COLUMN AART DEKKER / TTD-BV TEAM TEN DREAMERS THE HAGUE: 'Maandag 4 Mei 1998, wat was ik trots en ontroerd!'

Maandag 4 Mei 1998, wat was ik trots en ontroerd!

Het is weer bijna 4 Mei, dus vliegen de spotjes ons om de oren waarin wij worden aangezet tot 'respect' voor de twee minuten stilte op Nationale Dodenherdenking. 

Ik kan me niet goed herinneren of dat soort spotjes 'vroeger' ook werden uitgezonden, en met vroeger bedoel ik dan voor het moment waarop, zoals vaak, 'alle Marokkanen' (en dan vooral de jongeren onder hen) erop aan begonnen gekeken te worden, omdat er op dat moment enkele 'etterbakjes' ergens met rouwkransen van Dodenherdenking meenden te moeten gaan voetballen.

Het gebeurde niet zo vaak, maar na jaren waarop Dodenherdenking altijd op andere dagen viel dan op één van onze trainingsavonden, was het dan zover: hij zou samenvallen met onze drukste, en meest massale trainingsavond, de maandagavond in Sporthal de Houtzagerij. 

Natuurlijk bespraken wij binnen ons kleine bestuur wat we die avond zouden doen. Niet trainen was geen optie, dus moesten we op een of andere wijze de twee minuten stilte inpassen in de avond. 

De vraag was natuurlijk of al die jonge allochtonen, uit alle windstreken afkomstig die twee minuten stilte goed op zouden pakken, of ze allemaal zouden begrijpen waarvoor die twee minuten staan en of ze een pauze zouden accepteren. 

Het was niet altijd gemakkelijk om de 80-90 aanwezigen op een bepaald moment iets te laten doen wat afweek van waarvoor ze kwamen (meestal: gewoon lekker ballen).

Met de coaches die om 8 uur hun training aan het afwerken waren, werd afgesproken dat ze de training stil zouden leggen zodra daartoe centraal het teken gegeven zou worden. Zij hielden daarmee rekening in de opzet van hun training. Bij de Instuif was geen trainer die daarvoor kun zorgen, dat was dus even spannend.

Tegen acht uur gaven Jan Lievaart en ik gezamenlijk het sein: een lange harde fluittoon met daarna met volle kracht de boodschap "Acht uur, twee minuten stilte voor Dodenherdenking!". 

Iedereen kwam tot stilstand, ballen werden weggelegd, de meesten zochten een plekje om te zitten, een bank of gewoon op de grond. Anderen bleven staan. Maar er was meteen rust, en al snel een voor deze plaats en tijd ongewone diepe stilte. 

Niemand maakte ook maar het kleinste geluid, het was niet anders dan een Dodenherdenking bij welk monument dan ook. De hele hal verstilde en het was indrukwekkend!

Tijdens de twee minuten kwam de ontroering bij mij binnen: wat was ik trots op 'onze jongeren'! 

Ik dacht ook: "zie je wel, geen centje pijn!" Als je respect geeft, dan komt dat meestal ook gewoon terug! In onze groep zaten allochtonen van 'iedere soort', er waren Marokkanen bij, Turken, Antillianen, Surinamers, Afrikanen; je kon het (bij wijze van spreke) zo gek niet bedenken of ze waren erbij, velen van hen ook niet in Nederland geboren en/of opgegroeid. 

Maar het respect was er gewoon, en het werd een mooie en bijzondere ervaring; ik denk voor (bijna) iedereen...

Deze Column is nog nooit eerder gepubliceerd. BV TTD moest medio 2001 noodgedwongen stoppen met haar activiteiten omdat voorgespiegelde steun van de gemeente werd afgeknepen, maar bleef als 'slapende club' officieel wel bestaan. Over onze bijzondere club zijn legio meer verhalen te vertellen. een aantal zijn al klaar er staan er de nodige op stapel. Bovendien wordt er in kleine kring nagedacht in 2018 -het jaar waarin het 25 jaar geleden is dat de vereniging officieel werd opgericht- een feestelijk basketball-evenement te organiseren.

Iedereen die in zo'n evenement geïnteresseerd is, zelf een mooi TTD-verhaal of anekdote, of iets anders wil melden, wordt uitgenodigd dat aan ons te laten weten.

*

Overgenomen van Facebook, Jochem Witt:

Jochem Witt met Ferry Nabibaks.

19 augustus 2016 · 

TTD those where the days, Den Haag Houtzagerij schilderswijk..helaas was t nog de tijd van foto rolletjes en staat ie er niet helemaal op maar RIP Nilton Gomez, the good die young

9 reacties