WK-Dromen
In 1986 zette ik – samen met vriend
Robèrt Smits – een volgende stap in het volgen van het
Internationale Basketball. Ik had al het meest succesvolle EK van
Oranje Basketball ooit (1983, 4e plek) meegemaakt, alles wat maar
enigszinds haalbaar was kwa internationale wedstrijden in en rond
Nederland bezocht, en toen de Nationale Mannenploeg zich plaatste
voor een Eindtoernooi van een Wereld Kampioenschap, Oranje een Eerste
Groepsfase speelde op Tenerife en ik weer student geworden was en dus
ruim tijd had voor een lange vakantie was de beslissing snel genomen;
we gingen eerst uitgebreid met de rugzak de Canarische Eilanden
bekijken, Nederland supporten op Tenerife – en hopelijk ook de
Tussenronde (Oviedo) en Eindronde (Madrid). Dat liep een beetje
anders – Nederland verspeelde jammerlijk de kans om zich via
Tussen- en Eindronde in de mondiale Top-10 te nestelen, we hadden was
logistieke problemen waardoor we Oviedo skipten en maakten er een
ruime week Madrid van.
Avonturen beleefden we te over: op
Tenerife – inmiddels had ook Frits van Rijn zich bij ons gevoegd –
werd onze auto opengebroken, waardoor we frustrerende uren op een
politiebureau moesten doorbrengen. De politiechef, in eerste
instantie totaal ongeïnteresseerd de krant lezend met zijn benen op
zijn bureau, bracht daar verandering in; toen een van de
onderknuppels het aandurfde ons aangifteformulier onder zijn neus te
stoppen, erbij zei dat we uit 'Hollanda' kwamen, en hij zowel op dat
papier als in zijn krant de naam R. Smits zag staan, werden wij
ineens de hoogste prioriteit. Dat de R. Smits uit de krant 2m20 mat,
en vast niet in een tentje sliep en in een huurauto rondreed, wat wel
het geval was voor de R. Smits naast mij, maar die was dan weer krap
2m00...dat kwartje viel niet bij hem. Ineens waren wij het middelpunt
van veel bewonderende aandacht, wat me maar zo lieten; we werden nu
in ieder geval fatsoenlijk geholpen... Het bleek slechts één van
vele onvergetelijke avonturen.
Ik schreef het al: de Orange Lions
avans la lettre lieten een knoert van een kans liggen – in mijn
ogen volstrekt onnodig werd een sleutelwedstrijd tegen Argentinië na
meerdere verlengingen nipt verloren en dat betekende uitschakeling
voor het vervolg van het toernooi. Ik kom er misschien nog weleens op
terug.
Internet bestond in die tijd nog niet
voor ons normale stervelingen, dus hadden we op de heenreis naar de
Canarische eilanden een tussenstop gepland. We wilden er alvast de
kaarten voor de Eindfase kopen. Maar dat bleek op zaterdag – de
dag die we er voor uitgetrokken hadden – onmogelijk. Op een
stoeprand voor het kantoor van de Mardileense Basketball Bond
schreven we een brief, en stopten er een flinke bundel pesetos bij,
in de hoop dat dat kaarten zou opleveren. Toen we vijf weken later
terug waren in Madrid, bleek die brief bij dat kantoor onvindbaar; we
werden doorverwezen naar de Arena waar de wedstrijden gespeeld zouden
worden. Iemand bij de organisatie vinden die engels sprak bleek een
helse klus, maar na lang zoeken vonden we een Spaanssprekende Duitser
die ons hielp en we eindigden diep in de catacomben van het stadion
waar na enig heen en weer praten uit het bureau van een belangerijk
iemand een enveloppe met onze brief, het geld en een stapel kaartjes
tevoorschijn kwam. Opgelucht liepen we door de speelhal in om te
kijken waar men ons gedacht had. Die plek bleek fantastisch: we zaten
Court-side op de middellijn. Op de eerste speeldag zaten we daar al
vroeg, totdat we een toenemend geroezemoes achter ons hoorden; als
een soort van koning stapte daar John Thompson – de aankomende
Olypische Coach van de tot dan toe immer ongegeslagen Olympische
Basketball Kampioen USA – de trap af; hij bleek met zijn gevolg op
de stoetjes naast ons te zitten. Zeggen dat we uitgebreide gesprekken
met hem hadden zou overdreven zijn. Maar af en toe wisselden we wat
uit: het was al snel duidelijk dat hij hem kneep als een oude dief –
zo vond hij het bijna landverraad de de NBA, en in het bijzonder de
Atlanta Hawks, de toenmalig Sovjet-Unie hielpen beter te worden –
niet ten onrechte naar tijdens de volgende Olypische Spelen bleek;
USA Basketball speelde daar voor het laatst met Collegespelers en
ging voor het eerst onderuit. Aanleiding voor de Amerikanen om het
over een andere boeg te gooien en het originele Dream Team –
samengesteld uit 11 NBA Supersterren en één Collegespeler – te
stichten.
Ik zou nog vele pagina's door kunnen
gaan met het vertellen van avonturen tijdens die trip en dan nog uren
over andere WK-ervaringen. Dat komt misschien nog weleens, maar het
moge duidelijk zijn dat ik er goede herinneringen aan over heb
gehouden. 1986 was tot nu toe wel de eerste en tevens voorlopig
laatste keer dat Oranje Basketball meedeed aan een WK.
Toen de Orange Lions zich plaatsten
voor de Qualifiers voor the World Cup Basketball van 2023, en ik eens
ging bestuderen wat 'the Road to' dit Toernooi dat volgend jaar in
Indonesië, de Filipijnen en Japan gespeeld zal worden voor Nederland
inhield, werd ik daar behoorlijk vrolijk van.
Ik zag namelijk reële kansen voor onze
Oranje Mannen! Niet alleen de Groep met IJsland, Italië en Rusland
leek me een haalbare kaart; ik dacht dat de Orange Lions met goed
spel en een beetje mazzel niet alleen via de eerste drie naar de
volgende ronde Qualifiers zouden kunnen komen, maar dat dat zelfs met
een aantal overwinningen zou kunnen gebeuren; IJsland (of Italië)
achterje houden en van de ploeg die dan met Rusland en Nederland mee
zou gaan twee keer winnen. Dat moest te doen zijn! En een keer
stunten tegen Rusland zou dan helemaal mooi zijn... Het vervolg zou
dan zijn in een groep waarin de top-3 van Spanje, Georgië, Oekraïne
en Noord-Macedonië er bij zou komen. Dat betekende: een
Thuiswedstrijd tegen Spanje! Ongekend! Georgië heeft Nederland
recent al verslagen en ook Oekraïne en Macedonië zijn niet
onverslaanbaar. Ik zag een reëel pas naar het WK opdoemen... Een
Droomscenario!
Maar dan moest er dus wel van het
altijd taaie IJsland thuis, en liefst ook van Italië uit gewonnen
worden. Inmiddels weten we dat beide wedstrijden onnodig verloren
werden met elk twee punten verschil. Vervolgens op de dag dat Putin
meende Oekraïne te moeten binnenvallen ook dik van Rusland. Maar
zoals je kon verwachten betekende dat het einde van de Russische
deelname, waardoor het nu zeker is dat Nederland naar de volgende
ronde gaat, dus thuis tegen Spanje gaat spelen – daarover een
andere keer meer – maar voorlopig nog met lege handen staat.
Zijn onze Oranje Mannen kansloos? Nee!
Er zijn nog steeds mooie kansen voor de Orange Lions op
WK-kwalificatie! Maar het team heeft het zichzelf wel erg moeilijk
gemaakt. Dat is dan weer wel een situatie die nogal eens het beste
bovenhaalt bij het wisselvallige team.
Die kansen om voor het eerst in bijna
40 jaar weer naar een WK te mogen levend houden, daar gaat het
vanavond 22h00 Nederlandse tijd om. Tegen een IJsland dat altijd een
uiterst lastige opponent blijkt voor de Nederlandse Basketball Mannen
en een team dat dankzij de winst tegen Nederland en een spectaculaire
thuisoverwinning tegen Italië nog ontzettend goed voor staat ook;
wint het van Oranje, dan gaan de IJslanders de volgende fase in met
die drie overwinningen die ik voor Nederland gedroomd had. Wint
Nederland met meer dan twee punten, dan is een scenario waar de
Orange Lions als eerste doorgaan naar de volgende ronde – maar dan
wel met twee overwinningen – haalbaar. Dan moet ook nog maandag
Thuis tegen Italië...
Ach, laten we daar nog maar even niet
over Dromen...eerst die wedstrijd op IJsland.
Ik ga duimen!
En reken er maar op dat half IJsland
vanavond voor de buis hetzelfde zal doen!
Veel plezier vanavond; Ziggo zendt de
wedstrijd vanaf 21h45 uit!
AART DEKKER
Leon
Kersten schreef --- Hier
--- een voorbeschouwing met de nodige interessante weetjes en
feiten; zoals altijd een Aanrader!
.jpg)
.jpg)
.gif)
.png)
Het onzichtbare tweegesprek dat onze wereld vormgeeft
.jpg)
Posts
