Die twee emoties leken om voorrang te strijden toen ik probeerde om de drie korte gesprekjes met teammanager Peter van Noord, assistentcoach Sam Jones en coach Toon van Helfteren samen te vatten. Ik hoop dat ik daar in geslaagd ben, en ga daar in het kader van deze column maar even wel van uit.
Teleurstelling over de twee achtereenvolgende nipte nederlagen - terwijl er in de slotfases van beide wedstrijden ruim kansen aanwezig waren om na een achterstand alsnog te winnen, maar die kansen niet verzilverd werden door de Oranje Basketball-mannen.
Trots omdat er tegen Estland de hele wedstrijd - en tegen IJsland in ieder geval de tweede helft - goed gespeeld was en er beide wedstrijden tot de laatste seconde hard (terug-) geknokt werd om de winst alsnog - en na flinke achterstanden - binnen te halen. Trots ook - vooral - over de positie waarin het Nederlandse Mannenteam zich - zo kort nadat er geen enkele toekomst meer leek te zijn voor dat team - zich nu bevindt.
Maar toch - en zeker bij de spelers - zal de teleurstelling best wel even gevoeld worden; en dat is ook goed, nu er na vijf opeenvolgende winstpartijen weer twee keer achter elkaar verloren werd tegen tegenstanders waarover de spelers hoogstwaarschijnlijk het idee hebben dat er van gewonnen kan - en moet - worden. Nipte nederlagen met alle kans om in de eindfase erop en erover te gaan doen natuurlijk so-wie-so meer pijn dan kansloze wedstrijden. En als je dan ook nog eens geconfronteerd wordt met nadelige en onterechte calls van de 'Refs'... Maar laat ik vooral duidelijk zijn; Nederland had alle kansen om zelf - op eigen kracht, scheidsrechters of niet - te winnen, en dat schrijnt.
Voor mij was het gisteren de laatste kans om Nederland te zien spelen voor de eerste en cruciale wedstrijd waar het er deze zomer om gaat; die tegen Georgië. En dus ook een mooi moment voor een licht filosofische verhandeling..
.
Ik zeg vaak: "Als je niet hebt leren verliezen, ben je nog niet klaar om 'echt te winnen!"
Daarmee bedoel ik dat spelers - zowel individueel als in het team waarmee ze spelen - de pijn van het verliezen van belangerijke wedstrijden, kwalificaties en kampioenschappen moeten hebben gevoeld, daarmee moeten hebben leren leven. Het gaat daarbij natuurlijk niet om 'zomaar een wedstrijdje'; nee het gaat om situaties waar je lang naar hebt uitgekeken, waar je lang en hard voor hebt gewerkt, en waarvoor je de 'ups and downs' voor hebt doorleefd, waarvan de pijn langzaam en met de tijd moest slijten, waarover je hebt nagedacht en gepraat, en - misschien wel het meest belangrijk! - waaruit je incasseringsvermogen, motivatie, kracht en volwassenheid hebt opgebouwd om uiteindelijk op 'het uur U' er te kunnen staan als het telt.
Hoe is de stand van zaken als het gaat om individuele Spelers:
Per speler achtereenvolgens (Leeftijd, #Interlands, Aantal jaren sinds debuut - gegevens overgenomen van de site 'OranjeBasketball')
Kees Akerboom (31, 91, 11),
Arvin Slagter (29, 79, 10),
Robin Smeulders (28 ,53, 6),
Henk Norel (28, 50, 10),
Leon Williams (24, 40, 3),
Worthy de Jong (27, 37, 3),
Ralf de Pagter (26, 32, 3),
Mohamed Kherazi (25, 31, 2),
Roeland Schaftenaar (27, 29, 5),
Charlon Kloof (25, 10, 0),
Nicholas de Jong (27 , 9, 0),
Yannick Franke (19, 9 , 0)
Internationaal zijn zelfs de aantallen 'Caps' van onze meest ervaren spelers bescheiden, maar als het gaat om 'Leren Verliezen'...ik denk dat diezelfde relatieve veteranen hun portie wel hebben gehad, en dat juist bij hen het vuur dat 'willen winnen - omdat de pijn van het verliezen wel geleden is' behoorlijk hoog is -' echt wel voldoende brandt.
Bovendien heeft ruim de helft van het team 'Internationale Club-ervaring'.
Het proces van opbouw van succesvolle teams gaat dus meestal als volgt: eerst verliezen en dan - langzaam aan - steeds meer winnen, en uiteindelijk een piekprestatie leveren - iets wat overigens voor ieder team weer een andere prestatie kan zijn.
Omdat het team een aardige mix is van Jong en wat Ouder, is de ervaring als groep hebben relatief beperkt.
Bijna alle spelers de ervaring van het de 'Magische Zomer van 2014', of die tenminste gedeeltelijk van de tribune heeft gezien, zal ook het besef van het belang van 'TEAM en knokken met en voor elkaar' er ook wel inzit.
Ik hoop - en denk - dat bij dit Oranje Basketball Team - alhoewel nog niet helemaal/allemaal gepokt en gemazeld door verlies; er zitten natuurlijk een aantal debutanten bij en Oranje als geheel heeft nog nooit op een Eindtoernooi gestaan - wel het geval zal blijken te zijn.
De Oranje Basketballers resten nu nog wat trainingsdagen in Nederland - hopelijk kan daar het hoofdstukje 'Finishen onder de ring & Schieten van buiten" nog even flink worden geprogrammeerd - en dan volt het laatste oefentoernooi in Griekenland, op de fameuze 'Akropolis Cup' - met tegenstanders van Wereldkampioenschap-niveau.
En dan 'op naar Zagreb' voor de grootste en belangrijkste serie wedstrijden in Oranje Basketball voor vrijwel alle betrokkenen; spelers, scheidsrecht Antio Sinternicolaas - al gaat die naar Berlijn - , de staf - op coach Antoon van Helfteren na - en een groot deel van de media-volgers en het Nederlandse publiek.
Blijft over mijn laatste persoonlijke noot. Alhoewel ik al vele honderden internationale wedstrijden in het buitenland heb gadegeslagen, maakte ik toch weer eens iets mee dat ik nog nooit had meegemaakt; voor de wedstrijd Estland - Nederland omzoomden honderden Estste militairen in gevechtstenu het veld. Ik vroeg me al waarom, want op de dag ervoor waren ook al militairen present - ik dacht "die hebben vast gratis entree"...
Maar nu zorgden ze voor een heel bijzonder begin van de wedstrijd; ze zongen a capella luidkeels het Estse Volkslied en dat was best leuk om eens mee te maken. Dus hiermee - aan het slot van mijn serietje verhaaltjes uit Estland - weer mijn stukje zending; Internationaal Basketball is leuk, en het kan de mensen die het live bijwonen bijzondere ervaringen opleveren..! Vanwaar akte...
Het Feest gaat - bijna - beginnen!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten