Een Cartoon van Bill Bramhall op Syracuse.com bij de Inauguratie van Joe Biden
SHARTIE AART DEKKER
EVEN TERUGKIJKEN BIJ 1 JAAR BIDEN / N.A.V. GROENE COLUMN CASPER THOMAS in JANUARI 2021: 'Therapie met Biden'
Onderstaande Column van Casper Thomas voor de Groene Amsterdammer had ik ik al lange tijd klaarstaan, moest er alleen nog iets bijschrijven - tenminste, dat was de bedoeling... - datis me dus de afgelopen week/weken niet (op tijd) gelukt... Dus kwam hij onbewerkt en zonder bijpassende Cartoon automatisch on-line te staan, zoals het niet bedoeld was...
Bij deze alsnog dus...
Is Joe Biden een fantastische President?
Waarschijnlijk niet...
De vraag is of er nog wel ergens een Supervrouw/-man te vinden is die in dit stadium van desintegratie van de Amerikaanse politiek/samenleving - en zowel de Amerikaanse politiek als samenleving zijn bepaald de enige niet in het 'democratische westen' waar e.e.a. duidelijk Downhill gaan; alleen al dicht bij huis in ons eigen Nederlandje gaat het nou ook niet bepaald geweldig..! - wèl een 'Geweldige Politieke Leider voor Iedereen' zou kunnen zijn...
Gelukkig zijn er nog landen waar het redelijk tot goed lijkt te gaan; Nieuw-Zeeland misschien? Scandinavië?
Maar in de USA is het dus zowat een onmogelijke opgave geworden...
In ieder geval zorgt Biden voor iets meer rust, probeert hij tenminste nog iets goeds voor zijn gehele bevolking voor elkaar te krijgen...en dat is na Gekkenhuis Trump misschien al heel wat...
(AD)
N.A.V. GROENE COLUMN CASPER THOMAS in JANUARI 2021:
Column Buitenland
Therapie met Biden
27 januari 2021 – verschenen in nr. 4
Het woord ‘liefde’ kwam vier keer voor in Bidens inauguratiespeech. Het woord ‘helen’ drie keer. De teller voor ‘ziel’ stond op zeven en voor ‘eenheid’ zelfs op dertien. Het geeft een idee van de taakopvatting van de nieuwe Amerikaanse president. Het verhaal van Amerika heeft altijd bestaan bij de gratie van een frontier: na het westelijk deel van het continent, de ruimte en een wereld die veilig moet worden gemaakt voor democratie lijkt de grens die nu geslecht moet worden in Amerika’s innerlijke psyche te liggen. Na de cowboy, de astronaut en de soldaat maakt nu de mediator kans om een Amerikaanse held te worden, met Biden als verbinder-in-chief.
Het is opvallend hoe snel de taal van politieke therapie om zich heen slaat in de VS. In de media klinken oproepen om ‘verzoeningscommissies’ in het leven te roepen zoals die ook in Zuid-Afrika na apartheid en in verschillende Latijns-Amerikaanse landen zijn opgericht om verder te gaan na traumatische periodes. In Amerika zouden ze zich moeten buigen over het recente verleden (de verbale en fysieke agressie van de Trump-jaren) en over de veel langere onverkwikkelijke geschiedenis (racisme en de lange doorwerking daarvan). Het zou me niet verbazen als die commissies er komen. Amerika lijkt begonnen aan een fase van zelfonderzoek.
Plotseling worden Bidens zwakke punten zo zijn kracht. Hij zit aan het einde van zijn loopbaan, waarmee zijn presidentschap minder in het teken hoeft te staan van persoonlijke glorie en welzijn. Voorzover met ouderdom mildheid komt, is het passend dat er op dit moment een bijna tachtigjarige president aantreedt. Aan harde oordelen geen gebrek in de VS. Kalmerende taal klinkt bij gratie van het contrast bijzonder luid.
Of Bidens verbindingsmissie slaagt is een open vraag. Weerstand is er in ieder geval genoeg. Online galmen de complottheorieën over malafide elites verder. Conservatieve christenen pruimen de katholieke Biden niet omdat hij niet tegen abortus is. Geharnaste progressieven zijn cynisch. Bidens oproep tot verbinding is niks meer dan ‘wierook om de geur van een rottend lijk te verdrijven’, schreef Nesrine Malik, een columnist bij The Guardian. Zijn beleefdheid en uitgestoken hand zijn volgens haar zinloos omdat miljoenen Trump-stemmers die afwezen bij de stembus.
Verwacht binnen vier jaar Biden hooguit een aanzet tot een nieuw begin
Toch biedt het verleden hoop voor Biden. In The Upswing: How America Came Together a Century Ago and How we Can do it Again laat politiek wetenschapper Robert Putnam zien dat Amerika aan het einde van de negentiende eeuw net zo verdeeld, individualistisch en ongelijk was als nu. Daarna volgde een halve eeuw waarin sociale cohesie, solidariteit en gelijkheid stap voor stap toenamen. Amerika verplaatste zich op wat Putnam de ‘ik-wij’-curve noemt dankzij politieke hervormingen van bovenaf: het breken van de monopoliemacht van grote bedrijven, beleid dat werknemers steunde en bevordering van het kiesrecht. En dat is ongeveer ook wat Biden hoopt te doen.
De belangrijkste boodschap van Putnams boek is dat het aaneensmeden van een samenleving langzaam gaat. Het duurde decennia voordat Amerika de inhaligheid en het wederzijds wantrouwen enigszins achter zich had gelaten. Verwacht dus ook geen wonderen binnen vier jaar Biden, hooguit een aanzet tot een nieuw begin. Daarmee zijn de komende vier jaren wel een interessant experiment, voor Amerika om mee te maken en voor de wereld om te volgen. Het verhaal van een verdeeld Amerika is tot in den treuren opgetekend, zo vaak zelfs dat we niet eens precies weten hoe groot de behoefte is om een nieuwe bladzijde om te slaan. De VS hebben de wereld vaker versteld doen staan. Dat kan zomaar weer gebeuren.
Het is begonnen met woorden. De wat softe taal van liefde en verbinding klinkt traditioneel buiten de cynische wereld van de politiek. Laat harde zaken als geld en oorlog over aan politici en de zorg voor de geestelijke en sociale mens aan maatschappelijke instanties, is al tijdenlang de taakverdeling. Biden wil proberen een liberale democratie nu opnieuw te enten op een ideaal van menselijke verbinding.
Eigenlijk is Joe Biden een radicaal, die breekt met ingesleten normen.
Casper Thomas (1983) is sinds 2010 redacteur bij De Groene Amsterdammer. Momenteel schrijft hij vanuit standplaats Washington DC over de democratie in Amerika en elders in de wereld. Meer
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten