DAS DELFT VROUWEN / PROMOTIE DIVISIE FINAL-4 / COLUMNIST AART DEKKER: 'Ik Miste het Laatste Schot...'

“Je miste het laatst schot in de wedstrijd? Haha, en niet een (1) keer sukkel!”

Misschien is er onder mijn inmiddels flinke, en steeds harder groeiende, groep lezers ook wel een -Vijftiger, heel misschien een laat veertiger- die zich nog zo'n moment weet te herinneren...ik zelf niet trouwens en mijn geheugen is in het algemeen behoorlijk goed...

De kop deze Column slaat dan ook niet op mijn eigen 'Heldendaden' op de velden, tussen 1973 en 1991 -mijn hele loopbaan als speler-, maar op het vervolg op mijn post vanenkele dagen geleden.

Nee, het ging dus om het allerlaatste schot, in de allerlaatste wedstrijd ooit, gespeeld in Sporthal Brasserskade te (nog net) Delft, gisterenavond; de Vrouwen van DAS tegen het Tweede van Landslake Lions, in de tweede wedstrijd van de Halve Finale van de Final Four om het Kampioenschap in de Vrouwen Promotie Divisie.

DAS moest ruim winnen, want Uit was een 10+punten nederlaag geleden, en deed dat ook.

DAS dus in de Finale over twee weken in Zwolle!

Als je dan toch gedwongen moet vertrekken uit je huis, waar je decennia lang hebt gewoond en gespeeld, en grote triomfen en diepe decepties hebt beleefd.

Dan is afsluiten met een wedstrijd van je hoogst spelende team, en ook nog eens met een winstpartij en kwalificatie voor een Finale -die ook nog eens in ieder geval promotie terug naar de Eredivisie mogelijk maakt- natuurlijk een hele fraaie.

Maar gedwongen verhuizen doet natuurlijk altijd pijn, soms veel pijn, en bovendien is het ook nog eens de vraag of je daar er mee af bent ook. Vaak is dat niet het geval, en ik wens DAS dan ook een verhuizing zonder negatieve gevolgen toe! Ze gaan trouwens hun wedstrijden spelen in de Piet Vink Hal op Ypenburg, en dat is hooguit 200-300 meter van mijn huis. Alleen is het nog maar de vraag of niet op korte termijn ik zelf gedwongen moet verhuizen...dus of ik er veel lol van heb staat nog te bezien...

Ik hoop dat er als gevolg van de verhuizing voor DAS geen negatieve effecten zijn, want na een slechte periode van jaren is de club de laatste jaren weer kerngezond aan het worden.

Ik kwam slechts enkele keren per jaar -ondanks dat ik hemelsbreed misschien 1000-1500 meter van de Brasserskade woon. Maar zelfs bij mijn spaarzame bezoekjes was voor mij duidelijk te zien dat de club sterk opleefde, groeide, de sfeer in de hal, de organisatie en het imago van de club, en het enthousiasme van de jeugd allemaal sterk aan de (ver-)beterende hand waren.

Alleen die kantine -die kantine waar ook ik in het verleden vele -soms late- gezellige uurtjes heb vertoefd, en met mij vele honderden andere mensen, als het er niet duizenden zijn!- die kantine dus, was vaker dicht dan open, en die tendens -in mijn zeer beperkte ervaring- was ook groeiende, maar hoogstwaarschijnlijk niet de goede kant op.

Misschien kan iemand die er veel vaker kwam mij op de punt updaten? (Reageren? Graag!)

“He, Dekker; je bent weer lekker op dreef, maar hoe zit het nou met 'dat Laatste Schot' “?

Ik hoor in mijn hoofd alweer zo'n soort reactie van een ongeduldige lezer...

Nou, dat zit zo: ik had een post gemaakt met een artikeltje waarin deze wedstrijd werd aangehaald.

Sterker nog; ik was aardig op weg een lange compilatie te maken van alle Final Fours in de Vrouwen- en Mannen-Promotie Divisie's...

Maar er ging iets mis, en ik kon zowat van voren af aan beginnen, terwijl ik eigenlijk niet eens tijd had voor die eerste poging.

Alleen maar die beperkte post gepost dus. Maar klaarblijkelijk had ik het stukje zelf niet eens helemaal goed gelezen, want in mijn 'grijze massa-agenda' stond 20:00h als aanvangstijd. En het bleek 19h te zijn...

En omdat ik ook nog eens een belangrijk telefoontje kreeg toen ik op het punt stond te vertrekken naar de Brasserskade, miste ik niet alleen de Eerste Helft, maar nipt zelfs de hele wedstrijd.

Mijn voornemen was bij een verhaaltje als dit, ook een eigengemaakte foto te plaatsen...van dat 'Laatse Schot Ooit in Sporthal Brasserskade' !

Voor velen in de Nederlandse Basketballwereld toch een Instituut, die Sporthal Brasserskade; ook al was het inmiddels qua vorm en staat van onderhoud nu niet direct helemaal meer een sieraad.

Die tijd was allang voorbij...

En als ik alles goed begrepen heb, was dat -en de onwil, dan wel onmacht van de Gemeente Delft- ook precies een reden achter die gedwongen verhuizing...

Maar daarover wellicht later nog eens, want de maximum lengte van een goede Column -volgens de normen van mijn eerste Column-afnemer; Jan van der Nat-, komt in zicht.

Jan van der Nat, samen met Peter van der Velde ook al zo'n monument in de Nederlandse Basketball-wereld, die in zijn aloude rol als Hoofd-, dan wel Eind-redacteur verantwoordelijk was voor het verschijnen van vele honderden Basketball-Magazines; waar zijn ze gebleven?!?

Die Magazines dan natuurlijk, want Jan en Peter zijn nog steeds bij wedstrijden aanwezig, alleen is hun laatste project; het e-Zine 'Rebound' inmiddels ook niet meer...

Ik wil die kritische lezers voorzijn waar het gaat om voldoen aan de suggesties die de kop boven dit stuk voorspiegelden.

'De ene Joris is de Andere Niet!' dus...

Bij een van de stukjes die ik bij het maken van die vorige post over deze wedstrijd voorbij zag komen, zat een teamfoto van het Eerste DAS-vrouwen-team. Onder die foto in kleine priegelletters stond er ook “Coach Joris...” en meer dat mijn oog dus niet correct op mijn netvlies kreeg. En omdat mijn brein nogal associatief werkt, verscheen in dat zelfde brein de naam van Joris Soekarman, een ooit-medespeler waarvan ik wist dat hij de laatste jaren voor DAS coachte.

En van een afstandje, of op een kleine foto dus, hebben beide Jorissen -op hun lengte na dan- best iets van elkaar weg...

In de kantine zag ik Basketball-schrijver, en huidige iBasketball-Columnist Joris Zandbergen staan. Hij zag er dik tevreden uit.

Ik vroeg hem “Wat brengt jou hier? Moest je niet elders aan de bak?”

Nee dus, want mijn ooit jonge collega-coach bij Grasshoppers Katwijk -ik de Mannen, hij Vrouwen- bleek dus dit seizoen de coach van het succesvolle DAS-vrouwenteam te zijn...

Dus: Proficiat Joris, DAS-vrouwen en de hele vereniging DAS!

En die Brasserskade? Daar kom ik misschien nog wel eens op terug...

AART DEKKER