Altijd de moeite van het lezen waard; de Columns van Joris Zand-bergen op iBasketball.nl deze keer ver de twee interlands van vorig weekend en de Media daarover.Stunt en blamage
Wat werden we, fans van de oranje basketballeeuw, in een tijdsbestek van 48 uur heen en weer geslingerd tussen vreugde en verdriet.
Al is dit misschien al weer veel te dramatisch. De media, die wel prettig veel aandacht schonken aan de start van de WK-kwalificatiecampagne, vielen ook van het ene uiterste in het andere.
Na de winst van Nederland op Kroatië (ik kom hier uiteraard nog op terug maar het is best lekker dit zo even op te kunnen tikken) kopte Teletekst met Stunt, en na de nederlaag tegen Roemenië was het een Blamage.
Basketballers van top naar flop, vond de T., die een reputatie hoog heeft te houden als het gaat om koppen maken. Het klinkt misschien allemaal lekker dramatisch maar dat maakt het nog niet volledig accuraat.
Laat ik beginnen met te zeggen dat het Nederlands basketbal de grote winnaar werd door de wedstrijd in Almere tegen de Kroaten. DrieDUIZEND toeschouwers bij een wedstrijd van het Nederlands team; ik heb de cijfertjes niet voorhanden maar durf te beweren dat zoiets nog niet heel vaak is voorgekomen. Mijn excuses aan de prachtige groeigemeente Almere, dat ik eerder wegzette als een ongeschikte locatie voor deze wedstrijd. Vergeet nooit dat ik nergens verstand van heb.
Het was een viering van het vaderlandse basketbal, een bevestiging dat de sport bij ons nog steeds levensvatbaar is. Complimenten ook aan iedereen die heeft gezorgd dat het duel daar, op die manier en ten overstaan van zo veel mensen werd gespeeld.
Dat Nederland Kroatië versloeg was een heerlijke kers op een al heel smakelijke taart. Het was niet Luxemburg dat werd verslagen op deze gedenkwaardige dag, maar A-land Kroatië, de nummer acht van de wereld, het geboorteland van Drazen Petrovic.
Geen NBA-spelers, weinig uit de Europese topcompetities, maar een een verzameling van spelers uit voornamelijk de Kroatische competitie. Een iets eenvoudiger doelwit, maar aangezien de Kroatische competitie een stuk sterker is dan de onze, zeker geen makkie.
Op de sociale media ontstond zoiets als een gebod om toch maar vooral positief over Oranje te zijn en zeker niet negatief. Nu ben ik ook liever positief over mijn favoriete basketbalteam (in deze hoedanigheid althans), toch behoud ik mij het recht voor om tenminste kritisch te mogen zijn.
Daar was vrijdag na ‘Almere’ weinig reden voor. Wel voor enige relativering, want dit Kroatië was niet gelijkwaardig aan zijn FIBA-ranking. Boeit verder niet, want daar kon Oranje niets aan doen, en wedstrijden worden beslist door de spelers die op het wedstrijdformulier staan. (Ik kan me overigens niet voorstellen dat grote basketballanden als Kroatië erg blij zijn met de door de FIBA ingevoerde ‘windows’ tijdens het seizoen).
Het was een mooie avond en Nederland won punten die het bepaald niet als vanzelfsprekend had ingecalculeerd. Mooi, goed, fijn, lekker en zeker knap van coach Toon en zijn mannen. De uitstekende prestatie vond ik alleen geen stunt; dat was het geweest als Kroatië zijn vijf NBA-spelers had meegenomen. Nu was het ‘gewoon’ heel goed en was de constatering prettig dat dit Oranje inmiddels zo is gegroeid dat je er met ‘Kroatië-B’ niet zomaar meer van wint.
48 uur later bleek dat ‘we’ ook niet zomaar van Roemenië-uit winnen. Samen met alle andere Oranjefans baalde ik daarvan. Compleet verrast, nou nee dat niet. Dit team balanceert altijd op het randje. Structureel gaan er met deze generatie spelers en deze bondscoach een heleboel dingen goed, waardoor er bijna geen tegenstanders zijn die makkelijk winnen.
Maar je ken wel van ze verliezen. Teams die goed van afstand schieten, maken het deze ploeg vaak lastig en als de defensie van goed naar ruim voldoende gaat, komen soms de aanvallende issues meer aan het licht, tenzij iemand à la Franke tegen de Kroaten ontvlamt.
Roemenië staat weliswaar lager op de ranglijst dan Nederland maar is best een lastige klant. Het heeft, als een van de organisatoren, EK-ervaring opgedaan en verloor maar net van Italië toen Nederland de Kroaten wegzette.
Nederland kán wel van Roemenië winnen, maar die winst is niet gegarandeerd. Daarom was de kwalificatie ‘blamage’ voor de wedstrijd van zondag onzinnig, nog minder correct dan de ‘stunt’ van vrijdag. Van Vaticaanstad of Andorra verliezen zou een blamage zijn. Oranje is goed bezig maar garanties op succes zijn er nog niet. En dat geeft niet.
Gelukkig was daar Charlie Kloof, met respect voor de overige internationals mijn favoriete Orange Lion. Kloof liet het volgende weten: “Niet bang zijn om hoge verwachtingen te hebben of teleurgesteld te zijn. Wij werken keihard als team en hard werken wordt altijd beloond.”
We zullen niet bang zijn, Charlon, en teleurgesteld worden we zelden door jullie. We weten dat we nog geen topland in het basketbal zijn maar we weten ook dat we tegen niemand kansloos zijn. Succes straks in Italië en Kroatië. Als jullie er daar een weten te winnen, is dat misschien een stunt. Zo niet is het geen blamage. We zijn hoe dan ook trots op jullie.
***
Alle Columns van Joris Zandbergen op iBasketball.nl --- Hier ---
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten