Overgenomen van iBasketball.nl
Ziel
Mocht straks blijken dat ik er faliekant naast zit, aarzel niet om mij met hoon te overladen. Betrokkenen die ik in deze column aanspreek: roep gerust dat ik een idioot ben als ik het bij het verkeerde eind heb. Ik zal mij in het stof wentelen. Een ding: verwacht geen excuses voor mijn opmerkingen over de duur van de besluitvorming.
De bondscoach van het Nederlands mannenteam wacht nog altijd op het oordeel van het bestuur van het NMT of hij nog bondscoach mag zijn. Ruim twee maanden zijn er verstreken sinds de laatste interland, en zo’n lange radiostilte is geen goed teken. Het lijkt er op zijn minst op dat er twijfels zijn bij de bestuurders.
Ja, ik ken de bondscoach, Toon van Helfteren dus, een heel klein beetje. Ik heb hem mogen volgen bij ZZ Leiden en ook van zijn activiteiten bij Oranje heb ik verslag gedaan. Bovendien ben ik sinds een paar maanden coach bij ‘zijn’ club in Delft. Toch hoop ik dat u van mij aanneemt dat, mocht hij uit Noordoost-Groningen komen en ik uit het diepe Zuiden van Limburg, ik dezelfde tekst hier had opgetikt.
Afgezien van een vervelend voorgevoel, heeft zich ook een hoge mate van irritatie van mij meester gemaakt. Natuurlijk, die paar spelers die elke keer uitsluitend voor de eer zich uit de naad hebben gewerkt om de Nederlandse kleuren te verdedigen, verdienen zeer veel lof. De mensen die de randzaken hebben geregeld evenzeer. Maar Van Helfteren is wel de coach die, toen het nationaal team dieper dan diep in de shit zat, de klus heeft aangenomen en vervolgens ook nog uitstekende resultaten heeft geboekt.
De man is recordinternational en recordbondscoach, en leidde Oranje voor het eerst sinds een kwart eeuw weer naar het EK. Die man dus, zit al twee maanden in onzekerheid of het halverwege zijn bewind opgerichte bestuursorgaan wel met hem door wil.
Respectloos, schreef iemand op Facebook; een bloedeloze schande zeg ik. Van Helfteren zwijgt als het graf hierover, maar eigenlijk zou hij het NMT moeten laten weten dat ze de job ergens kunnen steken waar de zon niet schijnt, als het allemaal zo lang moet duren. Dat hij, als boegbeeld van het Nederlands basketbal, helemaal niet hoeft te wachten tot men eindelijk is uitvergaderd, tot er ergens ‘een klap op is gegeven’ (barf). Maar hij is na een halve eeuw nog steeds gek van het spelletje, heeft de sport ook nog veel te bieden, en hij wil nog wel een keer de confrontatie aangaan met de rest van de wereld.
In mijn ogen moet het NMT in de eerste plaats zorgen dat er centjes komen om allerlei programma’s mogelijk te maken. En, indien mogelijk, wat beleid uitzetten voor de komende jaren voor alle nationale mannenteams. Daar zijn ze natuurlijk mee bezig, waarvoor veel dank, en mochten ze slagen: nog meer dank. Geweldig dat ze zich hiervoor inzetten. Er zijn al berichten geweest dat het om een traject van misschien wel tien jaar gaat.
Dat men Van Helfteren niet ziet als de hoofdcoach voor de komende tien jaar snap ik. Hoewel hij nog fitter en scherper is dan menig veertiger, is Van Helfteren over een decennium midden zeventig. Tegen die tijd zou hij waarschijnlijk best nog een rol kunnen vervullen in wat voor organisatie dan ook (als er een CTO wordt gestart, zou ik bijvoorbeeld best wat kunnen verzinnen voor de docent Van Helfteren), maar op zeer lange termijn geen hoofdcoach, daar kan ik inkomen.
Nu? Mocht ik een bestuursfunctie hebben, dan was een babbeltje van vijf minuten genoeg. ‘Je doet het goed. Blijf alsjeblieft bondscoach voor de komende drie (of vier, wat dan ook) jaar en dan houdt het op. Daarna gaan we niet evalueren. Misschien kun je dan een andere rol spelen, maar in ieder geval veel succes de komende tijd en bedankt voor alles wat je al hebt gedaan.’
Nu wordt er vergaderd, geëvalueerd en het draagvlak bekeken. Humbug. Wat zorgt er toch voor dat de meeste mensen zakkig worden als ze in een bestuur gaan zitten? Het ‘verlengen’ van de huidige bondscoach, graag in combinatie met ‘een’ Sam Jones (die ook van grote waarde was), zou een formaliteit moeten zijn.
Ik schaam me er (plaatsvervangend) voor dat deze man aan het lijntje wordt gehouden. Misschien is het al zover, door de lange wachttijd, maar het Nederlands basketbal dreigt moreel bankroet te gaan. Voor het eerst hoop ik dat ik er finaal naast zit. Maar mocht Van Helfteren straks geen bondscoach meer zijn, dan verliest onze sport zijn ziel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten