Het gebeurde niet zo vaak, maar na jaren waarop Dodenherdenking altijd op andere dagen viel dan op één van onze trainingsavonden, was het dan zover: hij zou samenvallen met onze drukste, en meest massale trainingsavond, de maandagavond in Sporthal de Houtzagerij. Natuurlijk bespraken wij binnen ons kleine bestuur wat we die avond zouden doen. Niet trainen was geen optie, dus moesten we op een of andere wijze de twee minuten stilte inpassen in de avond. De vraag was natuurlijk of al die jonge allochtonen, uit alle windstreken afkomstig die twee minuten stilte goed op zouden pakken, of ze allemaal zouden begrijpen waarvoor die twee minuten staan en of ze een pauze zouden accepteren. Het was niet altijd gemakkelijk om de 80-90 aanwezigen op een bepaald moment iets te laten doen wat afweek van waarvoor ze kwamen (meestal: gewoon lekker ballen).
Met de coaches die om 8 uur hun training aan het afwerken waren was afgesproken dat ze de training stil zouden leggen zodra daartoe centraal het teken gegeven zou worden. Zij hielden daarmee rekening in de opzet van hun training. Bij de Instuif was geen trainer die daarvoor kun zorgen, dat was dus even spannend.
Tegen acht uur gaven Jan en ik gezamenlijk het sein: een lange harde fluittoon met daarna met volle kracht de boodschap "Acht uur, twee minuten stilte voor Dodenherdenking!". Iedereen kwam tot stilstand, ballen werden weggelegd, de meesten zochten een plekje om te zitten, een bank of gewoon op de grond. Anderen bleven staan. Maar er was meteen rust en al snel een voor deze plaats en tijd ongewone diepe stilte. Niemand maakte ook maar het kleinste geluid, het was niet anders dan een Dodenherdenking bij welk monument dan ook. De hele hal verstilde en het was indrukwekkend!
Tijdens de twee minuten kwam de ontroering bij mij binnen: wat was ik trots op 'onze jongeren'!. Ik dacht ook: zie je wel, geen centje pijn! Als je respect geeft, dan komt dat meestal ook gewoon terug! In onze groep zaten allochtonen van 'iedere soort', er waren ook Marokkanen bij, Turken, Antillianen, Surinamers, Afrikanen; je kon het (bij wijze van spreke) zo gek niet bedenken of ze waren erbij, velen van hen ook niet in Nederland geboren en/of opgegroeid. Maar het respect was er gewoon, en het werd een mooie en bijzondere ervaring; ik denk voor (bijna) iedereen...
AART DEKKER
Naast deze Blog heb ik er nog een paar waar ik slechts af en toe iets opzet, maar die ik nog niet promoot. Eentje is geheel geweid aan onze Basketball Vereniging Team Ten Dreamers The Hague(TTD), de club waar ik -en met mij heel wat andere mensen- een jaar of tien mijn ziel een zaligheid in stopte.
Al een paar jaar geleden schreef ik de volgende herinnering op; en vanavond is het uitgelezen moment die post onder de aandacht te brengen.
Het Origineel van deze Post stond al langer op deze Blog: 'TTD the Legend of The Hague'. Daar staan nog een aantal verhalen over onze mooie club.
Heb je ook een Mooie Herinnering, een leuke Anekdote of een Verhaal dat je wilt delen op deze TTD-Blog? Laat het me weten; ik schrijf het wel voor je op, of werk jouw notities uit als je dat wilt. Kant en klare verhalen zijn natuurlijk helemaal welkom! Laat de Herinneringen aan onze mooie club niet langzaam uitdoven; blaas ze nieuw leven in door ze te delen!
(AD)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten