WK-Dromen
In 1986 zette ik – samen met vriend Robèrt Smits – een volgende stap in het volgen van het Internationale Basketball. Ik had al het meest succesvolle EK van Oranje Basketball ooit (1983, 4e plek) meegemaakt, alles wat maar enigszinds haalbaar was kwa internationale wedstrijden in en rond Nederland bezocht, en toen de Nationale Mannenploeg zich plaatste voor een Eindtoernooi van een Wereld Kampioenschap, Oranje een Eerste Groepsfase speelde op Tenerife en ik weer student geworden was en dus ruim tijd had voor een lange vakantie was de beslissing snel genomen; we gingen eerst uitgebreid met de rugzak de Canarische Eilanden bekijken, Nederland supporten op Tenerife – en hopelijk ook de Tussenronde (Oviedo) en Eindronde (Madrid). Dat liep een beetje anders – Nederland verspeelde jammerlijk de kans om zich via Tussen- en Eindronde in de mondiale Top-10 te nestelen, we hadden was logistieke problemen waardoor we Oviedo skipten en maakten er een ruime week Madrid van.
Avonturen beleefden we te over: op Tenerife – inmiddels had ook Frits van Rijn zich bij ons gevoegd – werd onze auto opengebroken, waardoor we frustrerende uren op een politiebureau moesten doorbrengen. De politiechef, in eerste instantie totaal ongeïnteresseerd de krant lezend met zijn benen op zijn bureau, bracht daar verandering in; toen een van de onderknuppels het aandurfde ons aangifteformulier onder zijn neus te stoppen, erbij zei dat we uit 'Hollanda' kwamen, en hij zowel op dat papier als in zijn krant de naam R. Smits zag staan, werden wij ineens de hoogste prioriteit. Dat de R. Smits uit de krant 2m20 mat, en vast niet in een tentje sliep en in een huurauto rondreed, wat wel het geval was voor de R. Smits naast mij, maar die was dan weer krap 2m00...dat kwartje viel niet bij hem. Ineens waren wij het middelpunt van veel bewonderende aandacht, wat me maar zo lieten; we werden nu in ieder geval fatsoenlijk geholpen... Het bleek slechts één van vele onvergetelijke avonturen.
Ik schreef het al: de Orange Lions avans la lettre lieten een knoert van een kans liggen – in mijn ogen volstrekt onnodig werd een sleutelwedstrijd tegen Argentinië na meerdere verlengingen nipt verloren en dat betekende uitschakeling voor het vervolg van het toernooi. Ik kom er misschien nog weleens op terug.
Internet bestond in die tijd nog niet voor ons normale stervelingen, dus hadden we op de heenreis naar de Canarische eilanden een tussenstop gepland. We wilden er alvast de kaarten voor de Eindfase kopen. Maar dat bleek op zaterdag – de dag die we er voor uitgetrokken hadden – onmogelijk. Op een stoeprand voor het kantoor van de Mardileense Basketball Bond schreven we een brief, en stopten er een flinke bundel pesetos bij, in de hoop dat dat kaarten zou opleveren. Toen we vijf weken later terug waren in Madrid, bleek die brief bij dat kantoor onvindbaar; we werden doorverwezen naar de Arena waar de wedstrijden gespeeld zouden worden. Iemand bij de organisatie vinden die engels sprak bleek een helse klus, maar na lang zoeken vonden we een Spaanssprekende Duitser die ons hielp en we eindigden diep in de catacomben van het stadion waar na enig heen en weer praten uit het bureau van een belangerijk iemand een enveloppe met onze brief, het geld en een stapel kaartjes tevoorschijn kwam. Opgelucht liepen we door de speelhal in om te kijken waar men ons gedacht had. Die plek bleek fantastisch: we zaten Court-side op de middellijn. Op de eerste speeldag zaten we daar al vroeg, totdat we een toenemend geroezemoes achter ons hoorden; als een soort van koning stapte daar John Thompson – de aankomende Olypische Coach van de tot dan toe immer ongegeslagen Olympische Basketball Kampioen USA – de trap af; hij bleek met zijn gevolg op de stoetjes naast ons te zitten. Zeggen dat we uitgebreide gesprekken met hem hadden zou overdreven zijn. Maar af en toe wisselden we wat uit: het was al snel duidelijk dat hij hem kneep als een oude dief – zo vond hij het bijna landverraad de de NBA, en in het bijzonder de Atlanta Hawks, de toenmalig Sovjet-Unie hielpen beter te worden – niet ten onrechte naar tijdens de volgende Olypische Spelen bleek; USA Basketball speelde daar voor het laatst met Collegespelers en ging voor het eerst onderuit. Aanleiding voor de Amerikanen om het over een andere boeg te gooien en het originele Dream Team – samengesteld uit 11 NBA Supersterren en één Collegespeler – te stichten.
Ik zou nog vele pagina's door kunnen gaan met het vertellen van avonturen tijdens die trip en dan nog uren over andere WK-ervaringen. Dat komt misschien nog weleens, maar het moge duidelijk zijn dat ik er goede herinneringen aan over heb gehouden. 1986 was tot nu toe wel de eerste en tevens voorlopig laatste keer dat Oranje Basketball meedeed aan een WK.
Toen de Orange Lions zich plaatsten voor de Qualifiers voor the World Cup Basketball van 2023, en ik eens ging bestuderen wat 'the Road to' dit Toernooi dat volgend jaar in Indonesië, de Filipijnen en Japan gespeeld zal worden voor Nederland inhield, werd ik daar behoorlijk vrolijk van.
Ik zag namelijk reële kansen voor onze Oranje Mannen! Niet alleen de Groep met IJsland, Italië en Rusland leek me een haalbare kaart; ik dacht dat de Orange Lions met goed spel en een beetje mazzel niet alleen via de eerste drie naar de volgende ronde Qualifiers zouden kunnen komen, maar dat dat zelfs met een aantal overwinningen zou kunnen gebeuren; IJsland (of Italië) achterje houden en van de ploeg die dan met Rusland en Nederland mee zou gaan twee keer winnen. Dat moest te doen zijn! En een keer stunten tegen Rusland zou dan helemaal mooi zijn... Het vervolg zou dan zijn in een groep waarin de top-3 van Spanje, Georgië, Oekraïne en Noord-Macedonië er bij zou komen. Dat betekende: een Thuiswedstrijd tegen Spanje! Ongekend! Georgië heeft Nederland recent al verslagen en ook Oekraïne en Macedonië zijn niet onverslaanbaar. Ik zag een reëel pas naar het WK opdoemen... Een Droomscenario!
Maar dan moest er dus wel van het altijd taaie IJsland thuis, en liefst ook van Italië uit gewonnen worden. Inmiddels weten we dat beide wedstrijden onnodig verloren werden met elk twee punten verschil. Vervolgens op de dag dat Putin meende Oekraïne te moeten binnenvallen ook dik van Rusland. Maar zoals je kon verwachten betekende dat het einde van de Russische deelname, waardoor het nu zeker is dat Nederland naar de volgende ronde gaat, dus thuis tegen Spanje gaat spelen – daarover een andere keer meer – maar voorlopig nog met lege handen staat.
Zijn onze Oranje Mannen kansloos? Nee! Er zijn nog steeds mooie kansen voor de Orange Lions op WK-kwalificatie! Maar het team heeft het zichzelf wel erg moeilijk gemaakt. Dat is dan weer wel een situatie die nogal eens het beste bovenhaalt bij het wisselvallige team.
Die kansen om voor het eerst in bijna 40 jaar weer naar een WK te mogen levend houden, daar gaat het vanavond 22h00 Nederlandse tijd om. Tegen een IJsland dat altijd een uiterst lastige opponent blijkt voor de Nederlandse Basketball Mannen en een team dat dankzij de winst tegen Nederland en een spectaculaire thuisoverwinning tegen Italië nog ontzettend goed voor staat ook; wint het van Oranje, dan gaan de IJslanders de volgende fase in met die drie overwinningen die ik voor Nederland gedroomd had. Wint Nederland met meer dan twee punten, dan is een scenario waar de Orange Lions als eerste doorgaan naar de volgende ronde – maar dan wel met twee overwinningen – haalbaar. Dan moet ook nog maandag Thuis tegen Italië...
Ach, laten we daar nog maar even niet over Dromen...eerst die wedstrijd op IJsland.
Ik ga duimen!
En reken er maar op dat half IJsland vanavond voor de buis hetzelfde zal doen!
Veel plezier vanavond; Ziggo zendt de wedstrijd vanaf 21h45 uit!
AART DEKKER
Leon Kersten schreef --- Hier --- een voorbeschouwing met de nodige interessante weetjes en feiten; zoals altijd een Aanrader!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten