 |
| Pussyhatproject-vrouwen Jayna Zweiman en Krista Suh |
De vraag is dan dus alleen nog maar: 'Hoe, Wanneer, en door Wiens Toedoen?' Er zijn heel veel manieren denkbaar voor 'het Hoe', hij maakt met zoveel (groepen) mensen ruzie dat zijn vijanden nu al zowat ontelbaar zijn en dat kan alleen maar erger worden, dus 'door Wiens Toedoen 'is niet te voorspellen, en deze twee impliceren dan weer dat 'het Wanneer' al helemaal niet te voorzien is. Maar dat het gaat gebeuren lijkt me een zekerheidje. Dus lijkt het me wel leuk om af en toe eens een groep van Tegenstanders van Trump te belichten door een publicatie die misschien in Nederland nog niet heel erg veel aandacht van de Media heeft gekregen, en dus voor mijn volgers wellicht nog onbekend is. Misschien vlat hij wel door toedoen van de...
AART DEKKER
**
Episode-1: Door de 'Pussyhats' - 'The Pink Nitted Hat Women'?
In 'de Groene Amsterdammer' -het Fantastische Onafhankelijke Oudste Tijdschrift van Nederland- van 16 september 2017, een Lang Verhaal(3600 woorden/3xA4):
'Vrouwenprotest in de Verenigde Staten -
'We hadden geen keuze meer'
Ga direct naar de complete originele versie op de site www.Groene.nl vind je --- Hier --- de Hele Editie van 16 september 2017 --- Hier ---
En hier het verhaal in Citaten:
Na de verkiezing van Donald Trump zijn drie tot vier keer zo veel vrouwen politiek actief geworden als daarvoor. Wat drijft hen? Hoe houden ze een half jaar na de Women’s March hun activisme levend? En wat betekenen zij voor de Democratische Partij?
3500 kilometer verderop in breiwinkel The Little Knittery in Los Angeles ontvouwen zich bij het geluid van tikkende breinaalden, knapperende koekjes en de garenspin gesprekken over het leven, de liefde en politiek. Deze aaibare, kleine schoenendoos is de geboorteplaats van de pussyhats: de roze, gebreide mutsen die het visuele symbool werden van de Women’s March en daarmee van het verzet tegen Donald Trump. Vrouwen door het hele land versleten voorraden wol in de mutsen en gaven daarmee uiting aan hun politieke kleur. Craftivism noemen de Amerikanen het: activisme door handwerk. Jayna Zweiman, bedenkster van het Pussyhat Project, schuift zoals elke vrijdag aan in The Little Knittery. Vanavond wordt er verwoed gebreid aan een vervolgproject volgens dezelfde formule: Welcome Blanket. Ook hier is de strijd pas net begonnen.
De decors in Georgia en LA hebben ogenschijnlijk niets met elkaar gemeen. Georgia kleurt Republikeins rood op de electorale kaart, Los Angeles Democratisch blauw. De populatie in LA is 25 procent blank tegenover zestig procent in Georgia. De Peach State ademt ruimte en groen en het leven in het kiesdistrict is voorstedelijk: overdekte winkelcentra, voetbalvelden, kerken en vrijstaande huizen. Los Angeles stapelt mensen, huizen en auto’s en spuugt smog. In het creatieve Mekka van de westkust drijft de ambitie van alle obers/acteurs zo dik door de lucht dat je haar kunt vastpakken. Het zijn twee totaal verschillende werelden, maar ze hebben één ding gemeen: ze zijn brandhaard én landelijk symbool van het vrouwelijk verzet tegen Trump.Wat drijft deze vrouwen? Wat bindt hen, ondanks de verschillen? Hoe houden ze hun activisme levend, ruim een half jaar na de Women’s March? En wat is de betekenis van deze beweging voor de Democratische Partij?
.............
.......
...
&
...
.......
.............
In een drankenhandel twintig kilometer verderop tref ik later die middag Triana Arnold James. Als Miss Georgia Classy prijst ze daar in bijpassende outfit haar eigen likeur aan. Onder een dikke laag make-up en een perfect kapsel gaat een kanon van een vrouw schuil: veteraan, ondernemer, moeder van twee kinderen en activiste. Ze lijkt in niets op de voetbalmoeders van vanmiddag en vecht tegen Trump op haar eigen manier. In de armere en zwarte wijken van het verder relatief rijke kiesdistrict voert ze gesprekken in kapperszaken en nagelsalons. Over gezondheidszorg. Over verkiezingen. Over politieke beslissingen die genomen worden en effect hebben op het leven van Amerikanen in Georgia. ‘Ik word woedend als mensen niet stemmen. Je legt je lot in handen van anderen. Zo krijg je nooit een plek aan tafel. Als je serieus genomen wilt worden, moet je het spel meespelen.’
Voor Arnold is activisme niets nieuws. ‘Geboren worden als zwarte vrouw is geboren worden als activist’, zegt ze. Haar leven lang al zet ze zich in voor de zwarte gemeenschap en tijdens de eerste campagne van Barack Obama werd ze politiek actief. Ze maakte het tot haar missie om zo veel mogelijk mensen te registreren als kiezer en hen bewust te maken van de macht van hun stem.
Maar zelfs haar activisme heeft een extra impuls gekregen. Haar mantra is de mantra van alle vrouwen die ik tegenkom: we hebben geen keuze meer. Stuk voor stuk werd voor hen ergens een grens overschreden, een fatsoensgrens, een morele grens, een inhoudelijke grens of een combinatie daarvan.
Dat constateert ook Jennifer Lawless, professor aan American University in DC, gespecialiseerd in vrouwelijke politieke participatie. Zij onderzocht het ‘Trump-effect’: de invloed van Trump op de deelname van vrouwen aan het politieke proces. ‘Vrouwen, met name Democratische vrouwen, reageren significant sterker dan mannen op Trump met gevoelens van woede, ontreddering, afschuw en zelfs depressie. Die emoties zie je in hevige mate terug bij vrouwen die na Trumps verkiezingen politiek actief zijn geworden’, aldus Lawless. ‘Die emoties komen mede voort uit een bedreiging van het waardenpatroon van deze vrouwen. Zij bestempelen Trump significant vaker dan mannen en Republikeinen als racist, seksist en karakterologisch ongeschikt voor het vak.’
‘Mannen worden in hun politiek activisme net zo goed gedreven door emotie en hun waardenpatroon’, stelt Heidi Hartmann, directrice van het Institute for Women’s Policy Research, een progressieve denktank voor vrouwenemancipatie. ‘Maar vrouwen worden onevenredig hard getroffen door Trumps agenda. Abortus, zelfbeschikking en Obamacare zijn economische rechten die hard bevochten zijn. Vrouwen gaan de straat op omdat die rechten voor Trump en zijn kabinet inwisselbaar zijn. We dachten als vrouwen dat we sommige gevechten al geleverd hadden, maar hij bewijst het tegendeel.’
‘Organizing’ is zo bekeken een gestructureerde inspanning tot collectief burgerschap, passend bij de Amerikaanse geest van aanpakken, verantwoordelijkheid nemen en nastreven waar je in gelooft. Bij de voetbalmoeders in Georgia raakt de aanpak een snaar die dieper gaat dan alleen vechten voor een hoger doel. Het geeft nieuwe betekenis aan het leven van alledag. ‘Ik heb mezelf nooit gezien als leider’, zegt Amy Nosek. ‘Ik vind het doodeng om voor groepen te staan of met journalisten te spreken. Maar ik doe het wel. Elke dag leer ik iets nieuws en word ik beter. Het is verslavend.’
De vrouwen dachten allemaal dat ze in hun omgeving in Georgia de enigen waren die zich na 9 november zo miserabel voelden. Sociale structuren boden geen ruimte voor het ventileren van verdriet: schoolbesturen, kerken en vrijwilligerswerk worden gedomineerd door Republikeinen. En als minderheid in het Zuiden houd je je mond. Facebook bood uitkomst: daar vonden de vrouwen elkaar in groepen met namen als You Are Not the Only One. De herkenning maakt, na al die jaren stilzitten als je geschoren wordt, een enorme energie los.
Democratische vrouwen in LA waren allerminst alleen. Republikeinen zoek je in de stad met een vergrootglas. Waar de vrouwen in Georgia hun politieke voorkeur verborgen hielden omdat ze dachten dat ze de enigen waren, toonden de vrouwen in LA zich lethargisch door hun overvloed. Een Democratische stem maakt immers noch in Georgia noch in LA een verschil.
‘Ik bracht plichtmatig mijn stem uit en doneerde af en toe eens wat’, zegt Jayna Zweiman. ‘De vrijdag na de verkiezingen was het fijn om in The Little Knittery samen te zijn en het verdriet te verwerken. We voelden ons onmachtig en verslagen. We wilden wel iets doen, maar wat dan?’ Het was de vraag die vrouwen overal in Amerika zichzelf stelden. Totdat begin december de Women’s March werd aangekondigd. Het was de lont in het kruitvat waar de vrouwen op gewacht hadden.
.............
.......
...
&
...
.......
.............
...
&
...
.......
.............
Voor Arnold is activisme niets nieuws. ‘Geboren worden als zwarte vrouw is geboren worden als activist’, zegt ze. Haar leven lang al zet ze zich in voor de zwarte gemeenschap en tijdens de eerste campagne van Barack Obama werd ze politiek actief. Ze maakte het tot haar missie om zo veel mogelijk mensen te registreren als kiezer en hen bewust te maken van de macht van hun stem.
Maar zelfs haar activisme heeft een extra impuls gekregen. Haar mantra is de mantra van alle vrouwen die ik tegenkom: we hebben geen keuze meer. Stuk voor stuk werd voor hen ergens een grens overschreden, een fatsoensgrens, een morele grens, een inhoudelijke grens of een combinatie daarvan.
Dat constateert ook Jennifer Lawless, professor aan American University in DC, gespecialiseerd in vrouwelijke politieke participatie. Zij onderzocht het ‘Trump-effect’: de invloed van Trump op de deelname van vrouwen aan het politieke proces. ‘Vrouwen, met name Democratische vrouwen, reageren significant sterker dan mannen op Trump met gevoelens van woede, ontreddering, afschuw en zelfs depressie. Die emoties zie je in hevige mate terug bij vrouwen die na Trumps verkiezingen politiek actief zijn geworden’, aldus Lawless. ‘Die emoties komen mede voort uit een bedreiging van het waardenpatroon van deze vrouwen. Zij bestempelen Trump significant vaker dan mannen en Republikeinen als racist, seksist en karakterologisch ongeschikt voor het vak.’
‘Mannen worden in hun politiek activisme net zo goed gedreven door emotie en hun waardenpatroon’, stelt Heidi Hartmann, directrice van het Institute for Women’s Policy Research, een progressieve denktank voor vrouwenemancipatie. ‘Maar vrouwen worden onevenredig hard getroffen door Trumps agenda. Abortus, zelfbeschikking en Obamacare zijn economische rechten die hard bevochten zijn. Vrouwen gaan de straat op omdat die rechten voor Trump en zijn kabinet inwisselbaar zijn. We dachten als vrouwen dat we sommige gevechten al geleverd hadden, maar hij bewijst het tegendeel.’
‘Vrouwen reageren sterker dan mannen op Trump met gevoelens van woede, ontreddering, afschuw en depressie’
....................
...
&
...
.......
.............
...
&
...
.......
.............
De vrouwen dachten allemaal dat ze in hun omgeving in Georgia de enigen waren die zich na 9 november zo miserabel voelden. Sociale structuren boden geen ruimte voor het ventileren van verdriet: schoolbesturen, kerken en vrijwilligerswerk worden gedomineerd door Republikeinen. En als minderheid in het Zuiden houd je je mond. Facebook bood uitkomst: daar vonden de vrouwen elkaar in groepen met namen als You Are Not the Only One. De herkenning maakt, na al die jaren stilzitten als je geschoren wordt, een enorme energie los.
Democratische vrouwen in LA waren allerminst alleen. Republikeinen zoek je in de stad met een vergrootglas. Waar de vrouwen in Georgia hun politieke voorkeur verborgen hielden omdat ze dachten dat ze de enigen waren, toonden de vrouwen in LA zich lethargisch door hun overvloed. Een Democratische stem maakt immers noch in Georgia noch in LA een verschil.
‘Ik bracht plichtmatig mijn stem uit en doneerde af en toe eens wat’, zegt Jayna Zweiman. ‘De vrijdag na de verkiezingen was het fijn om in The Little Knittery samen te zijn en het verdriet te verwerken. We voelden ons onmachtig en verslagen. We wilden wel iets doen, maar wat dan?’ Het was de vraag die vrouwen overal in Amerika zichzelf stelden. Totdat begin december de Women’s March werd aangekondigd. Het was de lont in het kruitvat waar de vrouwen op gewacht hadden.
.............
.......
...
&
...
.......
.............
‘Ik vind het doodeng om voor groepen te staan. Maar ik doe het wel. Elke dag leer ik iets nieuws. Het is verslavend’
Tussen de lancering van het project en de Women’s March zaten 55 dagen van roze wol. Op het hoogtepunt van dat succes en in de wetenschap dat het een overzichtelijke rit was, werd al het andere opzij gezet. De verbinding met anderen was de beloning. Maar hoe houden ze die energie een half jaar later levend? De vrouwen in LA varen er wel bij: het project gaf hun landelijke bekendheid en bood nieuwe mogelijkheden. Mede-bedenkster Krista Suh kreeg aanbiedingen van verschillende uitgevers en schrijft een feministisch handboek voor een jonge generatie met de passende titel DIY Rules for a WTF World. Little Knittery-eigenares Kat Boyle heeft het drukker dan ooit in haar winkel. Jayna Zweiman wil ook de energie van het Pussyhat Project vasthouden.
.............
.......
...
&
...
.......
.............
‘Het is niet moeilijk om cynisch te doen over de mutsen of de mars af te doen met: ach dat was maar een moment’, zegt ontwerpster Krista Suh. ‘Maar elke beweging heeft een startpunt nodig: een ingang die niet te veel vraagt van mensen. Als je die eerste stap eenmaal genomen hebt, is de overgang naar een volgende stap veel kleiner. Het breien of dragen van een muts was die kleine stap.’
Het succes van de pussyhats liep simultaan met de Women’s March. Voor de vrouwen in Georgia begon het toen pas echt. Amper bekomen van de mars werden er verkiezingen uitgeroepen in het zesde kiesdistrict in Georgia. De energie die was opgebouwd in de maanden na de overwinning van Trump kreeg de uitlaatklep die nodig was.
Nu het stof van de campagne is neergedaald, moet blijken wat de leiderschapskwaliteiten van de vrouwen waard zijn. Ze blijven achter met nieuwe vriendschappen, een netwerk en hun ervaringen, maar zonder een campagneorganisatie om op terug te vallen. Veel vrouwen stellen zich kandidaat voor een van de lokale bestuursniveaus. Het is een noodzakelijk kwaad: het vertrouwen in de partij is laag, het vertrouwen in elkaar hemelhoog: ‘De oude generatie moet eruit, het is tijd voor een nieuwe lichting’, zegt Amy Nosek. ‘We beginnen onderop, want het afgelopen half jaar heeft ons geleerd dat als we verandering willen we daar zelf voor moeten zorgen.’
De kritiek op de Democratische Partij klinkt luid en wordt breed gedragen: door de vrouwen, door de opiniemakers en in de media. De partij is onzichtbaar. Er is verhaal noch strategie. De partij levert woorden zonder daden en de tijd van de grote ideeën (New Deal, New Frontier, Great Society) is vervangen door de tijd van grote leegte. De leiders luisteren niet en zien te veel DC en te weinig Amerika. De partij is de aansluiting met de werkende klasse kwijt. Obama heeft de partij verwaarloosd en bovendien met zijn politieke stijl de vijandigheid tussen Republikeinen en Democraten aangewakkerd. Veel actievoerders zijn nog steeds boos omdat de partij Bernie Sanders geen eerlijke kans heeft gegeven. De vrouwen in Georgia waren aanhangers van Sanders. De energie die hen drijft, is ook een afrekening met de Democratische Partij.
.............
.......
...
&
...
.......
.............
Nosek sloot zich aan bij Indivisible, de leidende progressieve verzetsbeweging. Dat contact werd haar levenslijn. ‘Wij wilden helemaal geen organisatie worden’, vertelt Indivisible-chef Gonzalo Da Silva. ‘Ons doel was de energie die vrijkwam na de verkiezing van Trump zo effectief mogelijk in te zetten. We schreven een praktische gids voor het beïnvloeden van gekozen politici. We wilden kiezers bewust maken van het denken en handelen van politici. Politiek lijkt voor mensen vaak ver weg, maar dit zijn gekozen politici, die volgens procedures en patronen werken en verantwoording moeten afleggen. Daar heb je invloed op en dat hoeft niet moeilijk te zijn. In een week schreven we de gids. Toen wilden we weer door met ons leven.’
Het liep anders. Binnen een week werd het bestand meer dan een miljoen keer gedownload. Ruim zesduizend groepen grassrootsactivisten gebruiken de gids. Via crowdfunding werden twintig mensen in vaste dienst genomen. De club drijft daarnaast op een leger van invloedrijke vrijwilligers. Lobbyisten, politiek strategen en inhoudelijk experts schrijven handzame, hapklare brokken tekst in antwoord op de voorstellen die van Congres en Senaat komen. Da Silva stuurt dat proces aan en bewapent de activisten met de informatie en de soundbites die ze nodig hebben om hun politici bij de les te houden.
De progressieve krachten in de VS houden elkaar zo in evenwicht. Terwijl de partij het motorblok op orde maakt, houden de grassroots als zijspan de partij op de weg. Gonzalo Da Silva is kritisch over de dnc maar ook mild: ‘Ik hoop dat we onszelf weer kunnen opheffen, ons bestaan is geen doel op zich. Maar eerst moet dit land weer een progressieve meerderheid verkozen krijgen.’ Nosek beaamt dat: ‘Deze race was proefdraaien voor de midterms in 2018 en de presidentsverkiezingen in 2020. Een race in Georgia kan, zo blijkt nu, wel degelijk spannend zijn.’ Ook Triana Arnold zet vol vuur in op het activeren van kiezers die nu niet stemmen: ‘Deze race en de verkiezing van Donald Trump hebben me geleerd dat de enige manier om écht invloed te krijgen via het politieke proces is.’
‘De grootste winst is dat ik weet dat ik niet alleen ben’, zegt Nosek. ‘Samenwerken staat voor mij bovenaan. Dat vraagt tijd en die tijd ga ik het geven.’ Die lange adem klinkt ook in LA: ‘Een blauwdruk voor een succesvol vervolg bestaat niet. Het enige wat we kunnen doen is iets nieuws proberen op basis van onze ervaringen en daar weer van leren’, zegt Zweiman.
Met vallen en opstaan geven vrouwen door het hele land hun verzet blijvend vorm. Voortgestuwd door een cocktail van geproefd succes, herkenning in anderen, politieke bewustwording, persoonlijke ontwikkeling of hernieuwde energie in een oude strijd. Ondanks de dnc, met dank aan Donald Trump. ‘De grootste overwinning van het afgelopen jaar is dat kiezers Trump serieus nemen. En daarmee ook alle andere politici die ze verkozen hebben’, aldus Da Silva. ‘Het is harder werken dan ooit om nu politicus te zijn. Reken maar dat je kiezers je verantwoordelijk houden voor je daden. Wij slapen niet tot 2020, maar politici evenmin.’
Lees de complete originele versie op de site www.Groene.nl vind je --- Hier ---
de Hele Editie van 16 september 2017 --- Hier ---
 |
| Women's March (Foto overgenomen van Pussyhatproject.com/' |
Al snel werden simultane marsen door het hele land aangekondigd, zo ook in Atlanta. Daar zagen de vrouwen elkaar voor het eerst in de echte wereld, buiten de Facebook-groepen om. Voor de activistes in Georgia was dit een keerpunt. ‘Onderschat de betekenis van de mars niet’, zegt een van hen op een campagnebijeenkomst. ‘Het was geen geïsoleerd moment, het was de motor van al het vrouwelijk activisme in Amerika.’
Er is ook een Globale Virtuele versie van de Women's March:
Join the 2018 Pussyhat Global Virtual March!
WEAR your hat!
DECLARE where you are from and a women's rights issue
SHARE on social media!
#pussyhat and #pussyhatglobal on Instagram and Twitter,
post on our Facebook feed
or email us a pic: global@pussyhatproject.com
DECLARE where you are from and a women's rights issue
SHARE on social media!
#pussyhat and #pussyhatglobal on Instagram and Twitter,
post on our Facebook feed
or email us a pic: global@pussyhatproject.com
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten