Afbeelding overgenomen via @ireenw (fb) en
de Paulien van Deutekom Foundation
Woest over Wüst(e.v.a.) – Is Nederland wel Topsport(-ers) Waard?
Aart Dekker bekeek de Olympische Winterspelen van 2018, het Succes van de Team.NL, die van de Schaatsers en Schaatsters, en die van Ireen Wüst in het bijzonder. En verbaasde zich hogelijk over wat er in de twee weken daarna allemaal met haar gebeurde. Bijna alle Schaatsers een maand na de OS werkeloos, en Neerlands Beste Olympiër voorop. Verdient Nederland ‘Vernederland’ eigenlijk wel Topsport als we zo met onze Helden omgaan?
Een land heeft naar mijn mening pas een ‘Echte, Serieuze Sportcultuur’ als het aan een aantal criteria voldoet. Bijvoorbeeld de manier waarmee het met Topsporters, ex-Topsporters, en (ook wel) met Getalenteerde Jeugd omgaat.
Schaatsen -en dan vooral op de Traditionele Lange Baan- is in Nederland meer dan ‘zo maar een sport’; het is een sport die heel veel Nederlanders in het bloed zit. Dat zie je vooral in ‘Echte Nederlandse Schaatswinters’, met liefst natuurlijk ook nog ‘een Tocht der Tochten’; een Elfstedentocht dus. Dat laatste Mega-Event -een Rondtocht langs de Elf Friese Steden, waarvan er tot nu toe slechts vijftien(15!) officiële edities zijn georganiseerd, is dan vooral de ‘Slagroom op de Taart’, en vindt veelal pas plaats nadat er al weken lang, soms zelfs maanden lang, overal in Nederland geschaatst is, meestal door (vele) miljoenen mensen. Op schilderijen van honderden jaren oud kunnen we zien dat dit al eeuwen lang het geval is, en dat jong en oud, en arm en rijk de ijspret deelden; iedereen op dezelfde platen ijs op sloten, grachten, kanalen, plassen, meren en -soms zelfs- rivieren en Zuiderzee/IJsselmeer. Naast de buitensport in de vrieskou zelf, was en is er ook het randgebeuren van ‘Koek en Zopie’, IJsdansen, Arrensleden , IJszeilen, Priksleetjes en het (leren) schaatsen ‘aan den stok’, of achter een stoel. Al met al dus: typisch Nederlandse Sport Cultuur. Dat heeft trouwens niet ‘altijd al’ geleid tot grote dominantie van Nederlandse Topschaatsers op Olympische Spelen en WK’s en EK’s, en de daarbij behorende Oranje-gekte; die stamt van de jaren-60 en -70, en was toen nog lang niet zo totaal als bijvoorbeeld vier jaar geleden in Sotsji het geval was. De Internationale Top van het Schaatsen op de Lange Baan kwam namelijk eerst vooral uit de Noordse Landen en bijvoorbeeld ook uit Rusland. Logisch; omdat daar wel de benodigde ijszekerheid was die in Nederland al heel lang niet meer bestaat, en trouwens ook in vroeger tijden slechts bij perioden het geval was. De ISU(de Internationale Speed Skating Union) bestaat trouwens uit meer dan ‘de Lange Baan’, naast Shorttrack valt bijvoorbeeld het Kunstrijden valt er ook onder, en ook die sport -met afstand het grootste onderdeel van de ISU, en het belangrijkste Schaatsonderdeel Wereldwijd- is sinds Sjoukje&Joan een ondergeschoven kindje geworden bij NOC*NSF. Ook in het IJshockey is Nederland een zeer kleine sport, dus valt er ook op de schaats voor de Nederlandse Sport nog een wereld te winnen, maar daarover een andere keer misschien meer.
Nee, deze inleiding is context voor ‘de Case Ireen Wüst’; Nederlands Grootste Sporter Ooit op de de Sponsor Justlease -die ruim anderhalf jaarsponsorde, en dus relatief goedkoop met de veren van het door de schaatster beloofde en geleverde Goud- kon pronken, omdat Wüst dus zelf het fundament financierde- liet weten dat de coach het verhaal niet goed begrepen had, en dat hij er nu maar helemaal mee stopte…met als reden: ‘men wilde wel door met sponsoren, maar dan moest Kopvrouw Wüst wel vier jaar doorgaan…en omdat ze zich daar nog niet op had willen vastleggen kwam er dus een eind aan de zakelijke relatie.
Olympische Spelen. Deze fantastische Sportvrouw is een voorbeeld als het gaat om toewijding, doorzettingsvermogen en vechtlust. Vier keer Goud op vier opeenvolgende Olypische Spelen is gewoon uniek! Toch voorkwam dat palmares niet dat ze op de eerste dag van het WK, bedoeld als een Grote Feest kort na de Olympische Spelen op de Coolste Baan van Nederland -een tijdelijke 400-meter kunstijsbaan in het Olympische Stadion in Amsterdam, waar het Wereld Kampioenschap All-round werd georganiseerd voor een groot en wild enthousiast publiek-, een onheilstijding kreeg. Het evenement was extra feestelijk omdat men de ‘Gouden Tijden van Weleer’ wilden laten herleven in aanwezigheid van alle nog levende Kampioenen van Vroeger. Een gezelschap waar Wüst’ natuurlijk zodra ze stopt ook toe zal behoren. In plaats daarvan zette haar coach bij voorbaat een ‘doem(-per)’ op haar WK. Hij vertelde haar dat er voor haar in de -nota bene door haar zelf opgerichte, en in beginsel ook door haar mede met eigen geld gefinancierde- ploeg vanaf volgend seizoen geen plaats meer was. Zou dat er wellicht de oorzaak van zijn dat haar startafstand , de 500 meter, volkomen mislukte, en dat ze daardoor het Kampioenschap mis liep(ze werd tweede)? Deze affaire liep in de week na het WK nog verder uit de hand;
Ireen Wüst een beetje te goed voor deze wereld dus? Had ze niet gewoon moeten beloven die vier jaar aan te blijven? Dan had ze later altijd nog af kunnen zwaaien ‘als het echt niet langer meer ging’; kan tenslotte gebeuren met een absolute Topsporterdie over vier jaar 37 jaren zal tellen.
Al met al een diep droevig stemmende behandeling van een Icoon, door een bedrijf dat zich er -na het plukken van het laaghangend fruit- veel te gemakkelijk vanaf maakte. Maar het probleem ligt breder dan alleen deze sponsor; er staan geen andere sponsoren in de rij voor Wüst, noch voor de vele andere Topschaatsers- en schaatsters die Nederland rijk is -een deel van de Jumbo-ploeg van Sven Kramer uitgezonderd- dat is dus een Sponsor die het duidelijk wel begrijpt!
 |
|
|
Wat een Volwassen Reactie (bij de NOS)... ...van Echte Topper Ireen Wüst! |
Want als Nederland een ‘Echte Sportcultuur’ rijk zou zijn, dan zou het naar mijn idee anders gaan; dan zou de Sponsorwaarde van een Ireen Wüst zich zelf uitstrekken tot ver na haar dagen als actieve sporter. Maar nee; hier geldt meer ‘Nederland, Vernederland’, want zo kan je de de bejegening van de Topper natuurlijk ook typeren. De zelfbeheersing die ze toonde toen het nieuws naar buiten kwam was trouwens bewonderenswaardig; nog een reden die toch tenminste een(1) nieuwe geldschieter zou moeten overtuigen wel met haar in zee te gaan…dan waarschijnlijk wel onder leiding van een andere coach…maar dat lijkt me logisch…
Een sport die ook diep in de Nederlandse Cultuur zit verankerd -totdat de prestaties zwaar tegenvallen; dan wordt het tijdelijk iets minder- is het Mannenvoetbal. Dusdanig, dat die sport meestal apart wordt gecategoriseerd; niet onder de titel ‘Sport’, maar ernaast. In Nederland is (Mannen-) Voetbal ‘Koning, Keizer, Admiraal’ als het goed gaat, en een Mickey Mouse-versie van ‘Soccer is King’ als het niet allemaal niet voor de wind zeilt.
Ook in het Voetbal speelt/speelde even een kwestie die met ‘Respecteren van Toppers’ te maken heeft. Record-International Wesley Sneijder zag het -nadat wel voor zich nadat de nieuwe Bondscoach Ronald Koeman hem liet weten verder geen gebruik meer van zijn diensten als Oranje-klant te willen maken-; onder Koeman -dezelfde coach die hem ooit liet debuteren op het hoogste niveau- op het veld afscheid nemen, en wel bij de aankomende twee Oefeninterlands tegen Portugal en/of Engeland. Niet zo heel raar gedacht door Sneijder lijkt mij. Of toch wel? Koeman heeft er in ieder geval geen oren naar; die is waarschijnlijk zou intens bezig met het maken van een Nieuwe Start voor het Nederlands Elftal, dat…ja wat eigenlijk? Wesley selecteren, laten starten in de interland tegen Portugal -toevalligerwijs ook de tegenstander in Sneijders eerste wedstrijd met het ‘Grote Oranje’- en dan na een kwartiertje wisselen, of juist een aantal minuten voor tijd in laten vallen en dan aan het eind afscheid nemen van Team en Publiek; dat kan toch nooit een domper worden? Misschien zou het zelfs zoveel enthousiasme van de Oranje-fans genereren dat het de start van de nieuwe Bondscoach een extra push zou kunnen geven…
Sneijder zal ongetwijfeld nog wel een keer een officieel afscheid van Oranje krijgen aangeboden.
Maar in een land dat zijn Sporthelden op de juiste wijze koestert, zou er -denk ik tenminste- niet tot zo’n relletje komen; vooral omdat daar eenieder veel meer bezig is met het feit dat ook aan een mooie carrière en eind komt, wanneer dat zou kunnen zijn, en hoe je dat op een respectvolle wijze kan doen.
“Hey Dekker, jij was toch Basketball Columnist?” Zullen enkelen nu misschien denken. Dat klopt (deels). Juist ook in het Nederlandse Basketball heb ik tot op heden -ik begon Basketball te Beleven in 1983, we hebben het dus over een periode van ruim 35 jaar- weinig van Respect naar onze Helden -en al helemaal niet naar de Ex-Internationals toe- gemerkt. Dat was dan ook een reden dat ik -toen Henk Pieterse me vroeg de rol van ‘coach’ van dat gremium over te nemen nadat Rob Meurs omkwam- daar de nodige plannen voor heb ontwikkeld. Helaas zijn ook in het traject dat ik voor ogen had de nodige kinkjes gekomen -positieve, en minder positieve- maar wie weet, misschien komt dat ooit nog weleens goed…daarover later meer.
Wil ik afsluiten met de stelling dat: “Nederland -dat geldt dus zeker ook voor het Nederlandse Basketball- blinkt ook niet uit in de juiste bejegening van onze Jonge Sport-talenten!”
Dan heb ik dat vast gesteld; ik vermoed dat ik er de komende tijd nog weleens op terug zal komen, maar de lengte van dit stukje is alweer ruim die van een standaard column-lengte, dus daar zal ik u nu nog even niet mee lastig vallen.
Zoals altijd,
Reageren? Graag!
AART DEKKER
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten