‘Er is niets ergers dan je partner in een verpleeghuis te zien. Daar gaat van alles mis. Ik kan er vreselijke verhalen over vertellen... zo is het leven.’
Dat was de reactie van VVD-senator en toezichthouder bij WoonZorgcentra Haaglanden (WZH) Heleen Dupuis in het tv-programma Pauw. Ze reageerde op de noodkreet van Ben Oude Nijhuis over de falende zorg voor dementerenden in het verpleeghuis van zijn vrouw.
Zo is het leven?
Nee mevrouw Dupuis. Zo is het leven niet, zo is de verpleeghuiszorg zoals dit kabinet en voorgaande kabinetten het georganiseerd hebben.
In de verpleeghuizen wordt hard gewerkt. Heel hard gewerkt. Maar door de berg aan bureaucratie en het tekort aan personeel loopt de werkdruk op en daalt de kwaliteit van zorg voor dementerenden.
Daar kunnen we wat aan doen. Grote zorginstellingen moeten we kleiner maken, dat scheelt bureaucratie, PR, management en papierwerk. We kunnen een streep zetten door al die zinloze keurmerken in de zorg. Ze hebben niks om het lijf en zijn (net als bij WZH) geen bewijs van goede zorg.
En laten we tot slot eindelijk ervoor zorgen dat de werkdruk in zorginstellingen daalt en dat er meer personeel komt. Een vaste norm voor het aantal medewerkers per groep bewoners, net als in de kinderopvang. Niet achter een bureau, maar aan het bed en in de woonkamers van de bewoners. Het leven voor hen hoeft niet zo te zijn als mevrouw Dupuis het beschrijft. Goede zorg is een keuze, een politieke keuze. Net zoals het ook een politieke keuze is om te blijven bezuinigen op de zorg en de werkdruk voor het personeel te vergroten.
Emile Roemer
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten