 |
| Isaiah Thomas speelt in rouw (Afb. en veel meer van 'The Boston Herald') |
Dat de kleine grote man van de Boston Celtics bij het begin van de NBA Play-Offs een tragedie beleefde wist iedere basketball-liefhebber natuurlijk wel.
Mart Smeets had het over op Radio 1Vandaag.
Maar in zijn column haalt hij nog een tweede tragedie in de Amerikaanse Sportwereld aan waar ik nog niets over had gehoord...
Mart op Maandag: Paasnieuws in Amerika
MA
17 APR 2017
(
http://binnenland.eenvandaag.nl/blogs/73445/mart_op_maandag_paasnieuws_in_amerika
)
Het
zou business as usual worden op de internetsites, in de kranten, op
de radio en tv. Paassport; play-offs, de Boston Marathon kwam eraan,
er werd overal gehonkbald, in de rest van de wereld voetbalden ze of
reden er hard in dure auto’s…de sport van alledag werd gevolgd
zoals dat altijd ging. Nu met een Paasrandje, een gele strik
wellicht. Totdat…
Twee
berichten sprongen eruit en ineens, in een klap, veranderde de toon
en het karakter van werkelijk alles wat in de Amerikaanse sportwereld
gebeurde.
In
Boston werd, na afloop van de zaterdagse middagtraining, de deur van
de speelzaal dicht gedaan. Speler Isaiah Thomas, de startmotor en het
geweten van de Boston Celtics, werd door ploeggenoot Avery Bradley
meegenomen naar een hoekje van een zaal waar de spelers, dicht tegen
elkaar staand, een gesprek begonnen.
Blijkbaar
niet over lay-ups en scores, niet over de komende tegenstander van de
Celtics, maar over veel dringender zaken in het leven. Over zaken die
echt raken en die anders zijn dan een uitslag, een beschrijving van
een zege of een toffe score.
Speler
Thomas kreeg daar, in Boston, te horen dat zijn 22-jarige zuster
Chyna overleden was in een freaky auto-ongeluk dat had plaats
gevonden aan de andere kant van Amerika, in Tacoma in de staat
Washington; de thuisstaat van de families Thomas en Bradley.
Persmensen
werden, uiteraard, uiteraard, uiteraard, van de betrokken spelers
weggehouden, nadat zij het nieuws via de club op nette, geserreerde
wijze hadden ontvangen.
Een
speler die zich opmaakt voor een play-offwedstrijd, een speler die de
trainingszaal verlaat en die dan nog niets weet en dit bericht van
een vriend te horen krijgt, hoor je alleen te laten of in het
gezelschap van mensen die rond die speler passen.
De
reacties na het uitkomen van dit nieuws waren zoals te verwachten:
een tsunami aan well-wishers, mensen die de speler Thomas sterkte
wenste en die het opperwezen aanriepen om iets van de uitzonderlijke
smart weg te nemen.
De
Paasmorgen in sportief Amerika was triest gestemd, reacties kwamen
van overal; van spelers, vrienden, coaches, van fans, van bekenden en
van vele vreemden.
En
meteen ook lag daar de vraag wat Isaiah Thomas zou doen op de avond
van de eerste play-offwedstrijd van zijn ploeg tegen Chicago? Zou hij
spelen? Of zou hij direct naar Tacoma vliegen om bij zijn familie te
zijn?
Dat
waren de zakelijke vragen direct na de condoleances?
Ik
las ze en begreep ze. Hoe verschrikkelijk het nieuws voor Thomas en
de hem omringenden was, de tijd tikte door, de wedstrijd kwam nader
en mensen, journalisten die de Celtics volgden, stelden zich die
vraag: zou hij het aankunnen om te gaan spelen? Was dat moreel
verantwoord?
Zoals
zo vaak, werd zo’n zware vraag door iedere lezer, door iedereen die
het hoorde tot een persoonlijke vraag verbogen. Wat zou je zelf doen?
Hoe
kan een mens zijn pijn, zijn diepste pijn van plots, tragisch verlies
van een familielid aan? Wat gebeurt er met je? Ben je überhaupt in
staat nog zoiets triviaals te doen en een potje basketbal te spelen?
Thomas
speelde op Paasavond. In een zaal die gevuld was met hem uitsluitend
ondersteunende mensen. Velen droegen een Celtics shirt met nummer 4
erop, plus de naam Thomas.
Ja,
hij speelde, met een klein zwart balkje op zijn shirt.
De
sfeer in Boston was enerzijds om te snijden omdat eens te meer bleek
dat wij mensen, als we collectief met zo’n situatie in aanraking
komen, toch moeilijk weten hoe we ons precies moeten gedragen.
Thomas
ging, gedurende de warming-up voor de wedstrijd, ineens naar de bank
en bedekte zijn gezicht met een handdoek. Een zware, loden stilte
viel in de zaal; iedereen keek naar de speler die, met zijn
ploeggenoten in de buurt, een moment voor zichzelf wenste, maar zich
ook goed realiseerde dat 20.000 mensen in de zaal alleen oog voor hem
hadden en dat er ook nog eens vele televisielenzen op hem gericht
waren.
Na een kort en tranen trekkend moment van stilte vlak voor de wedstrijd viel een lang en warm applaus over de spelers heen en moest er gewoon, ja zo heet dat dan, gewoon gespeeld worden.
Na een kort en tranen trekkend moment van stilte vlak voor de wedstrijd viel een lang en warm applaus over de spelers heen en moest er gewoon, ja zo heet dat dan, gewoon gespeeld worden.
Thomas
speelde en presteerde.
Zijn
cijfers zijn niet belangrijk, basketbal, zo zei een van zijn
ploeggenoten, was niet belangrijk, er waren andere zaken in ons leven
die op deze Paaszondag naar boven kwamen.
Is
het gepermitteerd dat ik de uitslag van de wedstrijd noem? Dat de
Celtics nipt verloren en dat Thomas een wereldwedstrijd speelde? Doet
dat ertoe?
Scorebordjournalistiek
met een zwart randje.
En
toen kwam het tweede bericht waardoor de Amerikaanse sportwereld in
een heftige surplace met het leven kwam te staan. In Mesa, Arizona
had, de zeer geliefde ex-footbalspeler Todd Heap, ooit uitkomend voor
de Baltimore Ravens en de Arizona Cardinals een tragedie veroorzaakt,
die nauwelijks te bevatten was.
Heap
reed zijn truck de oprijlaan van zijn huis op en…ja, het doet zelfs
pijn zoiets op te schrijven…reed over zijn driejarige dochtertje
heen...
...
..
.
De hele 1Vandaag column, en nog veel meer van Mart Smeets aldaar vind je --- Hier ---
Natuurlijk omarmde de hele NBA Thomas in zijn verdriet, en was er een lawine aan media-berichten over deze tragedie, je vindt meer: --- Hier ---
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten