James Worthy
Waardigheid
Mijn zoon fietst op een plastic tractor door een natgeregende speeltuin. Na elk rondje om de zandbak vraagt hij aan mij of hij nu wel van de glijbaan mag. Ik kijk naar de glijbaan. Ronde regendruppels glijden van het glimmende oppervlak. Ik zeg tegen mijn zoon dat de glijbaan nog huilt.
"Huilt de glijbaan omdat pappa vanochtend ook huilde?" vraagt hij.
Mijn zoon kwam binnen toen ik de Brief van Mark aan het lezen was. Ik wilde boos worden om de zinnen die ik las, ik wilde ontploffen, ik wilde mijn knokkels blauw slaan tegen de keukenmuur, maar het enige wat ik mijn lichaam kon laten doen, was huilen.
Het was namelijk geen brief, het was een oorlogsverklaring in de vorm van een fatsoensoffensief. Het was een oorlogsverklaring aan de mensen die in een ander Nederland dan de minister-president woonachtig zijn. Het was een oorlogsverklaring aan de mensen die niet dezelfde Nederlander willen worden die onze minister-president beweert te zijn, maar helemaal niet is.
Ik huilde ook omdat ik aan alles voel dat ik moet vechten. Want dit gaat niet meer om meningsverschillen of om discussies, nee, dit gaat om het feit dat de Nederlandse waardigheid met uitsterven wordt bedreigd. Alles wat afwijkt, moet ophoepelen. Politici hebben het over schoon schip maken en over het uitzetten van de Nederlanders die van de schijnheilige norm afwijken.
Als ik naar Rutte kijk, zie ik een bange man. Zijn angst is niets meer dan uit de hand gelopen desinteresse. Hij geeft geen ene moer om dit land. Ik zie een man die het altijd maar heeft over zijn normen en waarden, maar met deze groteske beschaafdheid probeert hij enkel maar te verbloemen dat hij het schoothondje van de onderbuik is. De duivel zit in veel dingen verstopt, maar het grootste gedeelte van de hellevorst zit verborgen in de mannen die iedereen willen laten geloven dat zij de ideale schoonzoon zijn.
Het Nederland van Mark Rutte is niet mijn Nederland. Mijn Nederland is niet ontzettend gaaf. Een achtbaan is ontzettend gaaf. Het nieuwe skateboard van mijn neefje is ontzettend gaaf. Nederland is wonderschoon. En hopeloos verdwaald.
De bruggen die het volk de laatste decennia heeft gebouwd, worden vakkundig in de fik gestoken door de mensen die worden betaald om een samenleving te bouwen. En het volk krijgt de schuld. Want wij zijn vergeten onze normen en waarden te verdedigen. Wij zijn te slap geweest en daarom is Nederland Nederland niet meer. Maar Nederland is nog steeds Nederland.
Rutte vraagt in zijn brief wat voor land we willen zijn. Nou, het land dat we altijd al zijn geweest. Het land waarin we vechten tegen de normalisatie van openlijke haat. Het land waarin iedereen welkom is. Het land waarin de multiculturele samenleving niet kan floppen, omdat het geen experiment is, maar gewoon iets wat we zijn. Dat wat we al jaren zijn, hoeven we niet meer te worden.
Mijn zoon glijdt met de armen naar voren van de natte glijbaan. Ik kijk naar hem. Hij is half Surinaams, een kwart Engels en een kwart Nederlands. Hij is beschaafd, liefdevol en waardig. Nooit wijst hij iemand af. Niemand wijkt af. Mijn zoon loopt niet weg voor de problemen, en belangrijker nog, ...
...Mijn zoon is alles wat Mark Rutte niet is.
Mijn zoon is gewoon een Nederlander.
De gehele originele column van James Worthy op Parool.nl is ook te lezen via Blendle.nl --- Hier ---
De auteur is te emailen via: james@parool.nl
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten