Het origineel op de site van 'de Groene' vind je --- Hier --- meer Opheffer --- Hier ---
Verweking alom
Goh, je zal toch meer dan honderd jaar kunnen worden zonder depressies en andere kwalen. Zoiets zag en hoorde ik althans op de tv. Wat voor mensen worden we dan? Hoe kijk ik dan tegen de zaken aan?
Ik ben altijd van mening geweest dat fysieke en geestelijke ongemakken je biografie meer beïnvloeden dan het politieke klimaat of iets dergelijks.
Ziekte vormt je meer dan gezondheid. Echt lijden is het lijden aan lichamelijke begrenzingen en het is dat lijden dat je scherpt omdat je pijn wil voorkomen.
Maar als je in goede gezondheid honderd en meer wordt, hoe denk je dan over je moeder, je potentie, en al die andere zaken die, als je ouder wordt, een glijbaan naar het einde vormen? Ik denk wel eens: ik ben 120 en moeder is dan 144…
Als ik 180 ben, is mijn dochter 150 en zijn mijn kleinkinderen 120…
Het is een beeld dat me droevig stemt en vrees aanjaagt. Wat hebben we elkaar dan nog te vertellen; het wordt een da capo zonder al fine.
Creativiteit – het schrijven in mijn geval – heb ik altijd ervaren als een vorm van ademhalen en dus leven. Schrijven en lezen is een wijze van bestaan. Het is een manier om dat zinloze bestaan zin te geven; je maakt er wat van. En dat niet alleen: je navorsbaarheid is je geschenk aan het nageslacht, hoe nietig ook. (En al vernietigen ze op dit moment mijn uitgeversrestanten.) Je geschriften zijn ergens.
Hun verpulvering duurt langer dan de verweking van je hersenen. Bestudeerbaarheid – leuk al die woorden op -eid – zorgt derhalve voor de mogelijkheid dat je doorleeft, terwijl je al gestorven bent; al die kennissen en vrienden van me die zijn gestorven, hoor ik nog spreken, praten, denken, via hun boeken, films en cd’s. Dat inspireert. Veel schrijvers regeren mij over hun dood heen.
En straks word je meer dan honderd in goede gezondheid.
Schrijven en lezen is een wijze van bestaan. Je maakt er wat van
Hoe geef je zin aan je leven als het leven al zinvol is? Ik bedoel: als iedereen bij wijze van spreken kan drinken uit de fontein van de jeugd, of de kelk met het levenselixer van het merk ‘Oneindig’ in de supermarkt kan aanschaffen, waarom dan nog naar iets streven?
En wat is dan ‘schoonheid’ nog – ik heb al zo’n moeite met dat diffuse begrip. Als we allemaal oud kunnen worden, gaan we er dan voor het gemak maar allemaal gelijk uitzien omdat dat ‘rechtvaardig’ zou zijn? De verdeling van de schoonheid is de grootste onrechtvaardigheid die ik ken – wie mooi is, kan toveren. Zal de strijd om wie de mooiste is dan niet een politieke strijd worden?
Ik denk heden ten dage te veel aan de dood vanwege alle veranderingen in mijn leventje. Ik word onrechtvaardig ontslagen, ik kan de dingen niet doen die ik wil, ik moet verhuizen, ik raak fysiek beperkt en natuurlijk wil ik de jeugd terug, de pijn weg en de zorgen minder, maar tegelijkertijd besef ik dat de adaptieve manier van leven waartoe je bent veroordeeld je ook verzoent, met bijna alles van je bestaan.
Je moet wel.
Mijn vader vertelde vaak het verhaal over hoe de dood ontstond. Waar het verhaal vandaan komt, weet ik niet.
‘Een vrouw werd oud en lelijk. Haar borsten gingen hangen en ze kreeg overal rimpels en haar huid werd droog en schilferig. Iedereen keerde zich van haar af. Men schold haar uit en gooide stenen naar haar. Ze leed pijn en honger. Toen kwam er een mooie jongen naar haar toe en die zei: “Als je honger hebt, vrouw, dan moet je jezelf opeten.” Daar werd de vrouw zo kwaad om dat ze de jongen doodsloeg en hem opat!
Vanaf dat moment kon ze alleen nog maar mensenvlees eten.’
Die vrouw wil ik later trouwen.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten