COLUMN AART DEKKER - SP, JA! - MAAR ZO SP, Nee! (1)
DE SP IS EEN FANTASTISCHE PARTIJ;
ALLEEN DE INTERNE DEMOCRATIE VEREIST NOG WAT EXTRA...MOED..!
Ik begon ooit mijn carrière als stemmer met een stem voor de VVD.
Dat betrof dan weliswaar de (goeie) oude VVD: die van de echte klassiek Liberale beginselen; ud van verheffing van het individu – en dat gold dat echt voor iedereen! – en tot op zekere hoogte ook nog wel wat sociale principes.
Desondanks bleef het bij 1x stemmen op Wiegel...
Ik stapte over op de Europese Groenen. Ook dat bleef bij 1x.
Daarna was het heel lang D66; bij die partij voelde ik met thuis – ik was dan ook een jaar of 15 lid – zeker toen de partij zichzelf het stempel 'Sociaal Liberaal' opprikte.
Maar toe ze 'de macht' teveel ging koesteren, bleef er van dat thuisvoelen weinig over...
Terwijl ik nog een jaar of twee D66-lid bleef, stemde ik – in de hoop op beter – voor alle zekerheid toch maar alvast op de SP – want van het 'Sociale' bleef al tijdens de laatste jaren Paars, mede dankzij het 'afschudden van de ideologische PvdA-veren' (de zogenaamde 'Derde Weg' door Kok – weinig over. D66 ging hard naar de nul zetels, ik bezocht nog een druk congres en wat brainstormsessies, en trok mijn conclusies...
Onder Pechtold hervond de partij zijn liberale beginselen, maar schoof sociaal gezien erg op naar Rechts, dus dat stond met ook bij nader inzien niet aan.
Ondertussen was ik ook SP-lid geworden. En waar bij D66 'actief worden' zo ongeveer inhield dat je zelf politicus moest worden, bleek de SP een hele grote, snel groeiende partij te zijn, waar veel meer leden op allerlei gebieden actief waren. En ondanks dat de SP een paar standpunten huldigde waar ik het niet, of niet helemaal, eens was – maar bij welke partijd heb je dat niet? – het totale pakket was voor mij ruim voldoende. Ik werd nooit een echt partijtijger, maar daar waar dat nodig was en voor mij haalbaar speelde ik mijn rolletje mee. Me er altijd over verbazend hoe divers de actievelingen onder de aanhang waren; van Captain of Industry tot mensen die het echt niet breed hadden, van intellectueel tot arbeider; je kwam ze allemaal tegen, en over het algemeen werd er uitstekend samengewerkt.
Dat er intern ook flink geknokt kon worden over standpunten was meestal ook in het geheel geen probleem...
Behalve dan – ik was deel van de afdeling Den Haag – als het ging om strijd tussen de partijtop en de noeste werkers binnen de afdeling; daar ontstond weleens frictie tussen de hoogopgeleide fractiemedewerkers van de Tweede Kamer, die in de lokale SP-afdeling praktische ervaring op kwamen doen. En dat leidde no weleens tot het – al dan niet tijdelijk – afhaken van zulke noeste werkers aan de basis. Een jaar of vijf geleden was er ook zo'n conflict, en dat kon ik niet helemaal afdoen als 'waar gehakt wordt vallen spaanders'... Iemand die zijn ziel en zaligheid – en godsgruwelijk veel uren per week – in de partij stopte raakte gefrustreerd en kapte er uiteindelijk helemaal mee. En dat vond ik jammer.
Ook landelijk speelde er zoiets: Sharon Gesthuizen stelde zich kandidaat als voorzitter van de partij – en zei zich te willen richten op het verder uitbouwen van de SP; meer afdelingen en meer activisme aan de basis – maar zij was niet de kandidaat van het bestuur. Dat was namelijk Ron Meyer; op zichzelf ook een uitstekende kandidaat, maar als vakbondsleider veel meer gericht op grote acties voeren; dus juist extern gericht. Mijn suggestie was dan ook: maak ze duo-voorzitters dan wordt de partij op twee manieren versterkt. Maar dat gebeurde niet: Gesthuizen werd actief tegengewerkt, en kreeg op de beslissende stemming desondanks ruim 40% van de stemmen... En verdween een tijdje later uit de partij; men moest haar niet meer omdat ze de almacht van het partijbestuur had durven tarten, en nog wat andere kinderachtige redenen; niet heel erg democratisch....
En dan was er – in de aanloop naar de gemeenteraads-verkiezingen dit jaar – de clash tussen Rood – de jongeren-afdeling binnen de partij – en uiteindelijk ook een aantal lokale afdelingen waar juist die jongeren een flinke vinger in de pap hadden. Veel jongeren werden de partij uitgewerkt – hoe zat het ook weer met 'wie de jeugd heeft, heeft de toekomst?' – en dus ook complete lokale SP-besturen. In Rotterdam – waar ik bij ontbreken van een SP Hoekse Waard onder val – was die clash het hardst...
Een groep lokale oude-getrouwen dienden een bezwaarschrift in bij de commissie die de SP voor dat soort kwesties heeft; want de handelswijze van het bestuur was ondemocratisch en tegen de eigen regels. Het bezwaar werd onlangs terecht bevonden; vrij uniek! Maar de bijbehorende motie dat ook de verantwoordelijke bestuurders op moesten stappen werd door een flink deel van de afgevaardigden van andere lokale afdelingen verworpen.
Een slag gewonnen, maar de strijd dus nog niet.
Vandaar mijn reactie naar de partijleiding – bovenstaande voorzitter Jannie Visscher voorop – 'Ja, strijd vereist moed...maar Echte Democratie nog meer...'
Ik zal mijn lidmaatschap voorlopig niet opzeggen, ook omdat de SP juist naar buiten toe heel veel goeds doet voor Nederland en de groepen die politici die voor hen knokken heel hard nodig hebben in het bijzonder. Maar die interne democratie – en ook de communicatie met mensen die het misschien eens niet eens zijn met het landelijke bestuur; ook dat is democratie! – moet veel beter. En die jeugd moet terug binnen de partij; zelfs als zij wellicht radicaler zijn dan het bestuur. Je kunt nu niet bepaald zeggen dat de tactiek van de laatste jaren electoraal veel heeft opgeleverd – misschien ook een signaal dat de partij teveel principes opoffert!
AART DEKKER
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten