Illustratie: 'I Draw - Eliane Gerrits' voor NRC.nl
Meer (van haar) Illustraties bij de Columns van Pia de Jong --- Hier ---
Die burgeroorlog komt niet – die is er allang
Wat een opluchting. Toen vorige week zaterdag, op een stralende herfstdag om half twaalf in de ochtend, het bericht van de overwinning van Joe Biden kwam, klonk er getoeter en gejuich in de straten, zelfs in het keurige Princeton. Toevallig begon ook een nabije kerkklok te luiden. Eindelijk verlossing. Na vier jaar ellende had dit land zich weer opgericht. Een hoopvolle toekomst gloorde.
Niet dus. De grootste verrassing van deze presidentsverkiezingen is dat er geen verrassing is. Het land bleek exact zo gespleten als vier jaar geleden. Goed – als alle stemmen, nog een keer, precies zijn geteld, zal Biden gewonnen blijken te hebben. En wie weet, mag hij ook daadwerkelijk het Witte Huis betrekken en het land regeren. Maar daar hebben de meer dan 72 miljoen Trump-stemmers geen boodschap aan. Ze leven allang in een parallelle wereld, een universum van alternatieve feiten. Een werkelijkheid waar hun kandidaat altijd wint, als je maar genoeg „frauduleuze” stemmen niet telt. Waar je bevrijd bent van de logica en alles kunt uitleggen in je voordeel. Waar alle mannen vierkante kaken hebben en alle vrouwen slank en blond zijn. Waar de feiten zich aanpassen aan de gedachten, in plaats van omgekeerd.
Het was een grote illusie dat deze verkiezingen iets zouden afsluiten, Amerika closure zouden geven. Dat het land zou kiezen om links óf rechts te gaan. Maar alles gaat gewoon door zoals het was, op een dubbelspoor. De ene helft van de natie links, de andere rechts. Soms is de ene helft de baas, dan weer de andere. De afgelopen vier jaar leefden de Democraten in bezet gebied onder het juk van een vreemde mogendheid. Nu mogen de Republikeinen zich zo voelen.
Sommigen vrezen een nieuwe burgeroorlog. Maar dat is flauwekul. Die burgeroorlog is er allang. Hij wordt niet gevochten in velden en bossen met kogels en kanonnen, maar in de oude en nieuwe media met talking heads en tweets. De nieuwe noord-zuidgrens loopt door het internet.
Als een tegenpaus zal Trump zijn schaduwregering voortzetten in Mar-a-Lago. Het zal voor velen een alternatief Witte Huis worden waar de ‘echte’ president woont. Politici zullen er zijn zegen ontvangen. Zoals hij als mislukte zakenman een succesvolle ging spelen op de televisie, zo zal hij nu een succesvolle president spelen op zijn eigen tv-kanaal. De strijd gaat ondertussen gewoon door. Eerst de senaatsverkiezingen in Georgia, dan over twee jaar het Congres, en voor je het weet is het weer 2024.
Trump is niet een slechte verliezer. Hij kan het gewoon niet. Het is een raadsel hoe iedereen hem blijft onderschatten, terwijl hij gewoon doet wat hij altijd heeft gedaan. Een definitie van gekte is hetzelfde doen en een andere uitkomst verwachten. Wie is er hier gek?
Trump doet me denken aan de Zwarte Ridder in de film Monty Python and the Holy Grail. Als koning Arthur zijn arm afhakt, is dat „maar een kras”. Het verlies van de andere arm „slechts een vleeswond”. Hinkend op één been zegt hij altijd te zullen triomferen. Als hij uiteindelijk al zijn ledematen kwijt is, roept hij het vertrekkend gezelschap toe: „Oké, we noemen het gelijkspel”.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten