Iedereen kent voorbeelden van schutters
die -eenmaal op dreef- niet meer kunnen missen, en de bal er desnoods
van meters achter de driepunt-cirkel, of vanachter het bord -met de
ogen dicht-in gooien. De keerzijde van die medaille is dan natuurlijk
de speler die (open) schoten die hij normaal gemakkelijk maakt, er in
een bepaalde wedstrijd niet in krijgt. Nog vervelender is het wanneer
iemand er bij voorbaat van overtuigd is dat het niet gaat lukken...
Het lijkt wel alsof het MU20-team van
2016 het iets van beiden in zich heeft; misschien wel dat het voor
zichzelf de zekerheid nodig heeft dat er gewonnen kan -nee; gaat!-
worden. Dat is spijtig, want zowel tegen Ierland en Groot-Brittannië
zat winst er gewoon in. Maar gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer,
en vandaag staat de wedstrijd tegen Albanië op het programma.
De enige van de staf van de Oranje MU20
die ik gisteren na de zeer teleurstellende nederlaag tegen
Groot-Brittannië even sprak was assistent-coach/advance-scout
Richard Petiet. Ik zei: “Succes met het opkrikken van het moreel
voor morgen!”Zijn antwoord: “Dat is niet nodig.” Wat je
natuurlijk op meerdere manieren kunt interpreteren, maar bij deze
groep ben ik er van overtuigd dat je dat in positieve zin moet doen.
Dit team doet tot nu toe altijd zijn uiterste best, en is er
blijkbaar van overtuigd Albanië aan te kunnen.
Coach Ferry Steenmetz startte met het
vijftal Rens Butter, Raidell De Pree, Joey Liem, Jan Driessen en
Terrence Bieshaar. Ruud Vos speelde niet vanwege zijn enkelblessure
en dat Bieshaar hem verving in de basis was niet vreemd; gezien zijn
goede spel in voorgaande wedstrijden. Door scores van De Pree en
Butter werd het 0-4, waarna Oranje Albanië nog enkele minuten in de
buurt duldde; na vijf minuten stond het 10-11. Daarna volgde een 0-11
run van Nederland en aan het eind van het kwart stond het
uiteindelijke verschil al op het scorebord: 10-22. Ook deze keer
hebben alweer tien Nederlanders gespeeld in de eerste tien minuten.
Alleen Shaquille Austin moest iets langer wachten voor hij het veld
in kon; hij startte in het tweede kwart.
Daarna schommelt het verschil steeds
rond diezelfde twaalf; een enkele keer loopt het op tot negentien
(23-42, rond 18 minuten te gaan), meerdere malen -vooral in de tweede
helft- komt Albanië iets dichterbij, maar nooit verder dan tot negen
verschil in het vierde kwart.
Eindstand: 54-65
Alle spelers droegen in min of meerdere
mate bij aan de overwinning. Rens Butter sprong eruit met 10(!)
rebounds, waarvan 2 aanvallend, hij scoorde ook 10 punten, deelde 6
assists uit, zette 2 steals tegenover 4 turn-overs en trok maar
liefst 8 fouten. Terrence Bieshaar maakte 12 punten tegen 100%. Mack
Bruining had er ook 12 en miste slechts eenmaal. De laatste man in de
dubbele cijfers was Raidell De Pree met 10. Joey Liem pakte als guard
6 rebounds.
Als we dan naar het schotpercentage van
het team kijken, zien we 2-punters tegen 49%, 3-punters 28,6% en
vrije worpen 76,5%. De driepunters zitten elke wedstrijd op ongeveer
dit niveau of nog dat lager; dat is in het moderne basketball -waar
de schoten van lange afstand zo'n grote rol spelen-toch wel een
probleem. De 2-punters gingen echter tegen het dubbele van de
wedstrijd van gisteren. Natuurlijk speelde gisteren de atletische,
fanatieke verdediging van de Britten daarbij een rol. Toch durf ik de
stelling wel aan dat ook de factor 'zelfvertrouwen' een flinke rol
speelde. Zelfvertrouwen zit in je hoofd...het valt soms niet mee om
de om te zetten knop te vinden, maar het is wel zo prettig als dat
lukt en deze ook daadwerkelijk om te zetten! Dan win je ook niet
alleen de wedstrijden tegen tegenstanders die echt minder sterk zijn,
maar wellicht ook die tegen tegenstanders van ongeveer gelijke
kracht; zoals Ierland en Groot-Brittannië...
Oranje gaat nu verder spelen voor de
plaatsen 9-16, en dat gaat volgens een knock-out systeem.
AART DEKKER
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten