdeeld, en in een verkiezingsjaar kan het helemaal verkeerd uitpakken om aan gevoelige thema’s te morrelen.

Maar Joe Biden is een recidivist in versprekingen en (te) snel commentaar. Biden gaf vorig weekend een interview aan NBC en zei “geen probleem” met homoseksuele echtparen te hebben. Het debat wakkerde aan, zeker nadat North Carolina deze week per referendum besloot het homohuwelijk in de Grondwet te verbieden.

De roep om een standpunt van president Obama werd luider. Het mag dan electoraal veilig lijken om een onderwerp als homoseksualiteit te mijden, Obama moet ook homoseksuele donateurs tevreden houden. Juist in die kring werd de laatste weken gemopperd over het zwijgen vanuit Washington over homorechten. Obama werd geconfronteerd met het dilemma dat president Bartlet in de tv-serie The West Wing werd voorgelegd door een homoseksuele donateur. Spreken kost je kiezers, zwijgen kost je donateurs. Bekijk het fragment hier.

Bartlet zweeg uiteindelijk. Maar Obama koos ervoor te spreken en omarmde het homohuwelijk in een stap die links en rechts als historisch wordt gezien. Hij voelde zich gedwongen, blijkt uit dit goed geìnformeerde artikel op Politico. Het was een sprong in het diepe, maar zo slecht lijkt het Obama uiteindelijk niet uit te komen. Reacties uit de Democratische achterban zijn euforisch. De helft van de kiezers is voor het homohuwelijk, en dat percentage stijgt doorgaans. Hij voelde de veranderende tijdgeest dus goed aan. En de afkeuring vanuit conservatief Amerika is relatief mild.

Mitt Romney lijkt het spel niet mee te willen spelen. Hij kiest ervoor de koers van zijn campagne niet te verleggen. Het gaat over de economie, en niets anders. En als het per omgeluk toch over iets anders gaat, wordt hij boos. Het leidde bovendien tot een schadelijk (en ingestoken?) verhaal in The Washington Post, waarin stond dat Romney een homoseksuele oud-klasgenoot had getreiterd. Romney excuseerde zich voor zijn gedrag, al kon hij zich, zei hij, niet alles precies meer herinneren.

Zo heeft Joe Biden, is de conclusie aan het einde van de week, per ongeluk een meesterzet gedaan. Je zou kunnen zeggen, concludeert Slate Magazine, dat Biden zo’n stap heeft gezet die eens in de dertig jaar voorkomt. Het gebeurt zelden dat een vicepresident het verschil maakt. Het heeft iets verfrissends dat toevalligheden in het door en door gespinde Washington soms de doorslag geven.