 |
| Cartoon van Joop.nl, origineel --- Hier --- |
Rutte is de echte freerider
‘Wat nu als wij een keer de telefoon niet opnemen?’
Spanningen in de gedoogcoalitie? Eerste barsten in het tefal van Rutte? Alles hangt af van de uitslag van de verkiezingen voor de Eerste Kamer komende maandag. Afgezien daarvan zou het met die barsten wel eens mee kunnen vallen. Donderdagmiddag tijdens het verantwoordingsdebat dat een Griekenland-debat werd, trokken Rutte en Wilders stevig tegen elkaar van leer. Wilders wilde geen cent meer overmaken naar de corrupte Grieken. Rutte was volgens hem een ezel en verkwanselde de belangen van de kiezers. Rutte op zijn beurt vond Wilders volstrekt onverantwoordelijk. Hij deed volgens de premier aan voodoo economics.
Dat leek fors. Wie iets beter keek, zag dat Wilders ‘no way’ een motie tegen het kabinet wilde indienen, en dat de rollen goed waren ingestudeerd. Rutte als good cop, Wilders als bad cop die achteraf terugkeek op een ‘prachtig debat’. Hij had zijn kiezers weer eens met stevige kost kunnen bedienen. Zo is het. Voorheen was dit verantwoordingsdebat een bloedeloze toestand waarvoor de fractieleiders niet eens hun bed uitkwamen. Wilders ontstak (met Roemer) het vuur in een eurodebat dat al veel eerder gevoerd had moeten worden. De vraag die in het café wordt besproken moest ook in het parlement worden gesteld: waarom storten wij euro’s in die Griekse put?
Punt
Wilders had zijn punt woensdag al uitgebreid in De Telegraaf gemaakt - ‘Griekenland uit de euro’. Hoe nerveus het financiële establishment is, bleek wel toen dezelfde avond DNB-baas Wellink bij Knevel en Van den Brink verscheen om Wilders de mantel uit te vegen. ‘U zult eeuwig spijt hebben’. Het maakte weinig indruk, ook omdat de palmares van Wellink als sterrenwichelaar niet geweldig is (ABN Amro, IJsland, Scheringa).
Bovendien zijn er allerlei minder volkse krachten dan Wilders die oproepen om op te houden met de fictie dat de Grieken op termijn wel zullen terugbetalen. Onder wie de euroministers van Financiën die zachtjes beginnen toe te geven dat het zo niet gaat lukken met die Grieken.
Wilders verwoordde dus wat er in het parlement gezegd moest worden. Hij kreeg zoals vaker het verwijt dat hij aan freeriders-gedrag doet: Wilders zegt wat hij denkt, met één oog op de peilingen, anderen moeten de rommel maar opruimen. Zeker is dat hij aan rechtse getuigenispolitiek doet. Vergelijk het met De Telegraaf, die zich afgelopen week driemaal tegen de Grieken keerde - ‘kassa voor kwakkellanden’ - en daarmee terug is bij de oude hoofdredacteur Stokvis. Zijn journalistieke beginsel een halve eeuw geleden was: gewoon opschrijven wat je vandaag vindt - dus niet morgen of overmorgen.
Kwalijk
Zo is Wilders, maar zo is Rutte niet. Rutte hoorde bij degenen die Wilders kwalijk namen dat hij in zijn opvattingen Maurice de Hond nauwlettend volgt. ‘Leiderschap is iets anders dan de peilingen volgen.’ Rutte vroeg om verantwoordelijkheid, maar wat donderdag vooral bleek is hoezeer de premier zélf van twee walletjes eet. Rutte is de echte freerider. Regeren met steun van Wilders, in de betrekkelijke zekerheid dat als het serieus wordt, de oppositie wel met je meestemt. Die gang van zaken begint de oppositie steeds meer de keel uit te hangen.
Cohen, Pechtold en Sap zitten in een Catch 22-dilemma, een keuze met alleen maar nieten. Stemmen ze mee met de regering, dan bestendigen ze een nare coalitie. Stemmen ze tegen, dan zijn ze medeplichtig aan onverantwoordelijke besluiten. Ook de PvdA had dinsdag tijdens het fractieberaad over Griekenland vergaderd. En zich geërgerd, over Griekse scholen waar bij wijze van bezuiniging de klassengrootte van zeven naar negen leerlingen is gegaan, met leraren die nog steeds met vijftig pensioneren. Maar de PvdA had ook al laten weten de regering te zullen steunen als er weer geld naar Athene zou moeten. Een ouderwets verantwoordelijke bestuurspartij.
Zichtbaar
Maar het geduld loopt zichtbaar ten einde. Dit is hoe het gaat. Op maandag zegt Wilders in het torentje tegen Rutte dat hij deze week een nummer gaat maken. Op dinsdag staat het op de voorpagina van De Telegraaf, op woensdag belt de immer opgewekte premier ‘met zijn pet in de hand’ de partijleiders van de oppositie: ik heb jullie nodig. En in het debat vindt de premier weer laconiek dat Wilders best stevige taal mag gebruiken. Pechtold met name ergerde zich groen en blauw. ‘Wat nu als wij een keer de telefoon niet opnemen?’
Ja wat dan? Het risico dat de oppositie dit gedoogkabinet niet langer gedoogt, is groter dan dat er barsten in de coalitie verschijnen.
Dat leek fors. Wie iets beter keek, zag dat Wilders ‘no way’ een motie tegen het kabinet wilde indienen, en dat de rollen goed waren ingestudeerd. Rutte als good cop, Wilders als bad cop die achteraf terugkeek op een ‘prachtig debat’. Hij had zijn kiezers weer eens met stevige kost kunnen bedienen. Zo is het. Voorheen was dit verantwoordingsdebat een bloedeloze toestand waarvoor de fractieleiders niet eens hun bed uitkwamen. Wilders ontstak (met Roemer) het vuur in een eurodebat dat al veel eerder gevoerd had moeten worden. De vraag die in het café wordt besproken moest ook in het parlement worden gesteld: waarom storten wij euro’s in die Griekse put?
Punt
Wilders had zijn punt woensdag al uitgebreid in De Telegraaf gemaakt - ‘Griekenland uit de euro’. Hoe nerveus het financiële establishment is, bleek wel toen dezelfde avond DNB-baas Wellink bij Knevel en Van den Brink verscheen om Wilders de mantel uit te vegen. ‘U zult eeuwig spijt hebben’. Het maakte weinig indruk, ook omdat de palmares van Wellink als sterrenwichelaar niet geweldig is (ABN Amro, IJsland, Scheringa).
Bovendien zijn er allerlei minder volkse krachten dan Wilders die oproepen om op te houden met de fictie dat de Grieken op termijn wel zullen terugbetalen. Onder wie de euroministers van Financiën die zachtjes beginnen toe te geven dat het zo niet gaat lukken met die Grieken.
Wilders verwoordde dus wat er in het parlement gezegd moest worden. Hij kreeg zoals vaker het verwijt dat hij aan freeriders-gedrag doet: Wilders zegt wat hij denkt, met één oog op de peilingen, anderen moeten de rommel maar opruimen. Zeker is dat hij aan rechtse getuigenispolitiek doet. Vergelijk het met De Telegraaf, die zich afgelopen week driemaal tegen de Grieken keerde - ‘kassa voor kwakkellanden’ - en daarmee terug is bij de oude hoofdredacteur Stokvis. Zijn journalistieke beginsel een halve eeuw geleden was: gewoon opschrijven wat je vandaag vindt - dus niet morgen of overmorgen.
Kwalijk
Zo is Wilders, maar zo is Rutte niet. Rutte hoorde bij degenen die Wilders kwalijk namen dat hij in zijn opvattingen Maurice de Hond nauwlettend volgt. ‘Leiderschap is iets anders dan de peilingen volgen.’ Rutte vroeg om verantwoordelijkheid, maar wat donderdag vooral bleek is hoezeer de premier zélf van twee walletjes eet. Rutte is de echte freerider. Regeren met steun van Wilders, in de betrekkelijke zekerheid dat als het serieus wordt, de oppositie wel met je meestemt. Die gang van zaken begint de oppositie steeds meer de keel uit te hangen.
Cohen, Pechtold en Sap zitten in een Catch 22-dilemma, een keuze met alleen maar nieten. Stemmen ze mee met de regering, dan bestendigen ze een nare coalitie. Stemmen ze tegen, dan zijn ze medeplichtig aan onverantwoordelijke besluiten. Ook de PvdA had dinsdag tijdens het fractieberaad over Griekenland vergaderd. En zich geërgerd, over Griekse scholen waar bij wijze van bezuiniging de klassengrootte van zeven naar negen leerlingen is gegaan, met leraren die nog steeds met vijftig pensioneren. Maar de PvdA had ook al laten weten de regering te zullen steunen als er weer geld naar Athene zou moeten. Een ouderwets verantwoordelijke bestuurspartij.
Zichtbaar
Maar het geduld loopt zichtbaar ten einde. Dit is hoe het gaat. Op maandag zegt Wilders in het torentje tegen Rutte dat hij deze week een nummer gaat maken. Op dinsdag staat het op de voorpagina van De Telegraaf, op woensdag belt de immer opgewekte premier ‘met zijn pet in de hand’ de partijleiders van de oppositie: ik heb jullie nodig. En in het debat vindt de premier weer laconiek dat Wilders best stevige taal mag gebruiken. Pechtold met name ergerde zich groen en blauw. ‘Wat nu als wij een keer de telefoon niet opnemen?’
Ja wat dan? Het risico dat de oppositie dit gedoogkabinet niet langer gedoogt, is groter dan dat er barsten in de coalitie verschijnen.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten