De snelste vrouw op de 10.000 meter loopt dit WK onder Nederlandse vlag en ze heet Sifan Hassan. Wat zullen Wilders en Baudet ziek zijn. Dertig minuten en zeventien seconden was haar tijd op de 10 kilometer. De meeste mensen die ik ken halen dat op de fiets niet eens, bij tegenwind reken ik mezelf daartoe.
Hassan werd in Ethiopië geboren in 1993, op haar vijftiende kwam ze naar Nederland. Door haar moeder op het vliegtuig gezet, verder wil ze het daar niet over hebben. In het begin zat ze in een opvangcentrum waar ze elke dag heeft gehuild. Als je goed kijkt, zie je dat verdriet nog steeds in haar ogen sluimeren.
In 2013 werd ze als Nederlander geboren, in ieder geval kreeg ze toen de plaatselijke nationaliteit. Nu loopt ze voor Nederlanders, voor hen die van buiten kwamen en zij die geen keuze hadden. Laat ik dat verduidelijken. Migranten hebben, met of zonder een pistool tegen hun hoofd, voor het land van aankomst gekozen. Als ze toegelaten worden, kiest het land ook voor hen. Bij inheemse bewoners had het land noch de bewoner een keuze. Die zitten met elkaar opgescheept. Aangaande een land is de oorspronkelijke bevolking het gedwongen huwelijk en de migrant de gekozen liefde.
Sifan vertegenwoordigt ons allemaal en dat doet ze niet alleen duizelingwekkend snel, maar ook met een tekenende strategie. Na de start neemt ze haar plek achterin het veld en daar blijft ze, alsof ze kiest voor beginnen vanuit achterstand. Als het lijkt of het te laat is, accelereert ze en passeert ze het peloton atleten zoals een renpaard langs dravers zou gaan.
In 2016 koos ze als trainer Alberto Salazar hoewel USADA al een onderzoek naar hem was gestart. Iets met verboden middelen, uiteraard. Met hem in zee gaan, was kiezen voor verdenkingen, dus in die zin koos Hassan ook hier voor een begin met een achterstand. Gevraagd of ze bang is voor die verdenkingen, antwoord ze resoluut „Nee. Ik weet dat ik schoon ben.”
Toen Sifan zaterdag goud op de 10 kilometer won, was Salazar nog in Doha. Maandagnacht werd zijn bevoegdheid afgenomen. Hij is voor vier jaar geschorst. Contact met zijn atleten werd verboden. Woensdag liep Sifan de halve finale van de 1.500 meter zonder trainer, op haar manier: eerst de hele tijd in de achterhoede, dan schijnbaar moeiteloos langs de dravers en met die vederlichte rotgang als eerste over de finish.
Sifan lijkt te lopen zoals ze leeft, vanuit schijnbare achterstand, met een gave voor een lange eindsprint. Ze is nu zesentwintig, Usain Bolt stopte op zijn 33ste. Zij is rond haar zeventiende serieus gaan trainen. Elk moment kan haar lange eindsprint beginnen. Zaterdagavond loopt ze om vijf voor acht de finale van de 1.500 meter, zonder trainer en zonder moeder. Het lijkt me het beste als we dan allemaal kijken, wij Nederlanders van de gekozen liefde en die van het gedwongen huwelijk. Sifan loopt voor ons allemaal, want een snelle vrouw kan meer verbinden dan een volksmenner scheiden kan.
In 2013 werd ze als Nederlander geboren, in ieder geval kreeg ze toen de plaatselijke nationaliteit. Nu loopt ze voor Nederlanders, voor hen die van buiten kwamen en zij die geen keuze hadden. Laat ik dat verduidelijken. Migranten hebben, met of zonder een pistool tegen hun hoofd, voor het land van aankomst gekozen. Als ze toegelaten worden, kiest het land ook voor hen. Bij inheemse bewoners had het land noch de bewoner een keuze. Die zitten met elkaar opgescheept. Aangaande een land is de oorspronkelijke bevolking het gedwongen huwelijk en de migrant de gekozen liefde.
Sifan vertegenwoordigt ons allemaal en dat doet ze niet alleen duizelingwekkend snel, maar ook met een tekenende strategie. Na de start neemt ze haar plek achterin het veld en daar blijft ze, alsof ze kiest voor beginnen vanuit achterstand. Als het lijkt of het te laat is, accelereert ze en passeert ze het peloton atleten zoals een renpaard langs dravers zou gaan.
In 2016 koos ze als trainer Alberto Salazar hoewel USADA al een onderzoek naar hem was gestart. Iets met verboden middelen, uiteraard. Met hem in zee gaan, was kiezen voor verdenkingen, dus in die zin koos Hassan ook hier voor een begin met een achterstand. Gevraagd of ze bang is voor die verdenkingen, antwoord ze resoluut „Nee. Ik weet dat ik schoon ben.”
Toen Sifan zaterdag goud op de 10 kilometer won, was Salazar nog in Doha. Maandagnacht werd zijn bevoegdheid afgenomen. Hij is voor vier jaar geschorst. Contact met zijn atleten werd verboden. Woensdag liep Sifan de halve finale van de 1.500 meter zonder trainer, op haar manier: eerst de hele tijd in de achterhoede, dan schijnbaar moeiteloos langs de dravers en met die vederlichte rotgang als eerste over de finish.
Sifan lijkt te lopen zoals ze leeft, vanuit schijnbare achterstand, met een gave voor een lange eindsprint. Ze is nu zesentwintig, Usain Bolt stopte op zijn 33ste. Zij is rond haar zeventiende serieus gaan trainen. Elk moment kan haar lange eindsprint beginnen. Zaterdagavond loopt ze om vijf voor acht de finale van de 1.500 meter, zonder trainer en zonder moeder. Het lijkt me het beste als we dan allemaal kijken, wij Nederlanders van de gekozen liefde en die van het gedwongen huwelijk. Sifan loopt voor ons allemaal, want een snelle vrouw kan meer verbinden dan een volksmenner scheiden kan.
Carolina Trujillo is schrijfster.
Een versie van dit artikel verscheen ook in NRC Handelsblad van 5 oktober 2019
Meer:
Column Carolina Trujillo
Meer Carolina Trujillo
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten