Ik heb nogal wat aan mijn hoofd de laatste tijd, en schrijven over basketball is niet eens mijn eerste basketball-vrijwilligersbaantje dat alleen maar kost en niets oplevert, dus het lukt niet altijd om elk verhaal uit te werken dat in me opkomt.
Toch was ik eergisteren en gisteren bezig een column te schrijven, de werktitel was 'Is stunten mogelijk in het Wereldkampioenschap Basketball 2014 Spain?' En dat hield natuurlijk in: is er/zijn er, voor de geplande – en gedroomde – Finale tussen USA Basketball en Spanje, (een) teams die in staat is/zijn om een van de twee – of zelfs beiden – de weg naar die 'Droomfinale' te versperren?
Ik dacht van wel, maar had er echt niet veel op in durven zetten dat Frankrijk, Servië, Litouwen, Slovenië, Brazilië, of Turkije ook daadwerkelijk zouden gaan doen.
Laat ik eerst een bekentenis doen: ik houd ervan om historische gebeurtenissen mee 'te beleven', het liefst dus ter plekke mee te maken. Daarnaast houd ik er ook van als underdogs boven zichzelf uitstijgen en de gedoodverfde Kampioen neerhalen. En als zo'n favoriet team dan ook nog eens arrogant speelt. Tenslotte is mijn 'sport' als ex-coach, en ex-scout, om van te voren scenario's te bedenken, gebaseerd op mijn kennis en ervaring. Niets leuker om de enige te zijn die zegt “A wordt kampioen”, terwijl iedereen denkt dat het toch echt team B wordt, en dan gelijk te krijgen natuurlijk. Sommige mensen willen op alles wat los en vast zit wedden, maar zo zit ik niet in elkaar, en zo is de werkelijkheid natuurlijk ook niet; de wedkantoren denken in kansen, en dat doe ik ook. Dus meestal zeg ik iets in de zin van “Normaal gesproken wordt de Finale A vs. B, maar als er iemand is die daartussen kan komen dan is het C, en ik geef ze een goede kans – 50%, 70% misschien...-”
Dus was de vraag die de laatste dagen door mijn hoofd speelde: “Welk team heeft het meeste kans Spanje, dan wel de USA uit de Finale te houden?” Ik was eigenlijk alleen maar bezig met de Kwartfinales, want ik heb alleen wedstrijden gezien die door Sport1 werden uitgezonden, en helaas waren dat vrijwel zonder uitzondering veegpartijen van Spanje of de USA. Ik snap het wel een beetje dat voor die twee teams werd gekozen, had het zelfs verwacht, maar ik vind wel dat het afdoet aan de beleving van zo'n groot Toernooi. Meestal zit ik in de zaal, en dan bekijk ik alle wedstrijden in die zaal. En geloof me, de leukste wedstrijden zijn die het hardst bevochten worden, en dat zijn dus niet de wedstrijden van de torenhoge favorieten. Je krijgt dan bovendien een veel beter idee van de krachtsverhoudingen en meer zicht op wie in de flow zit, wie zich steeds verbetert, wie wellicht nog wat trucs in de mouw verborgen heeft, etc, etc.
Ik gaf Frankrijk de beste kans, ondanks de ruime overwinning van Spanje in de Groepsfase. Maar geen grote kans, wel een reële. Slovenië gaf ik een miniem kansje. Laat me beredeneren hoe ik daarop uit kwam.
Er zijn wat mensen waarmee ik praat over dit soort dingen; beetje sparren, beetje checken...
Deze keer was dat mijn internationale basketball-vriend Hamish Slengard. Hij zwerft over de hele wereld, maar probeert alles bij te houden, ziet andere (en meer) wedstrijden dan ik omdat hij meer kanalen heeft dan ik deze keer. We zijn beiden fan van het Spaanse Basketball. Ik zei tegen hem: “Ik irriteer me een beetje aan de USA en Spanje; ik vind ze erg goed, maar bij tijden arrogant, vervelend zelfs.” Hij deelde die mening. Al pratend kwamen we tot de conclusie dat beiden eigenlijk maar voor een wedstrijd gekomen waren; die Finale tegen elkaar natuurlijk... Riskant!
Maar zelfs niet voor de volle 100% gefocust op de wedstrijd die gespeeld moest worden, waren beide teams zo dominant. Pau Gasol speelt 80% van de tijd evengoed of beter dan ooit, Spanje is 12 man diep, ze hebben 5-6 fantastische Guards, achter iedere starter zitten 1 of meer bijna net zo goede back-ups... En de USA...de tijd is voorbij dat Amerika met een fantastisch team kwam, maar geen enkele echt goede, betrouwbare lange afstand schutter had. USA Basketball heeft geleerd van de paar zeperds die ze sinds WO-II leden. Zouden ze een beter team kunnen maken? Ja, misschien wel; James is immers de beste speler ter wereld in lange tijd, Durant scoort zoals er zelden een scorer is geweest. Kevin Love is nog beter dan de sensationeel goede Faried. Maar ja...je kunt maar vijf man tegelijk op het veld zetten, en die moeten een bal delen...
We bespraken een gameplan waarmee een van de twee wellicht te verslaan zou zijn. Ik zag eigenlijk maar een manier; zonder va-banque te spelen, in de buurt blijven, en als dat zou lukken vanaf halverwege Kwart-3 iets verrassends doen (tactisch), of in de overdrive gaan en met (bijvoorbeeld) veel driepunters een gat slaan. En dan maar hopen dat Spanje of de USA niet op tijd zal schakelen en er alsnog overheen te komen. Iets in die richting...
Laat ik het bij Frankrijk als potentiële 'upsetter' houden. Spanje versloeg ze dus relatief gemakkelijk in de groepsfase. Achter de TV ben je afhankelijk van wat de regie je voorschotelt, terwijl je in de zaal rustig een minuut of langer kan gaan zitten kijken wat er op de bank gebeurt. De bank van Frankrijk kwam af en toe in beeld, en ik zag af en toe wat mannen lachen. Dat gaf niet de indruk van een gefrustreerde verliezer. En we moesten natuurlijk niet vergeten wat er vorig jaar gebeurde...Spanje was ook dominant tot en met, Frankrijk verloor in de eerste pot van de jonge honden van Duitsland. Ook toen toonde Frankrijk veerkracht en liepen ze over Spanje heen toen niemand dat verwachtte, zeker Spanje niet. Maar dat was Frankrijk met Parker...
Toen liep ik op facebook tegen een door Etienne van 't Kruis gedeeld clipje. Het betrof een van die wedstrijden die we dus hier niet te zien kregen. Niet onterecht legde hij de link met het superieure – misschien wel beste Team-Basketball ooit – dat de SA Spurs in de afgelopen NBA Play Offs speelden; het was een zo perfect uit gepasste aanval als je als coach maar kunt dromen; snel, technisch geweldig, geduld, weten waar iedereen staat, iedereen klaar voor de bal, en een open schot door passen, en nog eens door passen, totdat de uiteindelijke schutter wist “Dat schot is voor mij; kan ik niet missen”, en het netje schroeide...
Dat Frankrijk had ik tegen Spanje niet gezien; er zat dus rek in.
Maar Frankrijk, waar alle koppen voor de wedstrijd op 'Uur-U' stonden, was helemaal niet van plan de Spanjaarden uit te laten razen om ze vervolgens slim te verschalken in een later stadium van de wedstrijd; ze waren ervan overtuigd gewoon beter te kunnen dan Spanje, en ze pakten Spanje direct bij de strot: 11-2! En ze wisten best dat Spanje niet zomaar op de rug zou gaan liggen. Dus kregen we op Sport1 voor het eerst dit WK een superieur basketballgevecht voorgeschoteld; alles wat Basketball zo mooi maakt zat erin.
Iedere basketball-insider weet dat als je een topteam in een topwedstrijd op eigen terrein treft, en zeker als het dan ook nog eens gaat om een titel waar vele jaren naartoe is gewerkt, en al helemaal als het om landenteams gaat, dan moet je echt een stuk beter zijn. Want alles spant samen tegen jou: het publiek, (vaak ook) de Refs – hoe goed die op dit niveau ook zijn en presteren, er komen calls tegen die het thuisteam helpen, al zijn het maar twijfelgevalletjes –. Je moet misschien wel tien punten beter zijn om ook echt te kunnen winnen, meestal... Ieder topspeler weet dat, en zeker iedere topcoach. Ik geef het toe: ik dacht op een moment dat Spanje op voorsprong komt en het momentum overneemt. Ik begon mijn column al te schrijven: “En de morele winnaar is...”, aannemende dat de kans groot was dat de Spanjaarden er toch overheen zouden komen. En als dat gebeurd zou zijn, waarschijnlijk in een fantastische apotheose en met klein verschil, ja dan zou wat mij betreft Frankrijk – na de winst vorig jaar, en nu met een heel cohort aan sterren die deze keer niet meededen – , uiteindelijk toch de 'Morele winnaar' zijn. Ik had zelfs al opgeschreven “Maar dat telt natuurlijk niet; Spanje gaat door”. Ik dacht zelfs al een beetje “En in de Halve Finale dan? Nee, Frankrijk is het derde beste team van dit WK...”
De Spaanse storm brak los en Spanje kwam terug. Maar keer, op keer, op keer spande Frankrijk de rug en liet de Spanjaarden er nooit echt langs. Totdat... Ja totdat Frankrijk definitief het momentum pakt en door duwde. Ineens zag je de twijfel er bij de Spanjaarden inkruipen; ze voelden “Het zal toch niet gebeuren..?” Maar het gebeurde wel, Frankrijk was misschien niet tien, maar misschien wel 15, 20 punten beter. En Frankrijk won 'gewoon'!
De uitstekend commentaar leverende Frank Visschraper zei vlak tegen het eind iets waar ik het – zowat voor het eerst deze pot – niet mee eens was: “Pau Gasol heeft gedaan wat hij kon doen met 17 punten”.
En nu?
Litouwen zal zich doodvechten tegen de USA, maar winnen? Een heel kleine kans. Zou ik het erg vinden als ook Litouwen mijn verwachtingen overtreft? Zeker!
Servië vs Frankrijk; ik kan me niet goed voorstellen dat de Franse nu op wolken gaan lopen. Servië is, sinds een slechte periode die eigenlijk het Servische Basketball onwaardig was, met spelers die weer echt voor het team willen vechten, op de weg terug naar boven. Ik heb hun groei dit toernooi niet kunnen volgen...het zou een close game kunnen worden, maar ik denk dat
Dan de Finale: ik ga dus uit van USA vs. Frankrijk.
Ik hoop dat het spannend wordt en dat het een spectaculaire Finale wordt. En ik hoop dat het verwende Madrileens-Spaanse publiek zondag de bittere pil zal hebben verwerkt. Net zoals ze dat de vorige keer dat het WK in Spanje werd gespeeld deden. Toen zat ik op de voorste rij. Toen hadden we nog een Sovjet-Unie, en een Joegoslavië. David Robbinson, Arbidas Sabonis, Drazen Petrovic, en Vlade Divac was toen een jaar of 18 hij vergooide de kansen van zijn fantastische team door in de buurt van de middellijn tussen zijn benen door te dribbelen (o.i.d.) De USA won, de Sovjet Unie werd tweede. Joegoslavie derde, en Brazilie vierde; zij joegen toen de USA de stuipen op het lijf door in de Halve Finale 28 punten achterstand goed te maken onder leiding van de fantastische Oscar Schmidt – de Braziliaanse Akerboom! –
Mijn vriend Robert Smits en ik zaten op de vijf voorste stoeltjes op de middellijn. Naast onze zat ene John Thompson; hij moest het volgende Amerikaanse team naar Goud zien te coachen op de Olympische Spelen. Hij had er een hard hoofd in dat dat zou lukken. Hij had gelijk; een team met college-spelers kon dat niet langer bolwerken. Het was de aanloop naar het allereerste – en enige – originele 'Dreamteam'...
Het basketball stond voor enorme veranderingen, en het werd er alleen maar mooier op!
Nederland had zich dat Toernooi naar een plek in de Top-12 van de wereld kunnen – en eigenlijk moeten spelen –. Dat lukte (onnodig) net niet... In plaats daarvan deden we nog twee keer mee op het EK, en een keer aan het Pre-Olympisch Toernooi (1992). Daar versloegen 'we' het GOS; zeg maar het 'Rusland dat Poetin nu wil laten herleven'. Dat team werd vierde op de Olympische Spelen van Barcelona; na het Dreamteam, Kroatië en Litouwen.
Laten we met zijn allen zorgen dat ook dat een onvergetelijke gebeurtenis wordt; en dan bedoel ik niet dat we daar mee gaan doen om de prijzen. Maar als je niet meedoet, kan je niet eens proberen om te winnen, kan je niet leren te winnen! Hoe vaak hebben Spanje en Frankrijk niet naast de (grootste) prijzen gegrepen voordat ze in de positie kwamen om (misschien) te kunnen gaan winnen?
Een paar huiskamervragen voor vooral die generaties die het Nationale Mannen Team nog nooit hebben zien meedoen aal een EK, een WK, of de OS:
-hoeveel WK-medailles heeft Spanje in de historie gehaald?
-en Frankrijk?
-en hoeveel medailles haalden beiden landen historisch gezien op EK's?
-en zit dat wat betreft de Olympische Spelen?
Veel plezier met puzzelen.
En ik wens iedereen nog een paar fantastische WK-2014 wedstrijden toe!
En dan: werk aan de winkel bij de NBB, FEB, Sport1, NOC*NSF, de mensen die zich met het Topbasketball Mannen bezig houden, de kandidaat Internationals voor 2015, de Verenigingen en Jeugdspelers voor de toekomst. Het zou ook alleraardigst zijn als Studio Sport haar beleid aangaande de zaalsporten, en het Basketball in het bijzonder – Basketball is en blijft tenslotte de meest Televisie-genieke teamsport die er is – voor het komende seizoen zou herzien. Dan weet Nederland in september 2015 tenminste een beetje hoe al die Internationals heten...
AART DEKKER
Meer foto's en alle andere WC-informatie op www.Fiba.com
Article on www.court-side.com/news/blog
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten