 |
| Cartoon overgenomen van: 'sjaak-klunder.blogspot.nl' |
"Eigenlijk was het niet gewoon om elke dag zo ongelooflijk blij en enthousiast te zijn. Niet eerder ook hadden we een blijdschap waargenomen die niet kieskeurig was, maar volkomen autonoom floreerde, helemaal los van mensen, gebeurtenissen, werkelijkheid."
Columnist Peter Middendorp over de nieuwe 'mp' Mark Rutte in de Volkskrant, 2011
De gehele Column:
De nacht van Rutte
Ik trok een deur open, stapte een gang in en zag hem staan. Mark Rutte, onze premier. Rechtop, in een blauw kostuum, het jasje hooguit een maat te groot, met om zich heen een groepje journalisten, hulpeloos blij.
Sociaal ongerief - er is iets dat ons daar vlak van tevoren een kleine waarschuwing voor geeft, een knopje ongemak in de buikholte, meer is het ook niet, een heel handig systeem, als het zich ook eens tijdig mocht manifesteren.
De premier zag mij ook. Op een been maakte hij zich een beetje van zijn groepje journalistieke begunstelingen los - op sommige gezichten begon zich een knarsend ongenoegen af te tekenen - en zijn gezicht brak open.
Dit was overigens niets bijzonders. Zijn gezicht breekt altijd open als hij iemand ziet. Een mens komt er onzeker van op de benen te staan: zijn mond ging open, de wenkbrauwen schoten omhoog - in en op de premier maakte alles zich gereed voor een overdonderende uitbraak van hartelijkheid.
Eigenlijk was het niet gewoon om elke dag zo ongelooflijk blij en enthousiast te zijn. Niet eerder ook hadden we een blijdschap waargenomen die niet kieskeurig was, maar volkomen autonoom floreerde, helemaal los van mensen, gebeurtenissen, werkelijkheid.
In het parlement stiefelde hij bij binnenkomst meteen de hele ruimte door, met rechte benen achter een uitgestoken hand aan, waarvan iedereen mocht profiteren. In restaurants stuiterde hij van het ene tafeltje naar het andere, de vuisten losjes voor de borst bewegend.
In de uren na de ontmoeting heb ik een paar keer tegen mezelf gezegd: was dat nou echt nodig, had je nu niet een heel klein beetje vriendelijker kunnen doen?
Vroeger had ik dat ook gewoon gedaan. Maar toen vond ik hem ook nog gewoon, normaal. Tegen het leuke aan. Onverschrokken nam hij het op tegen Rita Verdonk. Hij sprak over het milieu - GroenRechts -, richtte een Vrijdenkersruimte in met werk van bedreigde kunstenaars, stond een liberaal soort liberalisme voor, en een grote, bijna radicale uitingsvrijheid.
Maar toen gebeurde er iets vreemds. Toen kwam er ineens een breuk. Vanaf toen was er een Mark voor en een Mark na. De eerste was voor groen, de tweede hartstochtelijk voor asfalt. Tussendoor waren zijn secondanten Edith Schippers en Stef Blok bij hem langs geweest, en die hadden gezegd: als je premier wilt worden, moet het uit zijn met die rare praatjes over vrij en groen.
Nu is er in de geschiedenis wel een geval bekend van een conservatieve koning die in een nacht liberaal werd, maar dat ging niet erg vrijwillig. Om vergelijkingsmateriaal te vinden voor de verandering die zich in onze premier heeft voorgedaan, kunnen we hooguit terecht in de literatuur, waarin kikkers in prinsen veranderen of een man in een insect.
Het is gezond om standpunten een beetje aan te passen, of eens een puntje in te leveren. 's Avonds voor groen zijn en 's ochtends voor asfalt - we vatten de verandering maar even hierin samen - is, los van wat je er allemaal van kunt vinden, onmogelijk. Een van de twee opvattingen moet wel geveinsd zijn uitgedragen, mogelijk zelfs beiden, waaruit volgt dat je een cheerleader bent van andermans overtuigingen - de meest vriendelijke en complimenteuze beschrijving die ervoor te vinden is.
De premier zwaaide met zijn armen. 'Hee,' riep hij uit. 'Hoe is het met jou?'
'Ja,' zei ik, 'ja,' wendde het gezicht af, en sloeg gauwelijk een hoekje om, een gangetje in. Na enkele stappen had de spijt me ingehaald, al zag ik geen mogelijkheden om op mezelf terug te komen. Het is soms niet anders. Eerst komt het gedrag. Naar de motieven erachter is het nadien vaak nog een hele zoektocht, met onzeker resultaat.
Misschien moest je iemand kennen om een dergelijke aanval van hartelijkheid te kunnen beantwoorden. Misschien wilde je vooraf weten wie je voor je had, wat er in zijn koker zat, als hij er al een had, wat dus nog lang niet zeker was. Wanneer bijvoorbeeld was hij zo onoverkomelijk vrolijk geworden? Op welk moment was het stuiteren begonnen?
Nu denk ik: in de nacht dat Schippers en Blok een plastic zak voor hem openhielden en hem vroegen daarin zijn opvattingen, overtuigingen en eigenschappen te deponeren - hij hoefde zich geen zorgen te maken, zij pasten wel op zijn spulletjes.
Het zou veel verklaren. Hij is alles kwijt, heeft alles ingeleverd. Zichzelf heeft hij allang betrapt. Nu is het zaak zoveel mogelijk in beweging te blijven, voordat de ander iets in de gaten krijgt, en hem fixeert in zijn vizier.
Ik legde een hand op een deurklink, en keek nog eenmaal om. In het voorbijgaan had ik enige verwarring op zijn gezicht gezien. Nu had hij zich opnieuw tot zijn groepje bepaald en bestond hij alweer helemaal - alsof er niets was voorgevallen, wat in veel opzichten natuurlijk ook zo was - uit pure blijdschap en geluk.
Sociaal ongerief - er is iets dat ons daar vlak van tevoren een kleine waarschuwing voor geeft, een knopje ongemak in de buikholte, meer is het ook niet, een heel handig systeem, als het zich ook eens tijdig mocht manifesteren.
De premier zag mij ook. Op een been maakte hij zich een beetje van zijn groepje journalistieke begunstelingen los - op sommige gezichten begon zich een knarsend ongenoegen af te tekenen - en zijn gezicht brak open.
Dit was overigens niets bijzonders. Zijn gezicht breekt altijd open als hij iemand ziet. Een mens komt er onzeker van op de benen te staan: zijn mond ging open, de wenkbrauwen schoten omhoog - in en op de premier maakte alles zich gereed voor een overdonderende uitbraak van hartelijkheid.
Eigenlijk was het niet gewoon om elke dag zo ongelooflijk blij en enthousiast te zijn. Niet eerder ook hadden we een blijdschap waargenomen die niet kieskeurig was, maar volkomen autonoom floreerde, helemaal los van mensen, gebeurtenissen, werkelijkheid.
In het parlement stiefelde hij bij binnenkomst meteen de hele ruimte door, met rechte benen achter een uitgestoken hand aan, waarvan iedereen mocht profiteren. In restaurants stuiterde hij van het ene tafeltje naar het andere, de vuisten losjes voor de borst bewegend.
In de uren na de ontmoeting heb ik een paar keer tegen mezelf gezegd: was dat nou echt nodig, had je nu niet een heel klein beetje vriendelijker kunnen doen?
Vroeger had ik dat ook gewoon gedaan. Maar toen vond ik hem ook nog gewoon, normaal. Tegen het leuke aan. Onverschrokken nam hij het op tegen Rita Verdonk. Hij sprak over het milieu - GroenRechts -, richtte een Vrijdenkersruimte in met werk van bedreigde kunstenaars, stond een liberaal soort liberalisme voor, en een grote, bijna radicale uitingsvrijheid.
Maar toen gebeurde er iets vreemds. Toen kwam er ineens een breuk. Vanaf toen was er een Mark voor en een Mark na. De eerste was voor groen, de tweede hartstochtelijk voor asfalt. Tussendoor waren zijn secondanten Edith Schippers en Stef Blok bij hem langs geweest, en die hadden gezegd: als je premier wilt worden, moet het uit zijn met die rare praatjes over vrij en groen.
Nu is er in de geschiedenis wel een geval bekend van een conservatieve koning die in een nacht liberaal werd, maar dat ging niet erg vrijwillig. Om vergelijkingsmateriaal te vinden voor de verandering die zich in onze premier heeft voorgedaan, kunnen we hooguit terecht in de literatuur, waarin kikkers in prinsen veranderen of een man in een insect.
Het is gezond om standpunten een beetje aan te passen, of eens een puntje in te leveren. 's Avonds voor groen zijn en 's ochtends voor asfalt - we vatten de verandering maar even hierin samen - is, los van wat je er allemaal van kunt vinden, onmogelijk. Een van de twee opvattingen moet wel geveinsd zijn uitgedragen, mogelijk zelfs beiden, waaruit volgt dat je een cheerleader bent van andermans overtuigingen - de meest vriendelijke en complimenteuze beschrijving die ervoor te vinden is.
De premier zwaaide met zijn armen. 'Hee,' riep hij uit. 'Hoe is het met jou?'
'Ja,' zei ik, 'ja,' wendde het gezicht af, en sloeg gauwelijk een hoekje om, een gangetje in. Na enkele stappen had de spijt me ingehaald, al zag ik geen mogelijkheden om op mezelf terug te komen. Het is soms niet anders. Eerst komt het gedrag. Naar de motieven erachter is het nadien vaak nog een hele zoektocht, met onzeker resultaat.
Misschien moest je iemand kennen om een dergelijke aanval van hartelijkheid te kunnen beantwoorden. Misschien wilde je vooraf weten wie je voor je had, wat er in zijn koker zat, als hij er al een had, wat dus nog lang niet zeker was. Wanneer bijvoorbeeld was hij zo onoverkomelijk vrolijk geworden? Op welk moment was het stuiteren begonnen?
Nu denk ik: in de nacht dat Schippers en Blok een plastic zak voor hem openhielden en hem vroegen daarin zijn opvattingen, overtuigingen en eigenschappen te deponeren - hij hoefde zich geen zorgen te maken, zij pasten wel op zijn spulletjes.
Het zou veel verklaren. Hij is alles kwijt, heeft alles ingeleverd. Zichzelf heeft hij allang betrapt. Nu is het zaak zoveel mogelijk in beweging te blijven, voordat de ander iets in de gaten krijgt, en hem fixeert in zijn vizier.
Ik legde een hand op een deurklink, en keek nog eenmaal om. In het voorbijgaan had ik enige verwarring op zijn gezicht gezien. Nu had hij zich opnieuw tot zijn groepje bepaald en bestond hij alweer helemaal - alsof er niets was voorgevallen, wat in veel opzichten natuurlijk ook zo was - uit pure blijdschap en geluk.
CITAAT:
Het is de stille kracht, vermoedelijk, die premier Rutte in een tropisch vogeltje deed veranderen, live in de studio, die, telkens als iemand het woord kolonie gebruikte, zijn halsje sierlijk strekte en uit zijn ogen begon te kijken of hij ergens, in nabije bosjes, een orang-oetan op een kwikstaartje hoorde stappen.
Columnist Peter Middendorp over de nieuwe 'mp' Mark Rutte in de Volkskrant, vorige week, na Pauw & Jinek waar Rutte tegenover de Groningse aarbevingsslachtoffers kwam te staan en zei '...hun pijn 1.000% te voelen...'; ja, ja, natuurlijk 10x de pijn van die Groningers zelf dus...
Stille kracht veranderde Rutte in tropisch vogeltje bij Pauw en Jinek
OPINIE
Maandagavond werd over de studio van Pauw en Jinek een kracht vaardig, en alle mensen die erin aanwezig waren. De Boze Groningers, slachtoffers van de gasbevingen, op een kluit in het publiek, en premier Rutte en het presentatie-duo aan de tafel. Jeroen Pauw, zichzelf niet meer, kondigde de Groningers aan als 'mensen uit de samenleving, die gevraagd waren om naar Amsterdam te komen'. Hij schrok er …
Deze gehele originele Column: --- Hier ---
Veel meer Peter Middendorp: --- Hier ---
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten