Nationaal probeer ik zo snel mogelijk alle teams in de DBL een keer, of een paar keer, te zien spelen. Heb ik eenmaal een redelijke indruk, dan begint pas het altijd aantrekkelijke speculeren op de uitkomst van het seizoen. Maar clubs die Europees spelen, spelen eigenlijk twee seizoenen naast elkaar. Ik zag Den Bosch tot gisteren slechts een keer in de DBL – tegen Apollo – dus dat zei me nog niet zo heel veel. Europees twee keer, dat zegt me – samen met de op het Net/op TV beschikbare beelden en informatie over de DBL – al wat meer.
Na de Persconferentie na afloop van de wedstrijd kwam SPM-Assistent Sander van der Holst de persruimte binnen, hij wilde er een gesprek voeren, dus “Of we al klaar waren?” Natuurlijk, de Persconferentie was gisteren heel kort..! Maar voor ik de ruimte verliet vroeg hij me nog wel even “En, wat vond je ervan?” Aangezien ik op weg naar de Persconferentie-ruimte het beeldscherm van mijn LapTop brak – jaja, het leven van een vrijwilliger/Nederlandse Basketballschrijver gaat niet over rozen... – wist ik al dat mijn notities van tijdens de wedstrijd waarschijnlijk niet meer gemakkelijk bruikbaar zouden zijn, en dat ik dus in de Maaspoort waarschijnlijk niets meer zou kunnen doen aan mijn geplande verhaal, opnieuw zou moten beginnen zelfs. Dus ik dacht enkele seconden langer na dan ik normaliter zou hebben gedaan; “Ik weet het nog niet, ben nog een beetje verbaasd over de wedstrijd, weet (nog) niet wat ik hierover moet schrijven...” Waarop Sander zei “Meestal zit je niet om woorden verlegen...toch!?” Vaak niet nee, maar regelmatig ook wel, en dan houd ik maar liever mijn mond, c.q. 'schrijf ik liever niets'...dat is de waarheid, al zullen er mensen zijn die daar vraagtekens bij menen te moeten zetten...
Laat ik beginnen bij die Persconferentie: daar was niet zo heel veel animo voor, het leek er zelfs op dat Södertälje Kings zelfs verstek zou laten gaan (wat niet is toegestaan). Dus was het vragenmomentje als begonnen met Sam Jones en Reggie Johnson toen de twee Kings binnenkwamen. En Sam Jones was boos, iets wat je na een Europese wedstrijd die met 16 punten gewonnen is niet vaak zult meemaken. Waarom hij zo pissig was? Omdat de wedstrijd twee totaal verschillende gezichten had; een Eerste Helft waarin er door beide teams – zeker statistisch gezien – goed gespeeld werd, en nog vrijwel volledig gelijk op ook – , maar waarin Södertälje er eigenlijk wel het beste uitzag; de Zweedse ploeg speelde agressief, fysiek en met zelfvertrouwen, en schoot met scherp. Waarvan de schoten van driepuntsland het verschil op het scorebord verklaarden; ze schoten er precies 4 meer raak. Den Bosch pakte 4 Rebounds meer, maar daar deed het dus weinig mee, en ook het outside schot was niet op 'Normaal Bosch-peil' zeg maar; slechts een rake driepunter is voor SPM gewoon erg (te) weinig.
Wat ik me nog herinner van mijn notities in de eerste twee kwarten: “De defense van Den Bosch 'pakt' nog niet”...
Al snel na de rust kantelde het beeld van de wedstrijd volkomen: Kees Akerboom nam zijn schoten zeer op wilskracht, en ook Mike Schilder knalde er twee verre driepunters in vanaf de PG-positie, de eerste daarvan zette SPM voor het eerst na de opening op voorsprong. En alhoewel de 'Groot Stockholmers' eigenlijk gewoon op dezelfde wijze bleven doorspelen, zag je beetje bij beetje het aanvankelijke zelfvertrouwen weg-ebben. En wat ook steeds meer opviel: ze pakten gewoon nauwelijks Rebounds. In de Eerste Helft ook niet, maar toen werd er door beide teams zo goed afgewerkt (>60%), dat er niet zo heel veel Rebounds te verdelen waren. Over de hele wedstrijd pakte Södertälje slechts 1(!) echte aanvallende rebound; daarvoor tekende de 2.16m lange Engstrom, die dan ook gelijk hoog en hard afdunkte. Verder viel er nog een aanvallende rebound gunstig buiten de lijnen voor de Kings, maar dat was het dan ook.
In de Tweede helft verdedigde Den Bosch ook wat feller en overtuigder, ook al klopte de verdediging ook in Helft-1 ook best redelijk. Maar Sam Jones verwoordde het als volgt: “My team came out flat, it was a disgrace...”. Geen kinderachtige kritiek van de coach. Hij trok daar trouwens ook zelf het boetekleed voor aan “I did not prepare them well enough...”
In de Tweede Helft breidden de Bosschenaren hun overwicht in de Rebound verder uit (+20 over de hele wedstrijd), naam en maakte het veel meer driepunters, en werd er dermate meer agressief verdedigd dat er zelfs (sic!) Fast Break scores kwamen, al waren er dat niet zoveel als je van Den Bosch zou mogen verwachten. Reggie Johnson domineerde weer net zo als tegen Brindisi – hij wel twee helften lang -, en dat bleek eens te meer een mooi fundament voor een overwinning.
Een verdiende reguliere overwinning dus, maar...in slechts een helft!
Nemen we de vorige Europese Pot erbij: toen kwam SPM stomend uit de startblokken en hadden de Italianen nauwelijks iets in te brengen in Helft-1. Om de grote voorsprong tegen het slot volledig te verspelen, en slechts met moeite (en zelfs een beetje geluk) een nipte overwinning binnen te halen. Toen was Sam Jones nuiet tevreden (“Weer niet!” zei hij toen) over “...how my team closed the game out...”.
Ik heb het niet gecheckt, maar mijn indruk is dat er ook in de DBL weleens niet de volle veertig minuten op volle kracht en met volle overtuiging wordt gespeeld. En hoe zat dat eigenlijk in de Play-Offs van vorig seizoen?
De vraag die de afgelopen 24 uur dus bij mij rees, is de volgende:
is SPM Shoeters Den Bosch een 'Team met Twee Gezichten'?
Dat zou heel jammer zijn, want als team (en thuis het publiek) niet volledig tot het gaatje gaan in de resterende drie groepswedstrijden in de EuroCup Challenge, dan vrees ik dat de overwinningen uiteindelijk weer net niet genoeg zullen blijken voor een Europees vervolg – ook vorig seizoen waren de Bosschenaren vooral slachtoffer van zichzelf, en niet van betere tegenstanders..! –. En sterker nog: ook nu weer zijn ze mijn favoriet voor het Kampioenschap in Nederland, maar dat zou dan ook nog weleens tegen kunnen vallen...
Je wint alleen alles – wat er toe doet – als je daar voluit en altijd voor knokt!
Tenslotte nog een anekdote. Ik haalde al de Zweedse Jonas Engstrom (2:16m) aan:
Een jaar of vijf geleden kwam er een Zweedse Jeugdcoach naar me toe bij het Toernooi in Solna – ik scoutte dat al een jaar of zeven voor Rob Meurs – . Hij had een hele lange jongen bij zich (2:13m zei hij). Deze jongen was een Hoogspringer, en was vijf maanden eerder begonnen met basketballen. Hij wilde architectuur studeren, en de vraag was of ik een geschikte club/stad/universiteit voor hem wist...
Dat was dus de startende Center van gisteren. Hij was niet echt partij voor Reggie Johnson – maar dat zal meer tegenstanders gaan overkomen denk ik zo. Het was een aardige speler geworden, maar nog geen goede rebounder, net als helaas voor geldt voor zo'n beetje al zijn teamgenoten van Södertälje dit seizoen... Maar ach, kijk er ook eens de Reboundcijfers van de jonge Rik Smits op na...hij mag nog hopen – en moet natuurlijk keihard werken - om zich verder te verbeteren...
AART DEKKER, meer (Basketball) van Aart op zijn – Weblog --
Posts
‘Een slechte generale belooft een goede première’
BeantwoordenVerwijderen