SHARTIE AART DEKKER
Op naar Zwolle voor Landstede Hammers vs. Ventspils(LAT)
De tijd vliegt, vooral 'When you're (not) having fun', en dat gaat zeker voor mij ook deze winter weer op. En aangezien ik me vast had voorgenomen de Landstede Hammers in hun eerste echt Europacup Seizoen tenminste een keer live te gaan bekijken, betekent dit dat ik zo de auto in spring om de laatste gelegenheid aan te grijpen en de daad bij het voornemen te voegen.De regerende Nederlandse Kampioen Basketball speelt immers vanavond alweer de laatste thuiswedstrijd van dat eerste Seizoen Europees Clubbasketball, tegen het niet geringe Ventspils uit Letland. Uitgerekend een tegenstander waartegen de Hammers uit een grote nederlaag leed (111-74) en die tot op heden veel van die grote overwinningen boekte tegenover slechts een enkele nederlaag.
Waarom dan toch ook die lange rit gaan maken over die ongetwijfeld verkeersdrukke diagonaal door Nederland?
Ten eerste omdat ik denk dat de Hammers er alles aan zullen doen om van deze laatste thuiswedstrijd wel een hele leuke en wellicht spannende te maken.
Ten tweede omdat ik in veel van mijn stukken altijd mijn liefde voor Internationaal Basketball uit, en de - in mijn ogen - plicht en noodzaak voor Nederlandse Clubs om op het Europese Platform deel te nemen als het recht om dat te doen er is. Landstede Hammers doet dat dit seizoen, en dan moet ik (tenminste een keertje) komen kijken ook.
Ten derde omdat ik niet naar basketball ga kijken om een team - mijn team - te zien spelen, maar beide teams die er spelen. En Ventspils uit Letland speelt - met slechts drie Buitenlanders/Amerikanen en verder slechts Homegrown Letten - ongetwijfeld aantrekkelijk basketball, want Lets Basketball is over het algemeen een zeer aantrekkelijke variant van het mooiste spelletje dat er bestaat.
Ik hoop dat veel Echte Basketball Liefhebbers uit de Zwolse Regio en van ver daar buiten ook naar het prachtige Theater van de Sport in Zwolle zullen komen en van een mooi pot basketball zullen genieten.
Tot vanavond!
(AD)
Ook leuk: Dubbelinterview van de Stentor met de Gebroeders Nigel & Devon van Oostrum, eindelijk (weer) verenigd spelend in een team bij Landstede Hammers Basketball:
Originele artikel van de Stentor --- Hier ---
 |
| Bij wijze van papagaai Kiki (Foto: Andre Rump/ Doc 76 (@AndreRumpDoc76) | Twitter ) |
Zwolse broers Van Oostrum delen de passie voor basketbal en papegaai Kiki
Nigel en Devon Van Oostrum zijn basketbalbroers bij Landstede
Hammers. Nu de twee voor het eerst in járen weer eens samen spelen,
hebben ze ontzettend veel lol samen. Een familieverhaal over liefde voor
de sport, het nomadenbestaan en papegaai Kiki.
Met
een brede grijns zit Devon van Oostrum (26) thuis op de bank bij grote
broer Nigel (29). Dé bank? Ja dus. Het is de bank waarop de twee na de
hereniging bij Landstede Hammers vele uurtjes samen hebben doorgebracht.
Devon sliep zelfs nog eventjes op de sofa, in afwachting van zijn eigen
appartementje. Nou is de point-guard als rasechte basketbalnomade
(dertien clubs in tien jaar) heus wel iets gewend, maar écht lekker ligt
dat natuurlijk niet. ,,Gelukkig hebben Kiki en ik nu een eigen plekje
in Zwolle'', grinnikt Devon van Oostrum.
Cadeautje tegen de eenzaamheid
Voor
de goede orde; Kiki is niet zijn vriendin. Het is een papegaai. Zo'n
grote, met felle kleuren. De broers vermoeden wel dat het een vrouwtje
is, maar zeker weten doen ze dat niet. Een cadeautje van mams tegen de
eenzaamheid, op het moment dat Devon aan huis gekluisterd was met een
zware knieblessure. Sindsdien voeden de broers het beestje samen op. Vat
dat vooral niet te lichtzinnig op. ,,Vorig jaar zat Devon nog in
Litouwen en logeerde Kiki zolang bij mij'', vertelt Nigel quasi-serieus.
,,Het is net een baby, vraagt voortdurend aandacht. En je zit constant
poep achter haar op te ruimen. Dus alleen daarom al was ik blij dat
Devon bij ons kwam spelen.''
Het
is me wel een verhaal, dat van de familie Van Oostrum. In het kort komt
het hier op neer: het Groninger gezin zit voor studie van vader Duco in
de Verenigde Staten, waar Nigel wordt geboren. Eenmaal terug in
Nederland komt Devon ter wereld. Niet veel later emigreren de Van
Oostrums naar Sheffield. Daar vindt senior werk aan de universiteit,
wordt met Sam de derde telg geboren en groeien de jongens op.
Basketballen doen ze bij de Sheffield Sharks, voetballen bij de lokale
trots. Devon blijkt zelfs een verdienstelijk doelman, schopt het tot
Sheffield United. ,,Toch vond ik keepen maar saai. Sta je de hele
wedstrijd in de regen om drie balletjes tegen te houden. Dan liever
lekker warm in de zaal.''
Het is net een baby, vraagt voortdurend aandacht. En je zit constant poep achter haar op te ruimen -
Als
de broers va-banque voor basketbal kiezen, gaat het ineens hard. Nigel
gaat studeren en spelen op de Franklin Pierce University in de Verenigde
Staten. Toptalent Devon tekent een langjarig contract bij het Spaanse
Baskonia. Uiteindelijk komt Nigel na zijn Amerikaanse collegetijd via
Den Helder en Leeuwarden in Zwolle terecht, terwijl Devon met een
koffertje door heel Europa trekt. Noem een land en de kans is groot
dat-ie daar gespeeld heeft. Kroatië, Finland, Griekenland, Macedonië,
Litouwen.
Dubbele paspoorten
De
broers hebben dubbele paspoorten, spreken meerdere talen en zien veel
van de wereld. Een rijk leven. Toch heeft het nomadenbestaan soms een
keerzijde. ,,Het gekke is dat je niet echt een 'thuis' hebt'', stelt
Nigel. ,,Onze ouders wonen nog in Sheffield, veel familie zit in
Nederland en ons broertje Sam studeert nu in Amerika. We hebben
woensdagavond nog tot laat samen via een stream naar zijn wedstrijd
zitten kijken.''
De
broers genieten zienderogen van elkaars aanwezigheid. Dat is niet meer
gebeurd sinds hun vroege tienerjaren bij de Sheffield Sharks, waar vader
Duco de coach was. En op het veldje vlakbij huis, waar flinke duels
zijn uitgevochten. Nu gebeurt dat opnieuw, in de Landstede Sportcentrum.
Nigel en Devon staan zondag weer samen in de hal. Dan komt Donar naar
Zwolle. Of de hereniging tot een halfjaar beperkt blijft of na de zomer
een vervolg krijgt, weet niemand. In de wereld van overwegend
kortdurende contracten is het als basketbalprof altijd maar weer de
vraag waar je volgend seizoen speelt. En dus bestaat de kans dat het
co-ouderschap van Kiki nog wel even voortduurt. ,,Wist je dat papegaaien
wel dertig jaar kunnen worden?'', schatert Devon.
**
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten