Als Tony mist, gaan 'les Bleus' de mist in
Hoe een Amerikaans-Nederlands-Belgische basketballer zijn geliefde Frankrijk met één pechdag tot wanhoop brengt
William
Anthony Parker II is een beroemdheid in Frankrijk, een held in de
NBA-wereld, veelvuldig kampioen, multimiljonair, eigenaar van een
professionele basketbalorganisatie in Lyon.
Hij is de zoon van een Amerikaanse vader die in Haarlem en Leiden basketbal speelde, en een moeder die fotomodel werd en die Nederlandse is, uit een sportief succesvolle familie stamt en die op enig moment van de EK-wedstrijd Frankrijk-Servië op de VIP-tribune opspringt en luidkeels en breed gesticulerend 'Tony, Tony, Tony' begint te schreeuwen.
Bijna 26.000 toeschouwers in de zaal volgen haar. In Lille weet iedereen wie ze is.
In 1979 kwam Tony Parker sr. spelen in Haarlem. Hij was slank, snel, geestig en had een kippenren vol vrouwen om zich heen hangen. 'De grootste charmeur ooit', werd er over hem gezegd.
Een jaar later werd hij naar de vereniging Parker Leiden gehaald; vooral vanwege zijn achternaam. Clubeigenaar Robert Bockweg zette zich af tegen het in het Nederland van toen niet mogen noemen van sponsornamen en dreigde alleen maar spelers met de achternaam Parker op te stellen. Het bleef bij Tony, die ook in Leiden zeer populair werd en er Pamela leerde kennen, dochter van tenniskampioene Jetty Baars-Wienese (titel in 1961) en nichtje van Olympisch roeikampioen Jan Wienese (titel in 1968).
Sportieve genen genoeg, zou je zeggen voor een opmerkelijke erfopvolging die op 17 mei 1982 in Brugge geboren werd. Vader Tony sr. was inmiddels doorverhandeld naar Avanti Brugge en speelde even later voor Dieppe in Frankrijk.
Vanaf dat moment begint de Franse tak van de successtory die rond Tony jr. hangt en die hem gemaakt heeft tot één der bekendste topsporters in Frankrijk en later in de USA. In Nederland kan hij rustig en niet aangesproken over straat gaan.
Tony jr., die zegt zijn Hollandse familie meegemaakt te hebben toen hij jong was en zich terdege bewust te zijn van de afkomst van moeders zijde, groeide als Fransman op, samen met twee jongere broers. Vader Tony en moeder Pam(ela) gingen vrij snel uit elkaar, maar bleven zich separaat bemoeien met veel dat Tony jr. deed.
In Lille, bij het EK basketbal, waren beiden onlangs zeer duidelijk, maar niet samen aanwezig; in de slipstream van hun bekende kind. In vooral Frankrijk en in San Antonio (waar Tony jr. als NBA prof speelt) is bekend dat junior zijn ouders op aandoenlijk fraaie manier compleet onderhoudt, en dat hij ook goed voor zijn broers zorgt.
Zo gaf hij zijn broertjes de leiding van een zeer populaire sportbar in San Antonio, genaamd 'Nueve Lounge'. Na een jaar succesvol ondernemen liet Tony jr. de tent snel sluiten omdat er te veel drugs in het pand rondgingen en hij geen imagoschade kon lijden als wereldberoemde NBA-star, die toch al een vaste bespeler van de roze pagina's in vele kranten in de USA en Frankrijk was.
Opgevoed op het Franse topsport-instituut INSEP - een initiatief van het ministerie voor Jeugd en Sport, zeer succesvol in het constant afleveren van jonge kampioenen - was Parker jr. al vroeg een basketballende bezienswaardigheid, hoewel hij klein van stuk was en bleef (1.88 meter).
Met zijn moeder in Frankrijk en zijn vader in Chicago leefde hij tussen twee culturen, sprak hij twee talen, leefde hij twee levens. In 2001 vertrok hij naar de NBA, negentien jaar jong en nauwelijks getest voor dat zware werk.
Zonder meer mag gesteld worden dat hij het op sportief vlak 'gemaakt' heeft. Hij werd een energievolle spelverdeler die de lenigheid van zijn vader paarde aan de waarschijnlijk toch bij zijn moeder aanwezige duurzaamheid en de gave niet snel op te geven.
Parker behaalde met zijn Spurs vier NBA titels, was vijf maal All Star, werd in Frankrijk twee maal tot sportman van het jaar verkozen en haalde met de Franse nationale ploeg drie kleuren medailles binnen tijdens diverse EK's, waaronder goud in 2013.
En, opmerkelijk, maar al te waar: hij beheerste naast de sportpagina's ook de roze (of roddel) pers in beide landen. Een droomhuwelijk tussen twee mooie en succesvolle mensen (Parker met 'Desperate Housewife' Eva Longoria), een daarop volgende scheiding en het melden van allerlei scheve schaatstochten, het vinden van een nieuwe partner en vooral veel triviale berichtgeving uit de geheime nissen van het leven, verwerkte de kleine basketballer moeiteloos, zo leek het, want er kwamen vaak rechtszaken met angstig hoge sommen gelds voor.
Hij bleef, helemaal in Frankrijk, een graag geziene society-gast en, ook weer opmerkelijk, hij troonde zijn ouders heel vaak in zijn kielzog mee. Bij rode-loperseances en openingen, shows of presentaties van sjieke horloge-, auto- of kleding-merken was T.P. (zijn bijnaam in beide culturen) een vaste gast. In zijn directe omgeving: moeder Pamela en vader Tony sr., een schier onbreekbare formule.
Het knappe van het leven dat hij in Frankrijk leidde, was wel dat hij goed bleef presteren in zijn sport, ondanks alle gedoe. Hij was de geboren voorganger voor 'les Bleus', de Franse nationale basketbalploeg, hij speelde samen met opmerkelijk veel 'donkere' jongens uit de banlieus, de arme voorsteden, die net als hij uit gebroken huwelijken en verschillende culturen voortkwamen.
Voor vele van die spelers was T.P. hét grote voorbeeld; een taak waarvan hij zich met verve en veel inzet kweet. Hij mocht dan van Nederlands-Amerikaanse afkomst zijn en in België ter wereld zijn gekomen, hij was voor en boven alles Fransman en hij zou dat tonen, zo had hij in verschillende statements beloofd.
Tot de avond van de 17de september, toen Frankrijk, in een zinderende halve finalewedstrijd, verslagen werd door de latere Europese kampioen Spanje, en Tony Parker, met zijn ouders op de tribune, schipbreuk leed. Frankrijk miste hierdoor directe plaatsing voor de Olympische Spelen.
Waar insiders al een tijdje op zinspeelden, gebeurde. De 33-jarige spelverdeler ontbrak het aan scherpte en vooral doelmatigheid. Zijn schoten (vier rake op zeventien pogingen) misten doel, zijn aanvallende acties droegen een opgefokt en geforceerd karakter en daags erna kopten de meeste kranten in Frankrijk S.O.S-berichten richting Tony Parker jr. Een veel voorkomend woord in die koppen: 'cruel', oftewel wreed.
Wreed omdat de kwikzilveren speler zijn snelle eerste stap kwijt was, wreed omdat hij geen plan B noch scorend vermogen in huis had en vooral wreed om te zien hoe de hele selectie mét Parker ten onder ging. Men was zijn voorgangersrol zeker tien jaar gewend geweest: als T.P. het niet kon, wie dan wel?
Moeder Parker, voor de Franse pers: Madame Pamela Firestone, zegt tegen Trouw: "Heus, hij komt terug. Ik ken hem toch. Hij gaat zijn revanche halen, let maar op. Hij leidt Frankrijk nog wel naar Rio de Janeiro. Dit is een dikke tegenvaller voor Frankrijk, maar helemaal voor Tony zelf en zulke situaties kent hij bijna niet."
Een dag later geeft T.P., ten overstaan van een groot perspubliek, een college in positief denken. Ja, hij heeft de kranten gelezen, hij heeft de commentaren gehoord en hij heeft slecht geslapen. Dat uitgerekend hij, de gangmaker, topscorer en motor van de ploeg, op het moment suprême de weg kwijt raakte en als een aangeslagen amateur denkfouten ging maken, deed hem zeer.
Ten overstaan van een batterij van zeker twintig televisiecamera's en wel honderd journalisten beloofde hij aan 60 miljoen Fransen dat hij zijn ziel en zaligheid eruit gaat spelen om via een moeilijk pré-olympisch toernooi in juli 2016 toch nog naar de Olympische Spelen te gaan.
In de grote perszaal knikte zijn vader en klapte zijn moeder in haar handen: "Bravo, T.P."
Zelfs de felste critici van 'les Bleus' en ook de meest modeste volgers en ook vuilspuiters hielden de dop op de pen. T.P. kreeg nog één kans om voor de nationale basketbaltrots en de eer van het vaderland te gaan spelen.
Een Amerikaanse vader, overigens smetteloos goed gekleed, en een Hollandse moeder in de uitdossing van een verlate hippie, keken en luisterden trots toe.
Ze knikten: het zou goedkomen - everything's gonna be alright.
Hij is de zoon van een Amerikaanse vader die in Haarlem en Leiden basketbal speelde, en een moeder die fotomodel werd en die Nederlandse is, uit een sportief succesvolle familie stamt en die op enig moment van de EK-wedstrijd Frankrijk-Servië op de VIP-tribune opspringt en luidkeels en breed gesticulerend 'Tony, Tony, Tony' begint te schreeuwen.
Bijna 26.000 toeschouwers in de zaal volgen haar. In Lille weet iedereen wie ze is.
In 1979 kwam Tony Parker sr. spelen in Haarlem. Hij was slank, snel, geestig en had een kippenren vol vrouwen om zich heen hangen. 'De grootste charmeur ooit', werd er over hem gezegd.
Een jaar later werd hij naar de vereniging Parker Leiden gehaald; vooral vanwege zijn achternaam. Clubeigenaar Robert Bockweg zette zich af tegen het in het Nederland van toen niet mogen noemen van sponsornamen en dreigde alleen maar spelers met de achternaam Parker op te stellen. Het bleef bij Tony, die ook in Leiden zeer populair werd en er Pamela leerde kennen, dochter van tenniskampioene Jetty Baars-Wienese (titel in 1961) en nichtje van Olympisch roeikampioen Jan Wienese (titel in 1968).
Sportieve genen genoeg, zou je zeggen voor een opmerkelijke erfopvolging die op 17 mei 1982 in Brugge geboren werd. Vader Tony sr. was inmiddels doorverhandeld naar Avanti Brugge en speelde even later voor Dieppe in Frankrijk.
Vanaf dat moment begint de Franse tak van de successtory die rond Tony jr. hangt en die hem gemaakt heeft tot één der bekendste topsporters in Frankrijk en later in de USA. In Nederland kan hij rustig en niet aangesproken over straat gaan.
Tony jr., die zegt zijn Hollandse familie meegemaakt te hebben toen hij jong was en zich terdege bewust te zijn van de afkomst van moeders zijde, groeide als Fransman op, samen met twee jongere broers. Vader Tony en moeder Pam(ela) gingen vrij snel uit elkaar, maar bleven zich separaat bemoeien met veel dat Tony jr. deed.
In Lille, bij het EK basketbal, waren beiden onlangs zeer duidelijk, maar niet samen aanwezig; in de slipstream van hun bekende kind. In vooral Frankrijk en in San Antonio (waar Tony jr. als NBA prof speelt) is bekend dat junior zijn ouders op aandoenlijk fraaie manier compleet onderhoudt, en dat hij ook goed voor zijn broers zorgt.
Zo gaf hij zijn broertjes de leiding van een zeer populaire sportbar in San Antonio, genaamd 'Nueve Lounge'. Na een jaar succesvol ondernemen liet Tony jr. de tent snel sluiten omdat er te veel drugs in het pand rondgingen en hij geen imagoschade kon lijden als wereldberoemde NBA-star, die toch al een vaste bespeler van de roze pagina's in vele kranten in de USA en Frankrijk was.
Opgevoed op het Franse topsport-instituut INSEP - een initiatief van het ministerie voor Jeugd en Sport, zeer succesvol in het constant afleveren van jonge kampioenen - was Parker jr. al vroeg een basketballende bezienswaardigheid, hoewel hij klein van stuk was en bleef (1.88 meter).
Met zijn moeder in Frankrijk en zijn vader in Chicago leefde hij tussen twee culturen, sprak hij twee talen, leefde hij twee levens. In 2001 vertrok hij naar de NBA, negentien jaar jong en nauwelijks getest voor dat zware werk.
Zonder meer mag gesteld worden dat hij het op sportief vlak 'gemaakt' heeft. Hij werd een energievolle spelverdeler die de lenigheid van zijn vader paarde aan de waarschijnlijk toch bij zijn moeder aanwezige duurzaamheid en de gave niet snel op te geven.
Parker behaalde met zijn Spurs vier NBA titels, was vijf maal All Star, werd in Frankrijk twee maal tot sportman van het jaar verkozen en haalde met de Franse nationale ploeg drie kleuren medailles binnen tijdens diverse EK's, waaronder goud in 2013.
En, opmerkelijk, maar al te waar: hij beheerste naast de sportpagina's ook de roze (of roddel) pers in beide landen. Een droomhuwelijk tussen twee mooie en succesvolle mensen (Parker met 'Desperate Housewife' Eva Longoria), een daarop volgende scheiding en het melden van allerlei scheve schaatstochten, het vinden van een nieuwe partner en vooral veel triviale berichtgeving uit de geheime nissen van het leven, verwerkte de kleine basketballer moeiteloos, zo leek het, want er kwamen vaak rechtszaken met angstig hoge sommen gelds voor.
Hij bleef, helemaal in Frankrijk, een graag geziene society-gast en, ook weer opmerkelijk, hij troonde zijn ouders heel vaak in zijn kielzog mee. Bij rode-loperseances en openingen, shows of presentaties van sjieke horloge-, auto- of kleding-merken was T.P. (zijn bijnaam in beide culturen) een vaste gast. In zijn directe omgeving: moeder Pamela en vader Tony sr., een schier onbreekbare formule.
Het knappe van het leven dat hij in Frankrijk leidde, was wel dat hij goed bleef presteren in zijn sport, ondanks alle gedoe. Hij was de geboren voorganger voor 'les Bleus', de Franse nationale basketbalploeg, hij speelde samen met opmerkelijk veel 'donkere' jongens uit de banlieus, de arme voorsteden, die net als hij uit gebroken huwelijken en verschillende culturen voortkwamen.
Voor vele van die spelers was T.P. hét grote voorbeeld; een taak waarvan hij zich met verve en veel inzet kweet. Hij mocht dan van Nederlands-Amerikaanse afkomst zijn en in België ter wereld zijn gekomen, hij was voor en boven alles Fransman en hij zou dat tonen, zo had hij in verschillende statements beloofd.
Tot de avond van de 17de september, toen Frankrijk, in een zinderende halve finalewedstrijd, verslagen werd door de latere Europese kampioen Spanje, en Tony Parker, met zijn ouders op de tribune, schipbreuk leed. Frankrijk miste hierdoor directe plaatsing voor de Olympische Spelen.
Waar insiders al een tijdje op zinspeelden, gebeurde. De 33-jarige spelverdeler ontbrak het aan scherpte en vooral doelmatigheid. Zijn schoten (vier rake op zeventien pogingen) misten doel, zijn aanvallende acties droegen een opgefokt en geforceerd karakter en daags erna kopten de meeste kranten in Frankrijk S.O.S-berichten richting Tony Parker jr. Een veel voorkomend woord in die koppen: 'cruel', oftewel wreed.
Wreed omdat de kwikzilveren speler zijn snelle eerste stap kwijt was, wreed omdat hij geen plan B noch scorend vermogen in huis had en vooral wreed om te zien hoe de hele selectie mét Parker ten onder ging. Men was zijn voorgangersrol zeker tien jaar gewend geweest: als T.P. het niet kon, wie dan wel?
Moeder Parker, voor de Franse pers: Madame Pamela Firestone, zegt tegen Trouw: "Heus, hij komt terug. Ik ken hem toch. Hij gaat zijn revanche halen, let maar op. Hij leidt Frankrijk nog wel naar Rio de Janeiro. Dit is een dikke tegenvaller voor Frankrijk, maar helemaal voor Tony zelf en zulke situaties kent hij bijna niet."
Een dag later geeft T.P., ten overstaan van een groot perspubliek, een college in positief denken. Ja, hij heeft de kranten gelezen, hij heeft de commentaren gehoord en hij heeft slecht geslapen. Dat uitgerekend hij, de gangmaker, topscorer en motor van de ploeg, op het moment suprême de weg kwijt raakte en als een aangeslagen amateur denkfouten ging maken, deed hem zeer.
Ten overstaan van een batterij van zeker twintig televisiecamera's en wel honderd journalisten beloofde hij aan 60 miljoen Fransen dat hij zijn ziel en zaligheid eruit gaat spelen om via een moeilijk pré-olympisch toernooi in juli 2016 toch nog naar de Olympische Spelen te gaan.
In de grote perszaal knikte zijn vader en klapte zijn moeder in haar handen: "Bravo, T.P."
Zelfs de felste critici van 'les Bleus' en ook de meest modeste volgers en ook vuilspuiters hielden de dop op de pen. T.P. kreeg nog één kans om voor de nationale basketbaltrots en de eer van het vaderland te gaan spelen.
Een Amerikaanse vader, overigens smetteloos goed gekleed, en een Hollandse moeder in de uitdossing van een verlate hippie, keken en luisterden trots toe.
Ze knikten: het zou goedkomen - everything's gonna be alright.
**
Meer Basketball van Trouw --- Hier ---
Meer van Mart Smeets op Trouw.nl --- Hier ---
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten