 |
| Jason Dourisseau tegen Antwerp Giants(Foto, overgenomen van DvhN, zie link onderaan naar hun verslag van de wedstrijd) |
Maar eerst een inleiding.
In stukjes en beetjes heb ik in de loop van de 15+ jaar dat ik nu actief ben als Basketball-schrijver (Columnist, Verhalenschrijver, Verslaggever, Activist&Promotor, etc.) wel vaak geappelleerd aan mijn ontwikkeling tot -in ieder geval- Basketball-Liefhebber.
Ik begon met Basketball als Jeugdspeler op mijn veertiende of vijftiende, speelde rond mijn negentiende een jaar Eredivisie onder Maarten van Gent bij Frisol/Rowic Dordrecht -en zat daar veel op de bank-, begon als Jeugd-speler-af -dus als Rookie-Senior-speler- ook al direct met het coachen van Jeugd, ging ook al relatief jong als Technisch Bestuurlijk Kader-lid aan de slag, en heb daarna vrijwel alles gedaan wat je in Nederland binnen het Basketball maar kan doen, tot en met het oprichten van de nieuwe Inner City Club/Vereniging BV Team Ten Dreamers The Hague en het acht jaar in de lucht houden van die vereniging, en het daarnaast ook (deels mede- en deels autonoom-) organiseren van vele Evenementen, zoals onder andere: Reebok BlackTop Series, de NBA 3-on-3, NBA Festival, NBA-Jam-Session, en het Internationale Toernooi ter gelegenheid van The Hague World Conference Appeal for Peace (HAP), de honderdste Wereld Vrede Conferentie in Den Haag.
Toen we onze activiteiten in Den Haag af gingen bouwen -van 2001 t/m 2004 ben ik daar met Jan Lievaart toch nog een dag (soms twee) per week mee zoet geweest- ontstond er ruimte voor nieuwe activiteiten, en ontwikkelde ik me naast en voor Rob Meurs tot een -denk ik- goede Internationale Youth Talent Scout. Het 'Beleven van het Internationale (Jeugd-)Baketball' waar ik in die wereld voor op mijn plek zat, wilde ik graag delen met de 'Bassketball-Liefhebbers' thuis, en dus begon ik ervaringen te delen door erover te schrijven voor het thuisfront. Het scouten stopte, maar dat gaf alleen maar meer ruimte om erover te schrijven; dus dat ging door tot de dag van vandaag.
Goed dit was de inleiding, want dit stukje gaat over al die verschillende mogelijke invalshoeken die je kan kiezen als je -als Basketball-Liefhebber en als Nederlander- als je wedstrijden kijkt. Ik heb weleens het gevoel dat de meeste Nederlandse Basketball-Liefhebbers niet zo denken als ik, wat alleen maar meer uitnodigt om die verschillende invalshoeken te beschrijven en mensen te prikkelen om eens na te denken; iets van 'Hoe kijk ik eigenlijk? En waarom?'
Door al die verschillende rollen die ik opeenvolgend vervulde; bankspeler in het absolute Topjaar van de Nederlandse Eredivisie, speler, jeugdcoach, bestuurder, selectiecoach, teammanager bij Oranje, organisator, scout en beschouwend schrijver, veranderde mijn manier van kijken steeds. Maar ik zeg weleens: 'eens een coach, altijd een coach' en zeker 'eens kijken als talenten-scout, altijd een scout'. En daardoor ben ik me er meestal wel van bewust als ik bij een wedstrijd zit, of ik dat doe als Schrijver (en dan is er nog verschil of ik beoog een Column te gaan schrijven, of een Verhaal, of dat ik de wedstrijd wil Verslaan of tot een Beschouwing of Analyse wil komen bijvoorbeeld), of 'gewoon, als Liefhebber', of -al komt dan niet zo vaak meer voor, als Talent-herkenner/-evaluator, Scout, of als Coach. En daar komt dan eigenlijk altijd ook nog de vraag bij 'Voor wie, en met welk doel zit ik hier nu te kijken?' Want als je absolute Top-talenten bekijkt en evalueert, dan is het best belangrijk of je met de uitkomsten bijvoorbeeld Adidas moet adviseren over mogelijk te contracteren spelers, of dat je dat doet voor een NBA-team, een Europese Club, een Agent, of voor een Nationaal Team, dus dat is ook nog eens een factor die je kijken beïnvloedt.
Goed; Donar in Antwerpen dus. Ik had vooraf nog geen idee waar mijn stukje over zou moeten gaan, maar als ik wel vast van plan ben om een Column te produceren, dan maakt ik meestal Play-to-play-notities, waarbij ik dan wel juist datgene wat ik erbij denk en wat nooit in de officiële Game-notes staat – bijvoorbeeld dingen die ik me afvraag, of ik een actie (erg) mooi vind, of juist helemaal niet begrijp, of hoe een actie leidt tot en gebeurtenis, en die weer leidt tot een volgende, zeg maar 'Momentum-shifts', het begin of eind van een Run bijvoorbeeld.
Laat ik beginnen met mijn beleving en conclusies bij deze wedstrijd: ik vond het leuk, spannend, intens gespeeld, met nogal wat runs van of de een, of de ander en ja: ook ik vond dat Donar had kunnen winnen. Maar of ze ook hadden moeten winnen vond ik al een stuk lastiger als conclusie; ja, natuurlijk als je door de Donar-bril kijkt zeg je “Natuurlijk! Een punt verloren, en best wel wat niet zo briljante acties in de laatste minuten waarin Donar van een bijna controlerende voorsprong en alle kansen die uit te bouwen, naar achter, naar opnieuw voor, weer achter en tenslotte het laatste schot voor de winst kunnen nemen en dat missen...” Ja, als je zo kijkt; dan had Donar moeten winnen!
Maar ik was ook onder de indruk van Antwerpen; een heel jong team, met veel lengte, veel schutters, erg goede atleten, en echt goed teamspel spelend. Dus ik ben er vrij zeker van dat alles wat bij Antwerpen hoorde ook vond “Natuurlijk, Antwerpen moest winnen! Ze speelden thuis, stonden lang voor -meer en met meer verschil dan Donar!- en ze sloten de wedstrijd erg sterk af; zowel aanvallend, als verdedigend als in de Rebound aan beide kanten van het veld!”
Ik zag alle twee die tendensen, en ik zat notities te maken; dat betekent in mijn geval – ik ben geen 10-vingerige blindtikker, maar iemand die op zijn Jan-boeren-fluitjes tikt en daarbij ook regelmatig even naar mijn toetsenbord moet kijken, en als je in een flits naar je Laptop kijkt, mis je tijdens die flits wat er op het veld gebeurt..!
Ik sprak nogal wat mensen na afloop. En; dat waren bijna allemaal coaches, en allemaal Nederlandse coaches. Jaap vd Put, Burhan Alibegovic, Chris Vriens, Meindert van Veen en Erik Braal, in die volgorde. En die zeiden in verschillende toonaarden allemaal ongeveer dit: “Donar had de wedstrijd in handen, maakte een paar stomme fouten, een of meer vergissingen minder en Donar zou (gemakkelijk) hebben verloren. De een was daar wat laconieker in dan de ander, maar het verhaal was hetzelfde. Maar niemand van hen had de enerzijds-anderzijds redenering die ik hierboven opschreef. En ik wist nog steeds niet waar mijn verhaal over moest gaan... Ik vroeg me wel echt af -en zo expliciet is dat nog niet vaak gebeurd- “Heb ik nu echt zo anders gekeken dan zij? Gaat mijn stelling 'Eens een coach, altijd een coach', dan toch niet altijd op? Ben ik misschien niet zo'n coach meer?”
Na wat uurtjes slapen werd ik wakker, en dacht: “Nu weet ik waar het over moet gaan; over precies die vragen!“
Ik denk dat -van alle coaches die ik na de wedstrijd sprak- eigenlijk Erik Braal degene was met de meest genuanceerde reactie op Donar's prestatie tegen Antwerp Giants; hij stelde tijdens de Persconferentie al dat het een wedstrijd op het scherp van de snede was, dat beide teams tot het uiterste waren gegaan en dat Donar helaas niet het best mogelijke resultaat -winnen- had behaald, maar wel het 'next best' mogelijke; want dat is verliezen met een(1) punt. En dat de grootste waarde van deze wedstrijd voor Donar was, dat het weer eens met de neus het feit gedrukt was, dat een goede executie -vooral in de slotfase van belangrijke, spannende wedstrijden zoals deze Uit bij Antwerp- het verschil tussen Winnen en Verliezen maakt, en op langere termijn tussen Succes en Falen. En dat zijn team door diverse slecht uitgevoerde acties in de slotfase deze keer aan het kortste eind trok, en dat de ultieme waarde in het proces dus een hopelijk geleerde les is, en les die in de meeste wedstrijden in de DBL (helaas) niet (meer, of nog niet) geleerd kan worden..!
Ik zocht ook contact met een aantal van degenen die ik direct na de wedstrijd sprak: “Was hun kijk erop veranderd? Interpreteerde ik wat ze hadden gezegd juist?”
En ik was benieuwd naar wat degenen die dezelfde wedstrijd hadden gezien, maar geen coach waren er eigenlijk van vonden? Dat bleek ook anders te zijn als die Nederlandse, op Donar gerichte coaches vonden; niet spectaculair anders...maar toch...anders! Ik was dus niet de enige...
Tenslotte nog dit: het kwam waarschijnlijk (ook) doordat Antwerp Giants onder haar fans vele Metallica-fans telt, die dus op deze avond in het naastgelegen Sportpaleis die helden aan het beluisteren waren, maar ik wel iets meer toeschouwers verwacht...
Waar ik nog steeds benieuwd naar ben dat is de vraag aan meer 'anders gekleurde' aanwezige toeschouwers: had ook maar iemand van de Donarfans die de lange reis gemaakt hadden daar achteraf spijt van?
Hoe zat dat voor de niet-Donar-Fan-Nederlanders die -hoorde ik achteraf- er ruimer aanwezig waren dan ik met mijn slechte ogen in die grote Arena kon zien?
En mochten er Belgische Basketball-Liefhebbers zijn die deze verhandeling onder ogen krijgen: 'Wat is hun kijk op het door hun Antwerp Giants en Donar Groningen geleverde amusement, afgelopen woensdag?'
Zoals altijd: Reageren? Graag!!
Het was me de moeite, van de reis naar Antwerpen, de besteedde tijd op woensdag, en nu van het schrijven van dit stukje, weer meer dan waard!
AART DEKKER
Epiloog:
De Persconferentie met Evan Bruinsma, Erik Braal en coach Moors en zijn speler: --- Hier ---
Terug in de auto met coach Burhan Alibegovic hadden we het over: ”Wat is het toch jammer dat Evan Bruinsma niet speelgerechtigd is voor de Orange Lions...en Waarom is hij dat eigenlijk niet?!? Want dat Oranje met hem erbij duidelijk sterker zou zijn is voor ons geen vraag!“
Kijk de hele wedstrijd Antwerp Giants - Donar Groningen --- Hier --- terug  |
| Evan Bruinsma tegen Estudiantes Madrid |
Wedstrijdverslag van Dagblad vh Noorden: 'Donar-vecht-hard-maar-gaat-toch-onderuit-in-België'
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten