Rob Wijnberg: Show, don’t tell (nrcnext.nl)

In snelle, rake halen maakt Wijnberg gehakt van het rapport 'Drugs in Lijsten van de commissie-Garretsen'. In dit rapport wordt de tegengestelde beweging, een strenger drugsbeleid i.p.v. legalisering, bepleit van het enige drugsbeleid dat misschien een beetje zou kunnen werken: Zelden moet een rapportje zo leuk zijn geweest om te schrijven als Drugs in Lijsten van de commissie-Garretsen. De vooraf vastgestelde conclusie luidde ‘drugs zijn slecht voor je’ – en de methode van onderbouwing was: show, don’t tell. Dus kwam er eerst een krat bier op tafel. En we kennen allemaal het effect van de eerste drie, vier alcoholische versnaperingen: de tong wordt losser, de uitspraken bouder. Zodoende kwam de commissie tot haar advies om cannabis met meer dan 15 procent thc tot harddrug te verklaren. Want het is weliswaar „niet mogelijk op wetenschappelijke gronden een exacte grens aan te geven op grond waarvan dit onderscheid kan worden gemaakt”, máár „de commissie beveelt aan nu al een grens vast te stellen die naar verwachting zal leiden tot minder schade aan de gezondheid.” Of, zoals mijn bezopen oom altijd zegt: „Ik wee nie waaróm, maa tis wel zóóó!” Daarna werd het tijd voor het zwaardere spul. Een van de commissieleden haalde wat LSD uit zijn zak en deelde het uit. Onderwerp ter sprake: het nooit bewezen oorzakelijke verband tussen schizofrenie en wiet. Tien minuten later hallucineerde de commissie: „Cannabis met een hoog thc-gehalte lijkt een hoger risico te vormen dan cannabis met een laag gehalte aan thc.” Lijkt, hè. Lijkt. Zoals ook de gordijnen soms lijken te smelten. Toen haalde voorzitter Garretsen een paddootje tevoorschijn. Hij nam een hap en begon te filosoferen: ‘Hoe handhaven we deze maatregel?’ Waarop, na enige incubatietijd, het antwoord was: „Voor het bewijs dat het om cannabis gaat die op lijst I [van harddrugs] staat, zal forensisch onderzoek nodig zijn. Dat acht de commissie gerechtvaardigd – gelet op het feit dat het om een middel gaat dat op lijst I [van harddrugs] staat.” Nuchter noem je dat een cirkelredenering, maar met paddo’s op is het briljant. Tot slot ging er nog een fles cognac rond en besprak de commissie, al lallend, de gevaren van alcohol: zestig verschillende ziektes, honderden verkeersdoden, duizenden verwoeste levens. Om vervolgens te concluderen: „Echter, uit de structuur van de Opiumwet blijkt dat het niet mogelijk is deze middelen onder de Opiumwet te brengen.” Ik dacht: had de commissie maar geblowd. Dan had ze het rapport op een bierviltje gezet – en de ochtend erna gezien dat het nergens op sloeg. De link naar de originele column