Cartoon van GORILLA in 'de Verkiezingsspecial van de Groene Amsterdammer'
*
SHARTIE AART DEKKER #formatie
'T WORDT NU MENENS, want na 4 maanden spielerei gaat het nu over beleid en geld
Na 'slechts' vier maanden 'Basiscursus formeren voor (extremistisch) rechts, waar de uitwassen, vingeroefeningen, politieke spelletjes, het geTweet, de media-optredens en het geruzie, etc, etc, ook...nou ja, 'Typisch Rechts' waren...
Wordt het nu voor het eerst echt menens; nu zullen de drie Rookie partijleiders en de Oude Vos - die natuurlijk zijn streken nooit zal verliezen - hun zeer diverse partijprogramma's moeten gaan vertalen in beleidsvoornemens en de bijbehorende financiële cijfers.
Aangezien één van die partijleiders - Omtzigt - ontzettend goed kan rekenen, maar de andere drie stukken minder - waarbij Caroline van der Plas (@lientje1967) al problemen schijnt te hebben met de Tafel-van-3 (B's) - en de emoties achter de potdichte formatiedeuren naar verluid hoog oplopen, gaat het script van de film 'The Making of Wilders-I' nu echt geschreven worden.
Wellicht kunnen de formateurs á la Wouter Bos een kaartspelletje bedenken waarin de leidertjes in spé wellicht in spelvorm de sfeer nog een beetje goed kunnen houden terwijl ze hun partij-diamanten moeten gaan uitruilen? Alhoewel...juist aan de spelletjes-tafel willen de emoties tussen niet geheel volwassenen nog weleens hoog oplopen...
Acht, ik weet het ook niet hoe dot verder moet/gaat...
Dus we w8chten weer vrolijk acht(8) weken af tot het volgende verslag... Kan me niet voorstellen dat we eerder rook van welke kleur dan ook te zien gaan krijgen..!
Mocht ik gelijk krijgen zijn we dan inmiddels een half jaar aan het formeren; tot zover de sprookjes van 'Slagvaardig Rechts'! We zullen nog eens terugverlangen naar D66 aan de formatietafel..!
Terwijl ik smacht naar een echte 'Vader des Vaderlands' als nieuwe premier...zeg maar Emile Roemer...maar alhoewel 'hij genoemd wordt' - en het dan pas echt een breed gedragen extra-parlementair kabinet met ongetwijfeld een Goed Programma zou opleveren - zal dat de Ultrarechtse leidertjes toch echt een straat te ver zijn...
E.e.a. naar aanleiding van onderstaande column in 'de Groene' die al voor de Verkiezingen van 23 november 2023 duidelijk maakte waar 'm de echte kneep zou komen te zitten...
(AD)
*
Maar meer over de artiest en meer Cartoons/Beeld van 'Milo' --- Hier ---
In Den Haag
Huishoudboekje
De aloude mythes over het begrotingsbeleid zijn terug van weggeweest. Toekomstige generaties zijn er het voornaamste slachtoffer van.
– verschenen in nr. 46-47
Het was de Britse premier Margaret Thatcher die in de jaren tachtig de metafoor van het ‘huishoudboekje’ populariseerde. De gedachte is dat een overheid, net als een huishouden, niet meer moet uitgeven dan dat ze binnenkrijgt. ‘Er was een regering voor nodig, geleid door een vrouw die gewend is om een huishouden te bestieren, om de begroting op orde te brengen en wat over te laten voor tegenvallers’, zei Thatcher trots aan het einde van haar termijn.
De metafoor is bedrieglijk. Een van de eerste dingen die een macro-econoom leert is dat de begroting van een overheid niet te vergelijken is met die van een huishouden. Alleen al vanwege het basale feit dat een huishouden geen belasting kan heffen en geen geldpers heeft. De retoriek van het huishoudboekje kende een wederopleving na de financiële crisis van 2008. Toen hamerde minister van Financiën Jan Kees de Jager er op de televisie op dat ‘het huishoudboekje op orde moet’ en dat ‘de rekening niet bij komende generaties gelegd moet worden’.
De econoom Dirk Bezemer noemde dat in dit blad een vorm van ‘fiscaal populisme’. Jesse Frederik schreef een van zijn eerste stukken over waarom dat beroep op toekomstige generaties zo onzinnig is. We schuiven namelijk niet alleen de schulden door naar volgende generaties, maar ook de opbrengsten van overheidsuitgaven. Wat we nu besteden aan onderwijs, infrastructuur, zorg of klimaat, daar plukken komende generaties de vruchten van. Bovendien gaat het bij overheidsschulden veelal om geld dat we aan onszelf verschuldigd zijn. Het zijn tenslotte leningen van Nederlandse burgers aan de overheid, via onze spaarrekeningen en pensioenen.
De econoom Paul Krugman stelde in zijn boek Arguing with Zombies dat je dit soort retoriek eindeloos kunt ontkrachten. Maar net als in een slechte zombiefilm komen de ideeën telkens weer tot leven, simpelweg omdat ze een ideologische agenda dienen.
Het is dan ook geenszins onschuldig dat het partijprogramma van Nieuw Sociaal Contract een hoofdstuk over de overheidsfinanciën bevat dat grossiert in dit soort zombie-retoriek. ‘Het financiële huishoudboekje moet op orde zijn’, zo opent het, ‘wat er niet binnenkomt kan de overheid ook niet uitgeven.’ En een paar zinnen later: ‘We willen onze toekomstige generaties niet opzadelen met ons gebrek aan discipline.’ Pieter Omtzigt is econometrist, hij weet dat dit economische onzin is.
Dat Omtzigt vindt dat Rutte IV te lichtzinnig geld heeft gespendeerd is op zich goed te begrijpen. Ingegeven door de lage rentes van de afgelopen jaren heeft het uitgaande kabinet flink wat fondsen opgezet en geld uitgekeerd, zonder duidelijk plan of verantwoording. Alleen leidt deze kritiek bij nsc niet tot een pleidooi voor betere planning en verantwoording, maar wordt het een argument tegen overheidssubsidies als zodanig.
Het ‘toekomstige generaties’-argument heeft nu een cynischer lading dan voorheen. nsc gebruikt het namelijk om een ‘uitgavenplafond’ te bepleiten voor onder meer klimaatuitgaven. De partij wil het Klimaatfonds schrappen en groene subsidies inperken. nsc wil dus op korte termijn de klimaatambities inperken om het huishoudboekje op orde te krijgen. En dat alles in naam van toekomstige generaties, die straks de klimaatschade voor hun kiezen krijgen.
Het past in een bredere trend. Ook in Brussel wil men terug naar de begrotingsorthodoxie. Begin volgend jaar zullen de Europese begrotingsregels weer ingaan. Strikte toepassing daarvan zal het onmogelijk maken om de benodigde overheidsinvesteringen voor de groene transitie bij elkaar te krijgen. Volgens een recent rapport van de Britse denktank New Economics Foundation zal slechts de helft van Europa in staat zijn genoeg te investeren om de klimaatdoelstellingen te halen. Nederland hoort daar niet bij.
Het probleem is dat er nu kosten moeten worden gemaakt voor de transitie, terwijl de opbrengsten daarvan in de toekomst nog onzeker zijn. Lange tijd waren de economische schattingen van toekomstige klimaatschade veel te optimistisch. William Nordhaus, de invloedrijkste econoom op het gebied van klimaatschade is een onverbeterlijke optimist die een opwarming van 2,7 tot 3,5 graden als economisch ideaal ziet. Dit is een temperatuurstijging die door de klimaatwetenschap als ‘catastrofaal’ wordt omschreven.
De lang toonaangevende modellen van Nordhaus hebben de absurde vooraanname dat klimaatverandering geen impact zal hebben op economische activiteiten die binnen plaatsvinden. Om het nog erger te maken werd in 2018 besloten om Nordhaus de Nobelprijs voor de Economie uit te reiken. Het cpb tapte onlangs uit eenzelfde vaatje. In een rapport over de benadeling van toekomstige generaties schatte het de klimaatschade bij drie graden opwarming in 2100 op nog geen tien miljard euro. Het vernaggelen van de planeet is nog nooit zo voordelig geweest.
Met die roze bril is het rationeel om nu te gaan bezuinigen op de energietransitie. Het doet denken aan de beroemde cartoon van de New Yorker: ‘Ja, de planeet ging eraan. Maar er was dat prachtige moment dat we de begroting op orde hadden.’
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten