'SHARTIE' Aart Dekker - Respect!
Mijn vader schaatste zelf de Friese 11Stedentocht in 1942. Hij leerde mij in 1963 schaatsen -ik was net 4 jaar oud- en zo rond mijn 8e-10e liet hij mij zijn 11Steden-kruisje zien, en ontstond mijn Droom om zelf ook ooit eens de 11Steden te schaatsen. De eerstvolgende Tocht kwam pas in 1985, en omdat ik twee dagen ervoor voor het eerst 125km had geschaatst -mijn voorgaande langste was 100km in de Alblasserwaard- met de Friese 11Meren-tocht, had ik stevig spierpijn en dacht ik dat het (te) lastig zou worden om 'de Tocht' te volbrengen en dus liet ik hem aan me voorbijgaan...ik zat bijna te huilen voor de TV, want 1985 was de gemakkelijkste ooit, en ik dacht 'straks duurt het weer 20+ jaar voor ik weer een kans krijg... Dat viel mee; ik meldde me wel meteen aan als lid, en mijn Lidnummer deed mij starten in Groep-9 in de Tocht van 1986... Het werd zo niet 'de Dag van mijn Leven', dan toch wel een van de Top-3 dagen van mijn nu bijna 59-jarige bestaan.
Ik had voorafgaand aan de Tocht in 1986 ongeveer 600 oefenkilometers op Natuurijs in de benen voor ik op de Bonkevaart het ijs op stapte, en ook in 1985 kwam ik op een aardig aantal schaatskilometers -die winter duurde ook erg lang!- en daarnaast was ik ook wat betreft Basketball-conditie in topvorm. Toevallig was dat in de zomer van 1986 getest door dezelfde inspanningsfysioloog die indertijd ook het Nederlands Elftal testte; mijn zuurstofopname was gelijk aan die van de Oranje-mannetjesputter-Nr.1 -Ruud Gullit- dus met mijn vorm zat het wel goed zou jhe denken... Aan de ene kant: 'Ja'. Aan de andere: 'Toch niet', maar dat is een ander verhaal... Waar het hier om gaat is dat ik erg goed in conditie was toen ik aan de Tocht begon, en er relatief ook nog aardig aan toe was direct na de Tocht. Toch kreeg ik een terugval die maanden duurde, en mij zelfs enkele weken uit de Basketball-competitiewedstrijden en -trainingen hield. Dat is dus wat de Tocht (van 200km) met je lijf kan doen, als je hem schaatst, met 20kmp/uur, dus in -met rustpauzes- in mijn geval in 11 1/2 uur van start tot finish.
Deze inleiding brengt mij bij HELD Maarten van der Weijden, die de tocht op 37km na volbracht als zwemmer. Niet voor niets zag ik Reinier Paping -de Winnaar van de meest Legendarische Tocht der Tochten in 1963 -toen slechts een minimaal aantal mensen de Wedstrijd en de Tourtocht uit wist te schaatsen- op TV zeggen dat "Wat Maarten van der Weijden de afgelopen dagen deed veel zwaarder was dan die Tocht der Tochten in 1963", ik denk dat hij zonder ook maar de geringste twijfel gelijk heeft.
Wat Maarten van der Weijden de afgelopen dagen deed, maar ook de dingen op dit gebied die hij sinds zijn eigen herstel van kanker al eerder deed -alles in het kader van 'Giving Back' omdat hijzelf 'de mazzel had die ROTZIEKTE te overleven' -zijn eigen woorden, want hij is altijd zeer bescheiden waar het gaat om zijn eigen aandeel in dat herstel; ook dat maakt hem tot de Icoon die hij inmiddels is geworden- grenst aan het ongelofelijke...
En dat levert dan Euro 2.500.000,- op om te investeren in verder onderzoek ten behoeve van de bestijding van die ziekte. Een schijntje, als je het mij vraagt -daarom heb ik zojuist ook nog maar een bedragje overgemaakt- en 'de twijfelachtige eer om door mp'tje Markje Rutte ingehaald te worden -waar een camera in flink schijnende spotlights staat is 'onze premier', als die LAMLUL nu bekend had gemaakt dat die paar MILJARD jaarlijks die hij over-vorkt naar buitenlandse aandeelhouders, bij nader inzien toch beter in Kankerresearch kan worden gestoken en dat het kabinet dus terugkomt op het heilloze plan om de Dividendbelasting af te schaffen...ja dan -maar alleen dan!- had hij wat mij betreft recht om daar naast die Echte GROTE HELD van der Weijden te gaan staan...
Maar dat neemt niets weg van de Heroïsche Prestaties van Maarten van der Weijden; in mijn ogen -en ik denk niet alleen in die van mij- zou hij de enige kandidaat mogen zijn voor Sportman, of beter nog Sportpersoon van het jaar 2018...
Ik hoop ook voor hem dat zijn herstel van de aanslag op zijn fysieke gestel voorspoediger -dus sneller en vollediger- zal zijn dan het mijne in 1986...want je gunt hem niet dat zijn miraculeuze herstel van die rotziekte niet nu voor ook maar een heel klein beetje teniet wordt gedaan door wat hij de laatste dagen, of misschien laatste maanden -de voorbereiding meegenomen- allemaal van zijn grote lijf heeft gevraagd.
Dit wild ik even kwijt, hieronder nog heel veel meer naar aanleiding van de -hoop ik- zwaarste beproevingen die van der Weijden allemaal al onder zijn riem heeft.
AART DEKKER
P.S. Ook al gedoneerd? Zo nee, doe dat dan nog ff als je het je kunt veroorloven...
***
Laat het maar aan NRC Sport Columnist Wilfried de Jong over om een mooie beschouwing te schrijven bij het begin van een Monsterachtige Onderneming op Sportgebied zoals het Zwemmen van de 11Stedentocht:
Opinie
Maarten van der Weijden is een beetje gek
/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2018/08/wilfrieddejong0-2.jpg)
Lees ook: Zwemmer Van der Weijden stopt met Elfstedenzwemtocht
Diep in de avond zag ik via een live-verbinding zwemmer Maarten van der Weijden in een zwarte vaart ploeteren. Met een snelheid van ongeveer vier kilometer per uur wilde hij de Elfstedentocht zwemmen om zo geld te genereren voor kankeronderzoek.
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data34894048-dc3ecc.jpg)
Idiote pogingen om in het Guinness Book of Records te komen, hebben mij nooit zo kunnen bekoren. Twee potten pindakaas opslurpen in twee minuten. Met z’n tienen op één rijdende fiets zitten. Op een Puch Maxi over dertig sloopauto’s springen.Maar hier was iets anders aan de hand.
Dit was een serieuze opvoering door een goed en nederig mens.
Maarten is aan de dood ontsnapt en sindsdien ontmoet hij die ellendeling iedere dag via anderen. Mensen vertrouwen hem toe dat ze ook kanker hebben. En hij zal zeggen: tegen kanker kun je niet vechten, je moet geluk hebben en de goede medische begeleiding krijgen.
Na zijn winst op de Olympische Spelen zat ik 24 uur met Maarten opgesloten in een televisiestudio. Woorden als ‘hoop, liefde, geloof en gevoel’ zeiden hem niet zoveel. Als wiskundestudent leerde hij me dat je van getallen kon houden. Ik versloeg Maarten met een potje sjoelen terwijl hij in het ziekenhuis toch te boek stond als ‘de sjoelmaster van de kankerafdeling’, zo zei hij.
/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2018/08/web-2108spoweijden01jpg20165899.jpg)
Lees ook het interview met Maarten van der Weijden: ‘Ik ben bezeten, ik ben nu geen leuke man, geen toffe vader’
Maarten is een beetje gek en wat is dat toch een plezierige eigenschap. 200 kilometer zwemmen in een paar dagen is een experiment met zijn lichaam, maar vooral ook met zijn geest. Hij zwemt zich naar onbekende zones in zijn brein en wil weten wat daar te halen is.
Sport is het niet en een uitdaging al helemaal niet; die woorden zijn te eendimensionaal voor wat hij presteert. Het ligt complexer; het is een zoektocht, het is openlijk lijden. Denk ik. Maar vermoedelijk is Maarten de enige die zichzelf begrijpt tijdens deze slopende reis.
Vooral de donkere passages van zijn wateropera konden me bekoren. Als Maarten in de nacht werd beschenen door een lampje en achter hem het riet vergleed. Als hij watertrappelend iets dronk met een houten bruggetje als decor.
Hij maakte zijn eigen soundtrack met het rustgevende plonzen van de zwemslagen. Overal pijn had hij, maar diep vanbinnen stuwde de onverzettelijkheid hem voort.
Of hij het ging halen, was maar de vraag.
Nederland op z’n mooist, Maarten op zijn best.
Of het experiment zin had? Voor het binnenhalen van geld voor kankeronderzoek zeker. En voor de zwemmer?
Dit zei Maarten tijdens ons gezamenlijk etmaal, alweer jaren terug: ‘Uiteindelijk is ons bestaan zinloos.’
Sport is het niet en een uitdaging al helemaal niet; die woorden zijn te eendimensionaal voor wat hij presteert. Het ligt complexer; het is een zoektocht, het is openlijk lijden. Denk ik. Maar vermoedelijk is Maarten de enige die zichzelf begrijpt tijdens deze slopende reis.
Vooral de donkere passages van zijn wateropera konden me bekoren. Als Maarten in de nacht werd beschenen door een lampje en achter hem het riet vergleed. Als hij watertrappelend iets dronk met een houten bruggetje als decor.
Hij maakte zijn eigen soundtrack met het rustgevende plonzen van de zwemslagen. Overal pijn had hij, maar diep vanbinnen stuwde de onverzettelijkheid hem voort.
Of hij het ging halen, was maar de vraag.
Nederland op z’n mooist, Maarten op zijn best.
Of het experiment zin had? Voor het binnenhalen van geld voor kankeronderzoek zeker. En voor de zwemmer?
Dit zei Maarten tijdens ons gezamenlijk etmaal, alweer jaren terug: ‘Uiteindelijk is ons bestaan zinloos.’
Wilfried de Jong is schrijver en programmamaker.
/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2018/08/wilfrieddejong0.jpg)
***
RTL Voorpaginanieuws
Omroep Brabant
15 uur geleden
***
Nog steeds niet genoeg van de Monstertocht van Maarten van der Weijden?
--- Hier --- nog veel meer op andere Media.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten