CITAAT #MeToo / SPECIAL '2017 HET JAAR VAN DE SCHAAMTE' GROENE AMSTERDAMMER: ' MeToo en de rol van omstanders; Erbij staan en ernaar kijken' -- "........In mijn voetbaltijd kon ik kleedkamerhumor ook niet uitleggen aan anderen......"

CITAAT(Groene Amsterdammer, Winterspecial 'Het Jaar van de Schaamte', 2017):
"...reputatieverlies kan in dat opzicht grote gevolgen hebben. Zo’n toneelschool is eigenlijk een klein dorp waar iedereen een bepaalde naam heeft waar geen krassen op mogen komen. Dat staat op het spel als je je nek uitsteekt. Pas als een kwestie opeens openbarst, blijkt dat iedereen wel iets had willen doen. Ook dan gaat het weer over reputatie. Veel mensen zijn dan gemotiveerd om een getuigenverklaring tegen daders af leggen. Dat komt deels voort uit hetzelfde mechanisme: schaamte, schuld en herstel van reputatie.’
 
Theatermaker en schrijver Rory de Groot worstelt daarmee, met zijn eigen passieve houding in de periode dat hij op de Amsterdamse Toneelschool & Kleinkunstacademie zat. Hij ging in 2005, na een carrière als profvoetballer, naar de Amsterdamse Toneelschool onder leiding van artistiek leider en regisseur Ruut Weissman. Bij docent en regisseur Jappe Claes volgde hij in zijn derde jaar de ‘Tsjechov-workshop’. Toen in 2015 oud-leerling Anne van Veen in de Volkskrant met het verhaal over haar getroebleerde relatie met Jappe Claes naar buiten kwam, schrok hij daar enorm van. Hij wist hier weliswaar al langer van, maar dat zij tijdens de verhouding en daarna eronder had geleden ontdekte hij pas toen hij haar getuigenis las in de krant en later in haar boek. ‘In onze groepsapp werden er in eerste instantie grappen over gemaakt. Dat hij een enorme flirt was en ongepast gedrag vertoonde was wel een algemeen bekend feit, waar tijdens de workshop ook veel over werd gesproken en gegrapt. Hij maakte duidelijk onderscheid tussen mannen en vrouwen. Maar zijn gedrag was eigenlijk geaccepteerd. Tegelijk stond hij hoog aangeschreven als acteur en als docent.’

Hij wil eerst iets duidelijk stellen. ‘De toneelopleiding is heel fysiek en intiem. Je lichaam is je instrument; onder “professionele voorwaarden” is er veel lichamelijk contact, en alle emoties worden benoemd en geduid. Je moet elkaar kunnen vertrouwen. Voor buitenstaanders is die cultuur en ons taalgebruik vaak onbegrijpelijk. We leerden in een workshop bijvoorbeeld de oefening breathing through your asshole; dat klinkt misschien zweverig, binnen onze opleiding is dat normaal – maar er werd wel degelijk veel over gesproken. Er werd ook aan getwijfeld. Alleen: iedereen deed het en hield zijn mond tijdens de lessen. Ook dit werd “geaccepteerd”. Het hoorde erbij. Bij de toneelschool, bij ons. In mijn voetbaltijd kon ik kleedkamerhumor ook niet uitleggen aan anderen.’

Zo’n opleiding is een bubbel en daar gelden eigen regels, zegt hij. ‘Alles moet in vier jaar en aan het einde ligt de belofte van de top. Dat idee wordt je ook voorgehouden. Status is in de toneelwereld heel belangrijk. Ruut Weismann zei ook altijd: “Dit is de duurste opleiding van Nederland samen met de pilotenopleiding” – veel contacturen en zeer intensief. Het is niet studiestof die je moet leren, je moet jezelf leren kennen, uit elkaar halen en binnenstebuiten keren. Kwaliteit is bovendien subjectief. Als artistiek leider bepaalde Ruut Weissman de norm. Hij kon mensen maken en breken op school, althans zo voelde iederee..............................
..........................
................."

Het hele Groene-artikel lees je   ---  Hier  ---

De inhoudsopgave van de hele 'Special - Het Jaar van de Schaamte':   ---  Hier  ---