Originele artikel van 'de Groene Amsterdammer' --- Hier ---
Inleiding
Land van hoop en neergang
In wat voor een Amerika worden we op 9 november wakker?
Michael Moore stelde de vraag ietwat vertwijfeld tijdens zijn conference vorige maand in Wilmington, Ohio die is opgenomen in de film Trumpland. Want het is volgens de documentairemaker en activist niet geheel denkbeeldig dat de verarmde witte middenklasse ‘de grootste middelvinger uit de geschiedenis’ opsteekt en massaal kiest voor de anti-establishmentkandidaat Donald Trump. ‘In staten als Ohio, Wisconsin en Pennsylvania zullen ze een dag feestvieren, misschien een week, maar daarna zullen ze zich afvragen: mijn god, wat hebben we gedaan?’
De Amerikaanse verkiezingen worden al snel historisch genoemd, maar deze keer lijkt dat terecht: wordt op 8 november de eerste vrouwelijke president van de VS gekozen, of een dubieuze zakenman met een grote mond en ongekend weinig politieke bagage? De keuze lijkt dit jaar meer dan ooit te gaan over diametraal tegengestelde wereldbeelden. Een open samenleving versus een ‘big beautiful wall’. Zorgen om de opwarming van de aarde versus ‘het concept van klimaatverandering is bedacht door de Chinezen om de Amerikaanse industrie non-competitief te maken’, zoals Trump twitterde. Vrouwen zelf het recht geven over hun voortplanting versus abortus als misdaad. De verkiezingen vormen zo ook een referendum over de gevoelens van het land over inclusie, over vrouwen, zwarte en gekleurde mensen, over hun toenemende invloed en hoe ze de witte mannen, die zo lang een exclusieve greep op de macht hadden, naar de rand verdrijven.
Met het oplossen van het politieke midden zijn de tegenstellingen scherper dan ooit. Niet per se op de traditionele links-rechts-schaal – de economische politiek van Trump is bijvoorbeeld het meest keynesiaans – maar vooral wat betreft mensbeeld en toekomstideaal.
Amerikaanse verkiezingen worden snel historisch genoemd, maar deze keer lijkt dat terecht
Robert Putnam legde vorig jaar in zijn boek Our Kids al de vinger op de zere plek: er is niet één Amerika meer. Hoog- en laagopgeleiden staan met de rug naar elkaar, iedereen leeft in zijn eigen werkelijkheid, ontmoetingen vinden nauwelijks nog plaats.In deze dubbeldikke special staan, aan de vooravond van de presidentsverkiezingen, die verschillende Amerikaanse werkelijkheden centraal. We staan stil bij de problemen van de witte onderklasse, waar het afgelopen jaar opvallend veel verhelderende boeken over verschenen, van Hillbilly Blues tot White Trash. We reizen met de vooraanstaande sociologe Arlie Hochschild af naar Louisiana, waar ze de grote Amerikaanse paradox ontwaart: mensen die het meest baat hebben bij steun van de overheid planten er Tea Party-borden in hun tuin.
Maar we gingen ook kijken in Atlanta, Georgia, de stad in het zuiden waar ze ‘too busy’ zijn ‘to hate’, en in Vermont, de thuishaven van Bernie Sanders en de meest progressieve staat van de VS. We spraken met Mexicanen die zich opmaken voor illegale migratie naar Amerika, met John B. Judis, die de geschiedenis van het Amerikaanse populisme onderzocht, met James Galbraith, zoon van de Nobelprijswinnaar en een groot criticaster van de Amerikaanse economische politiek, en met Claudia Rankine, een eigenzinnige dichteres die in haar poëzie de raciale spanningen weet te vangen die in de Verenigde Staten leven.
Is Amerika nog steeds great of is de neergang inmiddels ingetreden en moeten de VS great again worden? Om die vraag draait het in de huidige campagne, en in dit speciale nummer van De Groene Amsterdammer.
P.S. Dit is stof tot lezen, en nadenken, voor twee weken. Ons volgende nummer verschijnt 17 november
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten