DUBBEL COLUMN LEON KERSTEN & AART DEKKER: Over Echte Liefhebbers & Grote Namen, het WK en Oranje Succes

De clubs van de Dutch Basketball League zijn bezig met de laatste loodjes van de voorbereiding op het nieuwe seizoen. Morgen is de officiële aftrap met de wedstrijd om de SuperCup in Zwolle tussen Landstede Hammers en Zorg en Zekerheid Leiden. Dus stelde ik Leon Kersten alweer een dikke week geleden een aantal nieuwe vragen. Zijn antwoord kwam alweer dagen geleden, maar ik kwam er niet eerder aan toe die ook op mijn eigen Blog te plaatsen...bij deze dus...

Antio Sinterniklaas Stopt als Actieve Scheidsrechter

Hey_Leon: Voor mij kwam het behoorlijk onverwacht dat onze beste scheidsrechter stopt met fluiten.

Dat lijkt me een groot verlies, ook al zal hij zich wel blijven inzetten voor het verbeteren van het niveau van de Refs in een rol als Scheidsrechtercoach. Ik weet niet wat jij ervan vindt? Maar ik was altijd blij als hij het veld op kwam bij een wedstrijd waar ik ging kijken. En dat was niet alleen omdat ik hem al (zowat) 40 jaar ken en persoonlijk graag mag; zelfs al had Antio een slechte dag, dan nog had je een goede kans dat de wedstrijd behoorlijk gefloten zou worden en dat het niet snel uit de hand zou lopen. En had hij eens een mindere dag, dan kon je dat ook gewoon tegen hem zeggen, en had je eigenlijk altijd nog een leuk gesprek waar je niet zelden wijzer van werd ook.

Q_Hey Leon: Wat is jouw kijk op zijn vertrek en de consequenties ervan? Verdient deze man trouwens niet ook een stevig eerbetoon van de DBL en NBB?

Hey_Aart_A: Dat ik zijn besluit jammer vind, schreef ik recent al. Tegelijk heb ik ook begrip voor zijn besluit. Het jammerlijke is dat zijn beste jaren als scheidsrechter eigenlijk net begonnen waren. Het duurt nou eenmaal even voordat je als scheidsrechter aan de top van je kunnen zit. Hij laat wel een hiaat achter. Hopelijk kan hij in de begeleiding van de jonge mannen en vrouwen veel gaan betekenen want het is nodig.

Eerbetoon vind ik moeilijk. Er zijn ook andere mensen die veel betekend hebben voor het Nederlandse basketbal en zij zijn ook niet geëerd. Misschien komt dat omdat we in Nederland zo nuchter zijn. Misschien moet er toch ergens in Nederland een Hall of Fame komen. Daar zou hij mooi inpassen.

Overigens zou Grietje Pasma wat mij betreft ook een plekje mogen krijgen in de Hall of Fame. Ze heeft veel voor het Nederlandse basketbal gedaan. Jij kende haar  - getuige je anekdotes - al langer en beter; ik kende haar natuurlijk wel, maar niet heel goed. In Venetië rond de wedstrijd van Donar heb ik een tijdje met haar gesproken. Mooi mens met uitgesproken mening. Ze zal gemist worden.

‘Success Breeds Succes’; heeft het Nederlandse Basketball Internationaal dat punt (al) bereikt?

De Amerikanen hebben een mooi spreekwoord ‘Success Breeds Succes’
De laatste tien, vijftien jaar is er een aanzienlijke uitbreiding geweest van wat ik maar even samenvat onder de titel ‘Orange Lions’; Mannen, Jong Oranje, Jeugd, Vrouwen, Meiden, 3X3 M/V, Wheelchair Rollers. Ook spelen er veel meer Clubs Internationaal (Orange Angels Amsterdam CTO/WBL, Heroes Den Bosch, Donar, Landstede Hammers, Zorg en Zekerheid Leiden), allemaal verbanden en/of clubs die de laatste tijd actief internationaal basketballen…hebben we het tipping point waar sprake kan worden/zijn van ‘success breeds succes’ inmiddels bereikt in ‘Oranje Basketball’, c.q. ‘het Land van de Echte Basketball Liefhebbers’, of (nog) niet? Die vraag stel ik mezelf regelmatig; bij ‘weer een incident, blunder, of onbegrijpelijk voorval’ neig ik naar ‘Nee, maar…’, maar mijn chronische optimisme ziet ook regelmatig ‘misschien.., ja’ en na een reeks lichtpuntjes aan de horizon spreekt dat ook weleens ‘Jan; als tenminste…’ Kortom; niet alleen halfvolle of lege glazen…maar ook driekwart vol/leeg…je snapt het idee.

Hey Leon. Wil je daar eens op reageren?

Hey_Aart_A: Onherroepelijk zijn er de laatste jaren stappen vooruit gezet door basketballend Nederland, zeker de laatste vijf jaar.

Bij mij is vooral de focus op de mannen vijf tegen vijf, want die presteren simpelweg het best. Oranje, het vlaggenschip van het Nederlandse basketbal, heeft een inhaalslag gemaakt en dat geldt grosso modo ook voor de Eredivisie.

De diverse jeugdteams hebben de afgelopen jaren aardige prestaties geleverd, ook op A-niveau.
Wat betreft de vrouwen valt het me op dat het stagneert. Zij zijn eerder in een traject gestapt met veel geld van de NBB, de meisjesjeugd heeft aardige prestaties geleverd, maar bij Oranje en in de Eredivisie zie ik er niet veel van terug.

3×3 is dit seizoen bij de mannen niet uitgepakt zoals men gehoopt had, de vrouwen zijn toch nog vierde van Europa geworden.

Nu zeggen dat het allemaal niets voorstelt is makkelijk, maar heel bijzonder is het ook allemaal niet. Let wel, tien jaar geleden stelde het nog minder voor. Ton Boot zei daarvoor al dat er een tijd komt dat we niet eens van Luxemburg winnen. Dat was toen ook zo. Nu maak ik me daar geen zorgen meer over. Het Nederlandse basketbal, zo ongeorganiseerd als het allemaal is aan de top van de keten, heeft in ieder geval een inhaalslag gemaakt van de kelder naar de onderkant van de middenmoot. De mannen zeker, de vrouwen enigszins.

Overigens ben ik mede hierom zo gekant tegen de vele buitenlanders in de Eredivisie. We gaan terug naar de situatie van ongeveer vijftien jaar geleden, de zwartste tijden van het Nederlandse basketbal. Ik blijf erbij dat twee of drie buitenlanders genoeg zijn, dit seizoen zijn het er in de mannen Eredivisie vijf of zes net als toen.

Vraag is nu hoe de volgende stap gemaakt gaat worden? De eerstvolgende stap sportief gezien is in mijn ogen een structurele plek voor Nederland in de middenmoot van Europa met uitschieters naar boven (Oranje op EK en ieder jaar een ploeg in de Champions League). Dan komen we bij de aloude discussie van visie, beleid en uitvoering. En zoiets als alle neuzen moeten dezelfde kant op staan.
Uiteindelijk gaat alles in stapjes. Ook achteruit om er dan weer wat vooruit te zetten, schijnbaar moet het in Nederland met horten en stoten. Evenwel gaat het wel vooruit.

Het Fiba WBC 2019(het WK) in China

Het Fiba WK 2019 in China is inmiddels gespeeld en de drie tegenstanders van Nederland in de laatste Qualifiers-groep – Polen, Litouwen en Italië – wonnen alle drie hun eerste twee wedstrijden en haalden allemaal de volgende ronde op het WK. Nederland won tegen die drie wedstrijden, of kwam daar erg dichtbij.

Hey Leon: volg je het een beetje? Kan je onze lezers nog een tip geven over hoe het WK het best/meest te volgen is. Wat zijn je eerste gedachten bij de eerste dagen WK? En verdienen de prestaties van de Orange Lions in de kwalificatie nog herwaardering nu we de prestaties van die recente tegenstanders zien?

Hey_Aart_A: Eerlijk gezegd heb ik de eerste week van een afstandje gevolgd. Dat voorspel is commercieel gemelk. Bij de kwartfinales ben ik pas serieuzer gaan kijken. Ik kon wel genieten van de Fransen die Amerika veroordeelden tot het spelen voor plek vijf tot en met acht. Dat had niemand durven voorspellen. De halve finales heb ik vandaag aardig kunnen volgen. De eerste tussen Australië en Spanje was een klassieker, twee echte teams. Net als de Argentijnen trouwens, die Fransen opvallend makkelijk opzij zetten.

En qua Oranje is het heel simpel. Zoals als net beschreven we haken aan, maar zijn er nog lang niet. De feiten uit de WK-kwalificatie spreken voor zich. Ja maar telt niet in de topsport.

‘Echte Liefhebbers’…of toch (ook) Niet/Geen…

Ik zat eens wat te mijmeren… Over wie/wat/hoe…en dacht: ‘Da’s een leuke vraag voor Leon – want die kwalificeert echt als echte basketbal liefhebber; tenslotte is het Basketball ook voor jou meer liefhebberij en vrijwilligerswerk dan een betaalde baan – terwijl jij tegelijk je vakmanschap en de blik van professionele journalist meeneemt naar het Nederlandse basketbal (en daarmee ben je een van de weinige uitzonderingen die ons piepkleine wereldje rijk is)…

Hey Leon: hoe kijk jij met alle journalistieke distantie – die je goed weet te verstoppen, maar die jouw handelen wel degelijk mede bepaalt – naar het Nederlandse Basketball-wereldje van professionals (een paar), semi-prof s(veel meer), veredelde vrijwilligers (ook aardig wat), echte vrijwilligers (heel veel), amateurs (het meest), (al dan niet echte) liefhebbers/fans/etc, etc?, mensen voor wie het basketbal een middel is?

Wat kwalificeert voor jou de ‘ECHTE Basketball Liefhebber’? Welke eigenschappen maken dat jij mensen direct herkent als dusdanig?

Hey_Aart_A: Interessante vraag. Ben ik een echte basketballiefhebber? Ik weet het niet. Vooropgesteld ik vind het de allerleukste sport om naar te kijken. Geen discussie over mogelijk. Ik vind het ook een erg leuke sport om in te werken. Iedereen doet normaal, althans tegen mij over het algemeen. Dat waardeer ik ten zeerste. Met iedereen bedoel ik spelers voorop, maar ook fans en bestuurders. Voor zover ik het zie gebeurt alles met respect. Ik heb geen slechte ervaringen in het basketbal.

Ik volg het basketbal in Nederland nu iets meer dan twintig jaar professioneel onder andere voor de NOS. Ben ik dan een echte basketballiefhebber? Tegelijk vervul ik ook al meer dan twintig jaar allerlei andere rollen in de journalistiek, zeker ook buiten de sport. Tegenwoordig ben ik verantwoordelijk voor de sport bij Omroep Brabant. Dagelijks kom ik met een heel breed scala aan sporten en sporters in aanraking.

Wat ik al jaren verkondig is dat Nederland geen sportcultuur heeft, we hebben een voetbalcultuur. Alles draait in feite om voetbal en in het seizoen gaat het nog over wielrennen of over schaatsen en hockey heeft ook een streepje voor. Alle andere sporten vervullen een bijrol. Soms gaat het met de een goed, dan weer met de ander. Een ding hebben al die ‘andere’ sporten gemeen namelijk dat er weinig geld in omgaat en dat ze hunkeren naar aandacht en succes.

Wat mij de laatste maanden opvalt is dat al die ‘andere’ sporten en sporters net zo relaxed zijn als de basketballers. Dat is over het algemeen ook best fijn werken.

Kom ik terug naar het basketbal. Toch blijft er één verschil (voor mij in ieder geval) basketbal is een veel leukere sport om naar te kijken, vooral in de hal, maar ook op een scherm. Voor mij blijft het onbegrijpelijk dat basketbal de afgelopen twintig jaar geen vlucht naar boven heeft kunnen nemen. Hoe dit komt hebben we de afgelopen jaren in deze rubriek wel doorgenomen en anders scroll maar een beetje door deze site.

Aan het begin van mijn carrière had ik nog wel de hoop basketbaljournalist te worden, helaas zag ik al snel de realiteit en heb ik mijn horizon verbreed. Ben ik dan wel een basketballiefhebber?
In al die jaren heb ik in de diverse hallen heel veel mensen leren kennen, spelers, bestuurders, vrijwilligers en zeker ook fans. Zijn dit echte basketballiefhebbers?

Spelers ja natuurlijk, maar wat als het op het veld voorbij is en er komt een maatschappelijke carrière en ze keren niet terug in het basketbal? Of bestuurders die met de beste wil van de wereld een club uit de grond stampen of hun club naar grote hoogte willen doen stijgen? Als het lukt zijn het dan liefhebbers, als het misgaat en ze verdwijnen met de staart tussen de benen dan niet meer? Of fans die ieder seizoen komen en op een gegeven moment minder en minder omdat ze hun team niet meer (her)kennen? Op social media wordt er -makkelijk- van alles gezegd over basketbal(lers). Is het positief, zijn dat dan liefhebbers? En cynisten niet? Vrijwilligers in alle hallen, neem ik mijn petje voor af, maar als zij een relatie krijgen of een nieuwe baan en het basketbal laten voor wat het is, zijn het dan wel of niet liefhebbers?

Wat ik wil aangeven dat het in een niet-sportland zoals Nederland moeilijk is om de stempel van basketballiefhebber op iemand te drukken. Eigenlijk kan ik maar twee personen noemen en dat zijn Rinus de Jong en Toon van Helfteren, in mijn ogen 100% echte basketballiefhebbers. Voor alle anderen is het niet zwart en is het niet wit, zoals zo vaak.